ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Χριστούγεννα! Και επί γης ειρήνη; Όχι! Και επί γης πόλεμος και αδελφοσφαγή. Και επί γης φτώχεια και πείνα. Και επί γης αρρώστιες και θάνατος. Και επί γης ξεριζωμός. Οι έμποροι καπηλεύονται ό,τι μπορούν - τη θρησκεία, την αγραμματοσύνη, την ελπίδα - και οδηγούν εκατόμβες στον αφανισμό. Είναι γι' αυτούς οι άνθρωποι νούμερα και η ζωή τους επιταγή με πολλά μηδενικά. Καλά Χριστούγεννα, συνάνθρωποι!!!



ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Στον τόπο που γεννήθηκες το μίσος βασιλεύει
στον τόπο που μεγάλωσες ο θάνατος θεριεύει

στρατιώτες βάζουνε φωτιά στις αχυρένιες φάτνες
χέρια μαχαίρια φονικά αφήνουν πίσω στάχτες 

τα βρέφη πρόβατα σφαγής, θυσία στον Ηρώδη
της Περσεφόνης που ‘φαγαν σπυρί σπυρί το ρόδι

διψούν τα δέντρα για νερό,  στο αίμα βουτηγμένα
των μονομάχων που μεθούν τα πλήθη στην αρένα

πέπλα πυκνά, κεριά σβηστά, σκιά βαριά η Σαλώμη
το δίκιο είναι τ’ άδικο και κάλπικοι οι νόμοι

τ’ αστέρι αλλαξοδρόμισε,  παντού σκοτάδι ως πέρα
κοράκια κρώζουν και σκορπούν τον τρόμο, τη φοβέρα

κατατρεγμός, ξεριζωμός, πουλιά κυνηγημένα
της πατρικής της άγκυρας κομμένη η καδένα

σμύρνα, λιβάνι και χρυσό έμποροι παζαρεύουν
σφαίρες χαλάζι, στη νυχτιά σαν δαίμονες χορεύουν

σκοτώνουν στο απόσπασμα την επί γης ειρήνη
μπροστά στις μαύρες κάνες τους στερνή πνοή αφήνει

στο όνομά σου σπέρνουνε λοιμό στο πέρασμά τους
χάρου δρεπάνι κοφτερό το συναπάντημά τους

κι αν πάλι απόψε γεννηθείς, πάλι σπαθιά ακονίζουν 
κι αν κάνουν πως σε προσκυνούν, με δόλο γονατίζουν

απλόχερα μοιράζουμε της γέννησης την ώρα
λαχτάρες, πόνους, συμφορές που φέρνει η Πανδώρα

κι αν πάλι απόψε γεννηθείς,  πάλι καρφιά τροχίζουν
ανθρωποφάγοι άρχοντες την τύχη σου ορίζουν

αλυσοδένουν άσπλαχνα την τελευταία ελπίδα
πάνω σε ξύλινο σταυρό καρφώνουν την πατρίδα.

© Δημήτρης Φιλελές

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ



ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Οι λέξεις μου
ωρίμασαν αυτοεξόριστες
στο ορυχείο της σιωπής

επιλογή συνειδητή, μακριά
από των χειροκροτημάτων την οχλοβοή
και των επιφωνημάτων την παραίσθηση

μάρτυρες βουβοί παρέμειναν της αγωνίας
όταν πλατάγιζαν οι σημαίες του πολέμου
ηχούσαν οι σάλπιγγες των μελλοθάνατων
κροτάλιζαν τα τύμπανα των εθελοντών νεκρών
όταν κάλπαζαν οι αλαλάζοντες κίβδηλοι ηγεμόνες
περιέφεραν ανερυθρίαστοι την υπεροψία τους
υπόσχονταν ανέξοδη μεταθανάτια αθανασία
όταν θρηνούσαν αλλόφρονες οι μανάδες
στα ανώνυμα μνήματα σφαγιασμένων βρεφών
για χάρη κάποιας Σαλώμης

μακρύ ταξίδι σε σκοτεινές στοές
επώδυνη αναζήτηση του φωτός
αιματηρή κάθαρση, εξαγνισμός

οι λέξεις μου
μπορούν να στέκονται
γυμνές μπροστά στο πλήθος
απαλλαγμένες
από την περιβολή της συγκατάβασης
από την ανοχή στη μικροψυχία
από τη φοβία της απαξίωσης
έτοιμες να ζήσουν την περιπέτεια.


© Δημήτρης Φιλελές

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ "ΜΥΘ...ΙΣΤΟΡΗΜΑ"



Με την ευγενική πρόσκληση από τη δημοσιογράφο κυρία Βίκυ Τσιανίκα, το "Μυθ...ιστόρημα" θα ταξιδέψει με τη Φωνή της Ελλάδας.  Την Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017, από τις 6 μέχρι τις 7 το απόγευμα, στην εκπομπή "Δράκοι και Νεράιδες", ο Δημήτρης Φιλελές διαβάζει ποιήματα από τη συλλογή σε μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης. Τη συντροφιά συμπληρώνει μελωδικά ο Φίλιππος Πλακιάς με μελοποιημένα ποιήματα από τη συλλογή. 

Καλή σας ακρόαση!

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΖΟΣ - ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΟ "ΜΥΘ...ΙΣΤΟΡΗΜΑ"



Με μεγάλη χαρά αναδημοσιεύω την εισήγηση του εκλεκτού Δασκάλου μου Γιάννη Ρέντζου στην πρώτη παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής "Μυθ...ιστόρημα" που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, 13 Νοεμβρίου 2017, στο art cafe "Monk" στο Μοναστηράκι.Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανε να αποδεχθεί την πρόσκλησή μου και να είναι ένας από τους ομιλητές της βραδιάς μαζί με τον επίσης εκλεκτό Δάσκαλό μου - συγγραφέα Χρίστο Ρώμα, τον Επίτιμο Σχολικό Σύμβουλο - συγγραφέα (και φίλο πολύτιμο) Νίκο Σαλτερή και τον μελετητή / αφηγητή λαϊκών ιστοριών (και από καρδιάς φίλο) Δημήτρη Προύσαλη. 


Καλή σας ανάγνωση!!!

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

ΠΩΛΕΙΤΑΙ



Σκέψεις για την αυριανή ιστορική επέτειο 44 χρόνια μετά...

ΠΩΛΕΙΤΑΙ

Προσκύνησες και φίλησες ποδιές κατουρημένες
ιδέες ακολούθησες πλαστικοποιημένες

σε πήρε ο κατήφορος που γυρισμό δεν έχει
οι πρώην φίλοι φτύνουμε και συ θαρρείς πως βρέχει

για λίγα ξεπουλήθηκες, για τα πολλά ελπίζεις
στη φάκα σου πετάξανε τυρί να ροκανίζεις

δεινός αφισσοκολητής με γλώσσα δύο πήχες
την τύχη σου την έκανες και την υγειά σου βρήκες

το κόμμα σε χρειάζεται τη μάχη να κερδίσει
επάνω σου να στηριχτεί αν κάποτε γλιστρήσει

την επαρχία μούντζωσες για χάρη της Αθήνας
τα δάχτυλά σου έχωσες στο μέλι σαν κηφήνας

γιατί να βασανίζεσαι στη ζέστη και στο κρύο
αφού μπορείς να βολευτείς σε βουλευτή γραφείο ;

δεν είν’ ευκαταφρόνητος ο ρόλος του κλητήρα
που λιβανίζει ολημερίς τον κάθε εθνοσωτήρα

και πιάνεται η μέση σου όταν διπλοτσακίζεις 
χαμπάρι μη σε πάρουνε όσοι τους χαφιεδίζεις

κοιμήθηκες και ξύπνησες σε θέση εξουσίας
δικαίωση των κόπων της ευδόκιμης θητείας

όπως ο γυμνοσάλιαγκας που μάντρες σκαρφαλώνει
στα κάγκελα κρεμάστηκες και βγήκες στο μπαλκόνι

λύνεις και δένεις τα σκοινιά και παίρνεις αποφάσεις
αποσοβείς τα σκάνδαλα πριν πάρουν διαστάσεις

είν’ ο μισθός σου άξιος κι η εξέλιξη ραγδαία
μα και ο φθόνος των εχθρών κατάληξη μοιραία

κατηγορίες στο κενό όσες κι αν πουν θα πέσουν
τα ίχνη σβήνεις,  μάταια παλεύουν να σε δέσουν

κι έχεις τους άσσους πάντοτε κρυμμένους στο μανίκι
γιατί στα ντέρμπι σίγουρη ποτέ δεν είν’ η νίκη

υπόγεια συμφέροντα και εξυπηρετήσεις 
συχνά σε ξελασπώνουνε αν αλλαξοπιστήσεις

γιατί μπορεί σαν άνθρωπος στρατόπεδο ν’ αλλάξεις
μια ευκαιρία αν βρεθεί απ’ τα μαλλιά ν’ αρπάξεις

μα να προσέχεις, θα ‘λεγα, αυτό τ’ αλισβερίσι
πολλοί δεν ήπιανε νερό κι ας φτάσανε στη βρύση

κι αν σήμερα κορδώνεσαι σαν κόκορας λειράτος
θα είσαι πάντα ποντικός που τόνε τρώει ο γάτος.


© Δημήτρης Φιλελές

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

ΦΥΓΗ



ΦΥΓΗ

Είναι μακρύς ο δρόμος της φυγής
πίσω κλείνουν βαριές οι πόρτες
νιώθεις σαν φυλακισμένος που λευτερώθηκε
μα δεν έχει γωνιά ν’ απαγκιάσει
ούτε φίλους να καλημερίσει
τα σκεβρά παραθυρόφυλλα σφαλίζουν
μ’ ένα τρίξιμο που μοιάζει κλάμα μωρού
εγκαταλειμμένου άσπλαχνα στην κούνια
δε ρίχνεις πίσω τα μάτια
μη τυχόν και λυγίσεις
μη τυχόν και πισωπατήσεις
ο δρόμος σου είναι μόνο μπροστά
η ζωή σου είναι μόνο μπροστά
η απόφασή σου είναι μόνο μπροστά
εκεί που κανείς δε σε γνωρίζει
εκεί που κανέναν δε γνωρίζεις
εκεί που υπάρχει μόνο μέλλον
άγνωστος ανάμεσα στο ανώνυμο πλήθος
αμίλητος καταμεσής στο πολύγλωσσο μελίσσι
ανεπιθύμητος και επιθυμητός σύγκαιρα
ξένος πια στον τόπο σου και στον ξένο τόπο ξένος
μια πέτρα αρκεί ν’ ακουμπήσεις την ψυχή σου
την έσχατη αποσκευή, άλλη δεν έχεις
κι αν δε βρεις μέρος να σταθείς
κι αν δε σου δώσουν τόπο να ξαποστάσεις
θα προχωρήσεις παραπέρα, όλο και πιο πέρα
ξέρεις πως το ταξίδι
έχει ενδιάμεσους σταθμούς, όχι προορισμό
σφίξε τα δόντια, δάγκωσε το λυγμό
στάσου με το κεφάλι ψηλά
μέτρησε αμέτρητες φορές τ’ αστέρια
στο νυχτερινό ουρανό
όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου
θα το νιώσεις, θα γονατίσεις
και θα χαϊδέψεις το νωπό χώμα
θα ζεστάνουν την παλάμη σου
οι διάσπαρτοι λεπτοί κόκκοι του
τα βλέμματα των ανθρώπων
θα διαπεράσουν τη ραχοκοκαλιά σου
σαν ανοιξιάτικος ζέφυρος
είναι μακρύς ο δρόμος, συνάνθρωπε
μέχρι να φτάσεις στη γη της δικαίωσης.


© Δημήτρης Φιλελές

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

ΦΩΤΑ ΠΟΡΕΙΑΣ



ΦΩΤΑ ΠΟΡΕΙΑΣ

Ο έρωτας σαν χάρτινο πλεούμενο
με τα φωτάκια της νυχτερινής πορείας
μια μάχη που δεν έχει προηγούμενο
και δεν τη γράφουν τα βιβλία ιστορίας.

Ένα ταξίδι με των αστεριών το φως
ούτε πυξίδα ούτε χάρτης ούτε στίγμα
γύρω μια θάλασσα και κάτω ο βυθός
δυο ακροβάτες πάνω απ' του σεισμού το ρήγμα.

Ο έρωτας σαν άνεμος ανήμερος
απλώνει τις φτερούγες του και σημαδεύει
κι αν φαίνεται αθώος και εφήμερος 
τα βέλη άστοχα ποτέ του δεν ξοδεύει.

Νύχτες καρφιά, φωτιά και απειλή
βλέμματα σμίγουν με φορτία  ηλεκτρισμένα
μοιάζει το τέλος με χαριστική βολή
αίμα το πλήθος περιμένει στην αρένα.

Εσύ τον ήλιο να φοράς στην παγωνιά
κι εγώ ν' ανάβω το φεγγάρι κάθε βράδυ
στην αγκαλιά μου φτιάχνω μια ζεστή γωνιά
να κοιμηθείς να μην τρομάζεις στο σκοτάδι. 

Εσύ στα χέρια μου κοιμήσου σαν παιδί
κι εγώ θα πλέκω τα όνειρά μου στα μαλλιά σου
κι ένα χαμόγελο θα γράφω στο χαρτί
κάθε πρωί που θα ξυπνάς για τη δουλειά σου.


© Δημήτρης Φιλελές

Ποίημα δημοσιευμένο στο συλλογικό έργο "Ανθολογία Σύγχρονης Ερωτικής Ποίησης - Β' Τόμος" των εκδόσεων "Κύμα" (Οκτώβριος 2017).

Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ

Φωτογραφία-ντοκουμέντο του Δημήτρη Χαρισιάδη.
Αθήνα, χειμώνας 1941-42

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ

Είναι πολύ ενοχλητικές
οι αλογόμυγες
εκεί που κάθεσαι ήσυχος στ' αυγά σου
και κοιτάζεις μόνο τη δουλειά σου
και φροντίζεις καθημερινά τη φαμελιά σου
και κλείνεις έξω από την πόρτα σου
του κόσμου όλου τα προβλήματα
και ασχολείσαι μόνο με τα δικά σου
νάσου τρυπώνουν από κάποια χαραμάδα
διαλέγουν το πιο ευαίσθητο σημείο του σώματός σου
- το λοβό του αυτιού -
ζαλικώνονται στη ράχη του
και μιλούν,  μιλούν, μιλούν
ακατάπαυστες εκνευριστικές
για τα παιδιά του κόσμου που πεινάνε
για τους ανθρώπους που υποφέρουν και πονάνε
για όσους ζητούν το δίκιο και τους κυνηγάνε
για τα καραβάνια στο πουθενά που προχωράνε
για τα πουλιά που τα σκοτώνουν
καθώς ανυποψίαστα πετάνε
γι' αυτούς που το χρήμα για θεό δεν προσκυνάνε
κι όσο δεν τους δίνεις σημασία
τόσο εξακολουθούν να θορυβούν
προκλητικά απρόσκλητες
δε διστάζουν να σε τσιμπήσουν
σαν κάτι να τους χρωστάς
μέχρι που αναγκάζεσαι να σηκωθείς
να τις κυνηγήσεις και να τις διώξεις
να κλείσεις ερμητικά τα παράθυρα
και να βυθιστείς πάλι στην οικογενειακή γαλήνη
τι φταις εσύ για τους ασυλλόγιστους
που αποφάσισαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα ;
είναι πολύ ενοχλητικές
οι αλογόμυγες
και δεν βρίσκεται κανείς
να μας απαλλάξει απ' αυτές…


© Δημήτρης Φιλελές

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑΝΟΙ

Peter Paul Rubens - Λεπτομέρεια από την "Τιτανομαχία"


ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑΝΟΙ

Στο σύρε κι έλα της ζωής, στου κόσμου το χαρμάνι
λίγοι γεννιούνται γίγαντες, πολλοί γεννιούνται νάνοι

ψηλά πετούν οι σταυραϊτοί μαζί με τα γεράκια
όρνια ψοφίμια κυνηγούν, ξοπίσω τα κοράκια

τ’ αηδόνι βγαίνει την αυγή και γλυκοκελαηδάει
το κλαψοπούλι τη νυχτιά βαριά μοιρολογάει

του λιονταριού περήφανη η χαίτη ανεμίζει
ο χοίρος μες στο λάκκο του τρώει κι αποπατίζει

αλύγιστος ο έλατος ορθώνεται στο χιόνι
το χαμοδέντρι προσκυνά, καίγεται, μαραζώνει

στην άκρη άκρη του γκρεμού ριζώνει η ανεμώνα
μα της γαρδένιας ο ανθός τρομάζει το χειμώνα

ο ποταμός το δίκιο του χρόνους πολλούς γυρεύει
κι ο χείμαρρος για μια στιγμή κυλάει και στερεύει

ο ναύτης λάμνει το κουπί στο θεριεμένο κύμα
κι ο στεριανός με το τσαπί στο χώμα σκάβει  μνήμα

αίμα της δόξας κόκκινο βάφει το μονοπάτι
του δράκοντα δε σκιάζεται το άγρυπνο το μάτι

παράδεισος και κόλαση της γης το περιβόλι
όταν θρηνούν οι άγγελοι, χορεύουν οι διαβόλοι.


© Δημήτρης Φιλελές

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ - ΠΡΟΣΧΕΔΙΟΝ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ




ΑΚΟΥΣΤΕ...

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
"ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ"



Προσχέδιο δοκιμίου πολιτικής αγωγής*

Οι τσαγκαράδες να φτιάνουν όπως πάντα γερά παπούτσια
Οι εκπαιδευτικοί να συμμορφώνονται 
     με το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου
Οι τροχονόμοι να σημειώνουν με σχολαστικότητα τις παραβάσεις
Οι εφοπλιστές να καθελκύουν συνεχώς νέα σκάφη
Οι καταστηματάρχες ν’ ανοίγουν και να κλείνουν 
     σύμφωνα με το εκάστοτε ωράριο
Οι εργάτες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην άνοδο του επιπέδου παραγωγής
Οι αγρότες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην κάθοδο του επιπέδου καταναλώσεως
Οι φοιτητές να μιμούνται τους δασκάλους τους και να μην πολιτικολογούν
Οι ποδοσφαιριστές να μη δωροδοκούνται πέραν ενός λογικού ορίου
Οι δικαστές να κρίνουν κατά συνείδησιν και εκτάκτως μόνον, κατ’ επιταγήν
Ο τύπος να μη γράφει ό,τι πιθανόν να εμβάλλει εις ανησυχίαν τους φορτοεκφορτωτάς
Οι ποιητές όπως πάντα να γράφουν ωραία ποιήματα.

* Πρόκειται περί προσχεδίου, ως ο τίτλος, και προσφέρεται εις ελευθέραν δημοσίαν συζήτησιν. Μετά τας ακουσθησομένας απόψεις θα γίνει τελική επεξεργασία υπό ομάδος εγκρίτων Ποιητών και θα παραδοθεί εις το κοινόν προς γνώσιν και αναμόρφωσιν.

 ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Σ' ΑΥΤΗΝ ΕΔΩ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Η εικόνα προέρχεται από το διαδίκτυο

Σ’ ΑΥΤΗΝ ΕΔΩ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά, σ’ αυτήν εδώ τη ρούγα
ένας αϊτός λαβώθηκε, έσπασε τη φτερούγα.

Δεν ήταν βόλι κυνηγού που στο κορμί του μπήκε
ήταν αγάπης μαχαιριά που στην καρδιά τον βρήκε.

Έγειρε, χαμοπέταξε εκεί που δεν του πρέπει
δυο μάτια που φεγγοβολούν ολημερίς να βλέπει .

Και κείνη περδικόστηθη και κείνη περιστέρα
σαν ξωτικιά τον τύλιξε στη μαγική της σφαίρα.

Τον τύφλωσε η ομορφιά, τον μάγεψαν τα κάλλη
λησμόνησε του ουρανού την ανοιχτή αγκάλη.

Έχτισ’ αϊτός φωλιά στη γη, δε θα ξαναπετάξει
μήτε τον ήλιο την αυγή στα μάτια θα κοιτάξει.

Η τάξη εταράχτηκε, τα πάνω ήρθαν κάτω
σαν κεραυνός ακούστηκε τ’ ανήκουστο μαντάτο.

Ποιος είδε αρχοντόπουλο με μπιστικούς να τρώει
αρχοντικό συμπεθεριό με μαύρο φτωχολόι;

Ποιος είδε νιο πολεμιστή τ’ άρματα να πετάει
και τον οχτρό να σκιάζεται, την πλάτη να γυρνάει;

Ποιος είδε αϊτό περήφανο ζευγάρι με τρυγόνα
χειμώνα στα κατώμερα χωμένο σε κρυψώνα;

Τα μάγια λύσε μάγισσα, σου το ζητώ για χάρη
που μια νυχτιά τον έδεσες μ’ ολόγιομο φεγγάρι.

Ανθρώπου λόγος δε φελά στης μοίρας το τεφτέρι
γινάτι μόνο συμφορές και κλάματα  θα φέρει .

Μα ειν’ η νιότη άμυαλη στου έρωτα τα βρόχια
θαρρεύει ορθή πως θα σταθεί στα μαύρα ανεμοβρόχια.

Θρήνος της μάνας, οδυρμός για το μοναχογιό της
λόγο φονιά ξεστόμισε μες στον πικρό καημό της.

«Κάλλιο στην κάσα ξέπνοο να τον νεκροφιλήσω
παρά γαμπρό στην εκκλησιά να πάω να τον στολίσω.»

Σαράντα μέρες πόλεμος με τη βαριά κατάρα
ο σταυραϊτός ξεψύχησε, απλώθηκε αντάρα.

Λύγισ’ η δόλια ξωτικιά, σαν καλαμιά, σαν στάχυ
κι από γκρεμό τσακίστηκε στην πιο ψηλή τη ράχη.

Κοιμούνται τώρα αγκαλιαστά σε σύννεφο μπαμπάκι
στο χώμα λιώνουν ταιριαστά κορμάκι με κορμάκι.

© Δημήτρης Φιλελές

Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

ΑΜΑΧΗΤΙ



ΑΜΑΧΗΤΙ

Η πολιτεία αλώθηκε  αμαχητί
οι υπερασπιστές της εγκλωβίστηκαν
σε μικρά ομοιόμορφα επικαθήμενα κιβώτια
με όλες τις ανέσεις της διάχυτης μαλθακότητας
παγιδεύτηκαν εποχούμενοι
σε αδιέξοδες οδικές αρτηρίες
εν είδει νεκρικής πομπής
συνωθούντες και συνωθούμενοι
διαγκωνιζόμενοι για τη σειρά προτεραιότητας
στον τελευταίο ασπασμό
οι συνειδήσεις εμποτίστηκαν με δηλητηριώδη αιθάλη
εμβαπτίστηκαν σε καπνό καιόμενου εορταστικού λίπους
περιτυλίχτηκσν με έγχρωμες πλαστικές σημαίες
παραδόθηκαν ως σφάγια στο βωμό της επιπολής ευμάρειας
μόνο ο τελευταίος τυμπανιστής
προτίμησε την αυτοχειρία παρά την ατίμωση
η ιστορική αλήθεια εξοβελίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες
η ιστορική συγκυρία επέφερε την σώφρονα συναίνεση
ευπειθώς αναφέρθηκε η αποκατάσταση της νέας τάξης
ουδείς αναζητήθηκε υπεύθυνος
για την αφημένη ορθάνοιχτη κερκόπορτα.


© Δημήτρης Φιλελές

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

ΑΝ ΣΕ ΕΒΛΕΠΑ

Φρανσίσκο Γκόγια - 3 Μαΐου 1808

ΑΝ ΣΕ ΕΒΛΕΠΑ

Αν σε έβλεπα
οργισμένο πολεμιστή
να οδηγείς το άρμα με τα αγέρωχα άλογα
έξω από τα τείχη της Τροίας
με τους μυώνες σου έτοιμους να εκραγούν από την ένταση
θα σε αναγνώριζα αμέσως
γιατί έχω νιώσει το θυμό σου
μέσα από τα λόγια
του τυφλού Χιώτη ραψωδού

αν η άτρομη  θωριά μου προκαλούσε δέος
καθώς δρασκέλιζες τα βουνά
και δάμαζες τα κύματα
σώζοντας τα ολοφυρόμενα ανδράποδα
από το διαγούμισμα των κουρσάρων
και τα σκλαβοπάζαρα της ανατολής
θα σε ονομάτιζα
γιατί ο θρύλος σου με έφτασε
σαν βροντερός απόηχος της άνισης μάχης
στα μαρμαρένια αλώνια

αν σε αντίκριζα
σε κακοτράχαλα λημέρια
να ανεμίζεις απροσκύνητος
ένα άσπροι κομμάτι πανί
με ένα γαλάζιο σταυρό καταμεσής
θα ήξερα ποιος είσαι
γιατί μου το έμαθε μαζί με τα πρώτα γράμματα
ο δάσκαλος στο σχολείο

αν φάνταζες άγγελος εκδικητής
με ένα δαυλό φλεγόμενο στο χέρι
στη μπαρουταποθήκη του μοναστηριού
έτοιμος να κάνεις στάχτη τη σκλαβιά
θα προσκυνούσα γονατιστός
το άσαρκο θυσιαστήριο
γιατί το θαύμασα ολοζώντανο
από τον χρωστήρα των ζωγράφων

αν σε συναντούσα
στην πλατεία του χωριού
λεβεντόκορμο γενειοφόρο
πρώτος να σέρνεις το χορό
ζωσμένος σταυρωτά τα φυσεκλίκια
θα σε χαιρετούσα σφίγγοντας την τραχιά παλάμη σου
γιατί άκουσα τα κατορθώματά σου
από το στόμα των παππούδων
τα βράδια χαμηλόφωνα δίπλα στη φωτιά

μα εσύ περπατούσες ολομόναχος 
ατάραχος και ανυπότακτος
με ένα πλατύ πλατύ χαμόγελο
με βήμα σταθερό 
φορώντας ένα ολόλευκα πουκάμισο
ραντισμένο με ανθόνερο
σιδερωμένο από τα ροζιασμένα χέρια της μάνας σου
με ένα κόκκινο μαντήλι
επιδέξια διπλωμένο στη μικρή τσέπη
στο μέρος της καρδιάς
και ήταν σαν να φώναζες στον Εφιάλτη
"Εγώ είμαι αυτός που γυρεύεις!
Μην αστοχήσεις! "
χαιρετώντας τον ήλιο για στερνή φορά

κι εγώ γνώρισα τυχαία τη μορφή σου
μέσα σε μια κρυμμένη φωτογραφία
τη στιγμή που το χώμα
πήρε το χρώμα από το μαντήλι σου
τη στιγμή που πέρασες στην αθανασία
χωρίς να προλάβουμε να ανταλλάξουμε μια λέξη
κι όμως μου είπες τόσα πολλά

μαζί σου πορεύομαι
με την εικόνα σου φυλαγμένη
στην ίδια πάντα τσέπη του πουκάμισου
στο μέρος της καρδιάς.


© Δημήτρης Φιλελές