ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΝΑ ΟΡΦΑΝΗ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΝΑΔΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΝ...

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΝΑ ΟΡΦΑΝΗ

Πατρίδα, μάνα ορφανή

με χέρια σταυρωμένα

μαύρισε η ανατολή

στο δρόμο για τα ξένα.

Η θάλασσα η σκοτεινή

κατάπιε τ’ όνειρό μας

μας ξέβρασε στην ξένη γη

μαζί με τον καημό μας.

Πατρίδα, μάνα ορφανή

πώς σβήσανε τα γέλια

και μείναμε χωρίς φωνή

ανθρώπινα κουρέλια.

Παράνομοι στον τόπο μας

στην παγωνιά χαμένοι

να κλέβουνε τον κόπο μας

ισόβια δικασμένοι.

Στα βράχια τσακιστήκαμε

στην κόλαση βρεθήκαμε

τ’ αδέλφια μας προδώσανε

πικρό νερό μας δώσανε.

Στη λησμονιά περάσαμε

την προσφυγιά χορτάσαμε

και τ’ όνειρο στεγνώσαμε

στην πέτρα που ριζώσαμε.

© Δημήτρης Φιλελές

Από την ποιητική συλλογή "Μυθ...ιστόρημα",

εκδόσεις Απόπειρα 2017

Ποίημα μελοποιημένο από τον εκλεκτό φίλο Νίκο Βρεττό.

ΘΥΜΗΣΟΥ

ΘΥΜΗΣΟΥ 

Θυμήσου

να βγεις στους ηλιόλουστους αγρούς

να μαζέψεις πολύχρωμα λουλούδια

τα πιο ταπεινά, τα πιο αποξεχασμένα

μ’ αυτά να πλέξεις με τα χέρια σου

στεφάνια, πολλά μικρά ευωδιαστά στεφάνια 

ένα για κάθε περίσταση

για τους αλύγιστους απεργούς του Σικάγου

που τόλμησαν να υψώσουν τη γροθιά τους

για να αφήσουν την τελευταία πνοή στην αγχόνη 

για τους ματωμένους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης

που σήκωσαν το νεκρό Τάσο στους ώμους

για να τον αποθέσουν σφαχτάρι στα πόδια

της χαροκαμένης μάνας

για τους εκτελεσμένους πατριώτες 

στο θυσιαστήριο της Καισαριανής

που αντίκρισαν το τελευταίο φως του ήλιου

με τα μάτια ανοιχτά και το κεφάλι ψηλά

για τους εξεγερμένους φοιτητές του Παρισιού 

που απαίτησαν την κλεμμένη ευτυχία τους

στα οδοφράγματα του Καρτιέ Λατέν

κι ένα ακόμα μικρό στεφάνι να φτιάξεις

να το κρεμάσεις σ’ ένα καρφί

πάνω από το προσκεφάλι σου

έτοιμο για τη δική σου Πρωτομαγιά

που αναπότρεπτα θα ξημερώσει.

© Δημήτρης Φιλελές