Επειδή, κατ' έθιμο, οφείλουμε να τα ψάλουμε...
ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ...
Σκεμπέδες
σκληροτράχηλοι της μάσας
που
τρωγοπίνετε μονάχα στην υγειά σας
σαν στρώσετε
το γιορτινό τραπέζι
και γλείφετε
στα δάχτυλα το πετιμέζι
προσέχετε μη
κόκαλο καθίσει στο λαιμό σας
και το αγριογούρουνο
γίνει το σάβανα σας
ποιο τάχα θα
‘ναι τ’ άτυχο γομάρι
να φορτωθεί
το σάπιο σας κουφάρι
φτωχός, στο
μεροκάματο, και ζορισμένος
για
ξεροκόμματα γαϊδουροφορτωμένος
όσο στη γης
ν’ αλαφροακουμπήσει
κιβούρι που
τη ράχη έχει τσακίσει
για λίγα
όβολα θα δώσει την ευχή του
και από μέσα
θα γελά με την ψυχή του
κι απέ θα
περιμένετε την κρίση
να πιείτε απ’
του παράδεισου τη βρύση
μα όσο εγώ
στ’ αστέρια ταξιδέψω
και του παρά
τη δύναμη λατρέψω
τόσο και σεις
θ’ αγιάσετε στον Άδη
που
ξεκληρίσατε τ’ ανθρώπινο κοπάδι
και σ’ όποια
σάρκα μπήξατε τα νύχια
κατάρες μόνο
θα ξερνά και σκατοψύχια
κι αν τυχερό
είναι ν’ αποθάνετε εφέτος
οριζοντίως να
σταθείτε αντί καθέτως
όσο χρυσάφι
στο πουγκί κι αν κουβαλάτε
με τη σειρά
σας στη γραμμή θα προχωράτε
στον άλλο
κόσμο δεν περνούν τα μεταλίκια
και σας και
μας θα ροκανίσουν τα σκουλήκια.
Εις έτη
πολλά!
© Δημήτρης Φιλελές
