#διαβάζω_για_σένα
Νίκος Ζαννής – Ημερολόγιο
Οδοστρώματος
Διήγημα – ISBN 978-618-84780-2-2
Copyright 2021 – Ν. Ζαννής
Αυτοέκδοση
Το σημείωμα που ακολουθεί δεν αποτελεί και δεν
φιλοδοξεί να χαρακτηριστεί ως κριτική βιβλίου. Είναι σκέψεις και διαπιστώσεις που
μου γεννήθηκαν διαβάζοντας το βιβλίο και επιθυμώ να τις μοιραστώ τόσο με τον
συγγραφέα όσο και με τους φίλους και τις φίλες της λογοτεχνικής γραφής χωρίς τυπικές
επιγραφές.
Το «Ημερολόγιο Οδοστρώματος» του Νίκου Ζαννή -ένα
ανάγνωσμα που κινείται αδιάκοπα και συγχρόνως στα άπειρα χιλιόμετρα του κυριολεκτικού
και του κοινωνικού οδοστρώματος- είναι ένα αισιόδοξο προσωπικό αφήγημα, με
γραφή αυθόρμητη και ρεαλιστική, χωρίς παραμορφωτικούς καθρέφτες, που κυλάει από
μέρα σε μέρα χωρίς χρονικούς προσδιορισμούς, αφού ο χρόνος είναι έννοια σχετική.
Το κείμενο, στο σύνολό του δεν πάσχει από
σοβαροφάνεια, διακατέχεται από μία διάχυτη αίσθηση χιούμορ και (αυτο)σαρκασμού,
ενώ ταυτόχρονα σχολιάζει και τοποθετείται απέναντι σε σημαντικά κοινωνικά (και
ατομικά) προβλήματα που οι ρίζες τους χάνονται στο βάθος της πατριαρχικής
κοινωνίας και τα αντικοινωνικά και απάνθρωπα παράγωγά τους εξαπλώνονται μέχρι
τις μέρες που ζούμε - και είναι πολύ πιθανό, έως βέβαιο, ότι θα συνεχίσουν να μας
ταλαιπωρούν και στο μέλλον, όσο δεν αποφασίζουμε να αντιμετωπίσουμε την κάθε
μέρα όπως πραγματικά είναι και όχι όπως φαίνεται.
Για να δημιουργηθεί η σωστή αίσθηση όσων αναφέρονται
στις 100 σελίδες του βιβλίου, καλό θα είναι ο αναγνώστης/αναγνώστρια να το
διαβάσει μονομιάς, σαν να πίνει μονορούφι ένα παγωμένο ποτήρι μπύρα κάτω από
τον καυτό καλοκαιριάτικο ήλιο. Τότε μόνο θα έχει την πραγματική αίσθηση του
συνόλου των σκέψεων και θα νιώσει το επιθυμητό αίσθημα - μία έκρηξη στο
στομάχι, και όχι μόνο.
Ο συγγραφέας - ήρωας κινείται μέσα στο χρόνο, αλλά
ταυτόχρονα ανεξάρτητα απ' αυτόν. Περιγράφει τα περιστατικά χωρίς ωραιοποιήσεις
και στρογγυλέματα, με ευθύτητα στο λόγο του και με κυνικότητα, όπου και όπως
αυτή απαιτείται..
Μέσα από τα κείμενα παρελαύνουν χαρακτήρες ανθρώπων
που μας είναι γνωστοί, που τους έχουμε συναντήσει στην καθημερινότητα και
άλλοτε μας έχουν ταλαιπωρήσει όλους φρικτά, άλλοτε μας έχουν εξοργίσει, άλλοτε
μας έχουν αηδιάσει και άλλοτε μας έχουν κάνει να ξεσπάσουμε σε γέλια μέχρι
δακρύων με τη θλιβερή τους ανικανότητα, την αδράνεια ή την αδυσώπητη βλακεία τους.
Οι γελοίοι και αναίσχυντοι ψευτόμαγκες φασίστες, οι
εγκληματίες από την πολλή αγάπη, οι κωμικοτραγικοί ανεύθυνοι γραφειοκράτες, οι
ματαιόδοξοι ηλίθιοι, οι ανθρωποφύλακες σωφρονιστές, οι μαριονέτες κυβερνήτες
είναι πανταχού παρόντες και είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε ανάμεσά τους.
Ωστόσο, ο ήρωας των ημερών που κυλούν αβίαστα πάνω στο
κοινωνικό οδόστρωμα δεν μας προτρέπει σε καμία περίπτωση να ανταποδώσουμε τα
ίσα. Αντίθετα, εξακολουθεί να πιστεύει ότι το χαμόγελο και η καλοσύνη είναι δύο
θεμελιώδη συστατικά που μπορούν και απαιτούνται τόσο για να γίνουμε καλύτεροι
άνθρωποι, όσο και για να συναντήσουμε στο διάβα μας καλύτερους ανθρώπους.
Επειδή στη ζωή υπάρχουν και οι άλλοι. Οι ταπεινοί που
είναι αληθινά σπουδαίοι, αυτοί που κερδίζουν το σεβασμό έμπρακτα, οι ωραίοι
τρελοί, οι αιώνιοι έφηβοι που καλπάζουν πάνω στα φτερά της φαντασίας.
Ο ήρωας των σελίδων του βιβλίου τοποθετεί εξαρχής τον
εαυτό του απέναντι από τους μηχανισμούς της κρατικής καταστολής, την
καπιταλιστική βαναυσότητα και την παγκοσμιοποίηση, αρνείται σθεναρά να υποκύψει
στις προσταγές του συστήματος και να ενταχθεί σαν ένα ακόμα πρόβατο στην αγέλη,
για να προστατευτεί από τον λύκο και να καταλήξει μοιραία έδεσμα στο πιάτο του
βοσκού.
Είναι ο ενεργός πολίτης που χαράζει τη δική του πορεία
στο οδόστρωμα και, όπου εκείνος κρίνει ή επιθυμεί, έξω απ’ αυτό.
Ο αναγνώστης/αναγνώστρια από τις πρώτες κιόλας σελίδες
αντιλαμβάνεται ότι διαβάζει ένα βιβλίο που δεν διστάζει να διατυπώσει τη γυμνή
αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε, αλλά συχνά αποστρέφουμε το βλέμμα. Κάποτε επειδή δεν
αφιερώνουμε χρόνο να την κατανοήσουμε, κάποτε επειδή δεν θέλουμε να την
παραδεχτούμε, κάποτε επειδή δεν ισχυροποιεί την άποψή μας – κοινώς μας
ξεβολεύει.
Κάθε μέρα που ολοκληρώνεται καταλήγει σε ένα «ηθικό
δίδαγμα», όπως το ορίζει ο συγγραφέας, ή σε ένα συμπέρασμα, ή σε μία αγαπημένη
φράση ενός άλλου συγγραφέα. Διαπιστώνουμε ότι αν όλες αυτές οι φράσεις
τοποθετηθούν σε ένα μικρό κείμενο μαζί, τότε δημιουργείται ένας «επίλογος» που ορίζει
τον λόγο που γράφτηκε αυτό το βιβλίο : την αφύπνιση, αν ποτέ αυτό είναι δυνατό,
των ναρκωμένων συνειδήσεων.
Θα μοιραστώ μαζί σας μόνο μία από αυτές τις φράσεις. «Είμαστε
εδώ στη Γη για να κάνουμε το καλό στους άλλους. Για ποιο λόγο είναι οι άλλοι
εδώ, δεν ξέρω». Μια φράση και μια στάση ζωής, που επιμένει, στο μέγεθος που αναλογεί
στον καθένα από μας, να ταράξει τα νερά του βάλτου που αμέτρητες ένοχες
συνειδήσεις λιμνάζουν μέχρι να καταποντιστούν.
Θα ανακαλύψετε τις υπόλοιπες φράσεις διαβάζοντας τις
ημέρες και τις ιστορίες του (αντι)ήρωα – ταξιδευτή των σελίδων του «Ημερολογίου
Οδοστρώματος». Καλό σας ταξίδι και καλή σας ανάγνωση!
Δημήτρης Φιλελές
