Σεπτέμβρης του '11. Συναυλία του Δημήτρη Παπαδημητρίου στο Ηρώδειο. Τραγουδάει και ο Μητροπάνος. Ας πάμε. Και πήγαμε. Ευτυχώς...
Η είσοδός του στη σκηνή συνοδεύεται από ένα ασταμάτητο χειροκρότημα. Ο μόνος λόγος για να σταματήσει η αποθέωση είναι η φωνή του. Γιατί όταν ξεκινάει να τραγουδάει, απλώνεται παντού σιγή. Γιατί όλοι θέλουμε να τον ακούμε να τραγουδάει, να τραγουδάει αδιάκοπα, να μας παίρνει μαζί του και να μας απογειώνει με τον τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει. Θέλουμε να τον ακούμε και το ξέρει, γι' αυτό και δεν τσιγκουνεύεται. Μας δίνεται με όλο του το είναι. Δεν τον πτωεί η αρρώστια, δεν υπάρχει γι' αυτόν. Όσο αυτή τον πολεμάει, τόσο αυτός υψώνεται. Η μαγεία της φωνής του, η μοναδική ερμηνεία του ενώνονται με τα μάρμαρα του Παρθενώνα, γίνονται ένα μ' αυτόν. Σύμβολο!
Το τραγούδι τελειώνει. Το χειροκρότημα παίρνει τη θέση του, αυτή τη φορά μαζί με προτροπές προς τον συνθέτη "Να του δώσεις κι άλλα τραγούδια"!...
Δεν είπε άλλα τραγούδια... Αυτά που είπε είναι η κληρονομιά που μας άφησε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου