ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ

Τη μέρα ήλιος άρχοντας που τα στοιχειά ξορκίζει

νύχτα του πικροχάροντα ο ίσκιος σεργιανίζει.

Μανίζει ο γερο-βοριάς και το τιμόνι τρίζει

της θάλασσας ο δαίμονας λυσσομανά κι αφρίζει.

Λαδιά γλυκαίνει το κορμί, το κρυφονανουρίζει

ύπουλο φίδι η νοτιά, τα κόκαλα τσακίζει.

Καταμεσής του ωκεανού στεριά ποθούν τα μάτια

ν’ ανέβουνε του πατρικού γοργά τα σκαλοπάτια.

Τι κι αν ευλαβικά φιλώ το χώμα τ’ αγιασμένο

μία σειρήνα με κρατά στο άλμπουρο δεμένο.

Η τσιμινιέρα αγκομαχά και η μπουρού σφυρίζει

τα λόγια κούφια, η μάγισσα πάντοτε με ορίζει.

Βουβά τα χείλη χαιρετούν, μαντίλι στο μουράγιο

της μάνας παίρνουν την ευχή, της γνέφουνε κουράγιο.

Καλπάζει ο νους σαν άλογο στα κύματα καβάλα

του Ποσειδώνα αγροικά τα μυστικά σινιάλα.

Στην πλάνη τους αφήνομαι και η ψυχή αλαργεύει

στων λιμανιών τα καπηλειά τα ρέστα της ξοδεύει.

Μα σαν ποτίσει το κορμί το καραβίσιο αλάτι

κι έχει χορτάσει τ’ ουρανού τα μήκη και τα πλάτη

κατάπλωρα στολίστε με σε νεκρικό κλινάρι

για το ταξίδι το στερνό ξοφλήστε το βαρκάρη.

Αντί για μνήμα με σταυρό και κυπαρίσσια γύρω

φούντο στα πόδια η άγκυρα το σώμα μου να γείρω.

Ταξιδευτής στο άπειρο ν’ ακούω τη γοργόνα

που με τραγούδια απόκοσμα θρηνεί το Μακεδόνα.

© Δημήτρης Φιλελές

ΒΑΛΒΙΔΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

ΒΑΛΒΙΔΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Απ' του σπιτιού την τρύπια στέγη

κάθε πρωί ο ήλιος φέγγει

κι απ' το σπασμένο μου το τζάμι

κυλά η μέρα σαν ποτάμι.

Τα σύννεφα με χαιρετάνε

για τη δουλειά που ξεκινάνε

και η βροχή όταν περνάει

με ένα γέλιο με ξυπνάει.

Απ' του σπιτιού τις χαραμάδες

βαρκάδα κάνουν οι λιακάδες

κι απ' του ανέμου τα παιχνίδια

κυματιστά τα κεραμίδια.

Τα φώτα ανάβει στο ταβάνι

των αστεριών το καραβάνι

και το φεγγάρι μουρμουρίζει

τραγούδι που με νανουρίζει.

Έχω βαλβίδα ασφαλείας

στο τούνελ της μελαγχολίας

στην έρημο της σκευωρίας

μια όαση ελευθερίας.

Έχω βαλβίδα ασφαλείας

τεκμήριο αμφιβολίας

στον κόσμο της υποκρισίας

των υπεράνω υποψίας.

© Δημήτρης Φιλελές

ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πυκνό στο δρόμο πέφτει χιόνι

τα πεζοδρόμια σκεπάζει

στο χειμωνιάτικο αγιάζι

κάποιος συνάνθρωπος παγώνει.

Τα δόντια τρίζουν απ’ το κρύο

τρύπια τα ρούχα κι η καρδιά του

διαγραμμένο τ’ όνομά του

απ’ των ανθρώπων το αρχείο.

Γυμνή στο δρόμο η αλήθεια

αδιάφοροι την προσπερνάμε

το χρήμα μόνο προσκυνάμε

το χέρι απλώνει για βοήθεια.

Ο ύπνος θάνατο μυρίζει

στο περιθώριο του κόσμου

και με δικάζει ο εαυτός μου

που ακόμα άνθρωπο θυμίζει.

Πώς μας σκοτώνει αυτή η πόλη

μάνα που τρώει τα παιδιά της

φαρμάκι στάζει η ομορφιά της

μοιάζει στον κρόταφο πιστόλι.

Πώς μας σκοτώνει κάθε βράδυ

όταν το πέπλο της απλώνει

με νεκρικό μοιάζει σεντόνι

βαθιά μας σέρνει στο σκοτάδι.

© Δημήτρης Φιλελές

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ - FEDERICO GARCIA LORCA

Federico Garcia Lorca (1898-1936)

ΑΚΟΥΣΤΕ...

ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία

αφιερωμένο στον μεγάλο Ισπανό ποιητή

Federico Garcia Lorca

που δολοφονήθηκε από φασίστες

στις 19 Αυγούστου 1936

FEDERICO GARCIA LORCA

Στο Θανάση Καραβία

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό

και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι

Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ

τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά

και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου

στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά

κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ’αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά

και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι

τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά

τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ’ τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές

και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια

τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές

τότε που σ’ έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;

φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό

στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω

κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό

Κοπέλες απ’ το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι

κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά

σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι

μέσα απ’ τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή δίχως καρένα

σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά

σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα

και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ

ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ

Κάτω απ' τη γέφυρα τα βράδια

φωλιά γυρεύουν τα σπουργίτια

απ' του βοριά τα κρύα χάδια.

Με μια κουβέρτα πανωφόρι

κι ένα χαρτόκουτο για στέγη

αγκομαχούν στο ξεροβόρι.

Κάτω απ' τη γέφυρα τα βράδια

χαμόγελα κοκαλωμένα

και δύο χέρια μένουν άδεια.

Βουβά τα όνειρα στο χιόνι

πάλι ο θεός αλλού κοιτάει

γι' άλλους η ελπίδα ξημερώνει.

Κάτω απ' τη γέφυρα ποιος ξέρει

ο ήλιος αν ποτέ θα φτάσει

κι αν θα φωτίσει κάποιο αστέρι.

Μια αχτίδα φως μες στο σκοτάδι

δρόμο δε βρίσκει να περάσει

βαθύ του πόνου το σημάδι.

Κάτω απ' τη γέφυρα ποιος ξέρει

ποιος σαν καλάμι θα λυγίσει

ή αν κάποτε έρθει καλοκαίρι.

Πικρό νερό έχει ποτίσει

ξερό ψωμί σκουριά και σκόνη

ζωή που έχει γονατίσει.

Γύρω μια θάλασσα ο κόσμος

σ' έναν καθρέφτη ραγισμένο

με φάρο μοιάζεις ρημαγμένο

σ' έχει ξεγράψει ο ταχυδρόμος.

Πόσο κοστίζει η αγάπη

πάλι σε κλέψανε στο ζύγι

οι άνθρωποι μικροί και λίγοι

όλοι γυρίζουνε την πλάτη.

© Δημήτρης Φιλελές

ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ

ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ

Φόβο δεν έχει ο φτωχός, όλη η ζωή του μάχη

πόλεμο με τη φτώχεια του γεννήθηκε για να 'χει

με τον ιδρώτα του ψωμί φέρνει στη φαμελιά του

από δυο χέρια τίμια που 'χει για τη δουλειά του.

Η μάνα γη τον αγαπά, πάντα τον ξεπληρώνει

κι είναι ο ύπνος του γλυκός όσο που ξημερώνει

μέσ' στης ζωής τη θάλασσα τα κύματα ημερεύει

όπως τον βρίσκει τον καιρό έτσι τον ταξιδεύει.

Όποιος τα πλούτη προσκυνά και για θεό νομίζει

στον ύπνο του να τα μετρά και να τα αυγατίζει

κι όταν για τον Αχέροντα πρέπει να ταξιδέψει

σ' ένα σακούλι πάνω του στη μέση του να δέσει.

Είναι ταξίδι μακρινό που γυρισμό δεν έχει

να ΄χει το βιος του από κοντά, ποιος θα του το προσέχει;

μα είν' ο βαρκάρης πονηρός και πληρωμή ζητάει

όλο το βιος σε μια στιγμή ο Άδης θα το φάει.

Είσαι και δεν είσαι, κι όλο χάνεσαι

στον αφρό ανεβαίνεις μα δεν πιάνεσαι

χώμα και νεράκι μια ζωή κυλάς

στάχτη κι αεράκι γίνεσαι, σκορπάς...

© Δημήτρης Φιλελές