ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ - ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ!

Σήμερα μπορούμε να κάνουμε μια εξαίρεση. Να αφιερώσουμε λίγο χώρο και χρόνο σε μια αξιόλογη και αξιοσημείωτη προσπάθεια. Του Δήμου της Άνοιξης απ' τη μια και των ερασιτεχνών ηθοποιών απ' την άλλη που για δέκα παραστάσεις θα προσπαθήσουν να επαναφέρουν το χαμόγελο στα χείλη μέσα από το διαχρονικό αριστοφανικό θεατρικό λόγο. Χαμόγελο, πηγαίο γέλιο και όχι μόνο...
Ένα σύντομο σημείωμα από τη Μαρία Βαρδάκα που σκηνοθέτησε το έργο με πολύ κόπο, πολύ μεράκι και πολλή φαντασία, μερικές κατατοπιστικές φωτογραφίες από μένα και μια πρόσκληση προς όλους εσάς που επιμένετε ακόμα στην ποιότητα και στην ουσία! Καλή σας διασκέδαση!


Η ερασιτεχνική θεατρική της ομάδας του Δήμου της Άνοιξης ανεβάζει φέτος Λυσιστράτη. Ένα έργο ουτοπιστικό, γι’ αυτό και πάντα επίκαιρο.
Οι γυναίκες, για να αναγκάσουν τους άντρες να κάνουν ειρήνη, αποφασίζουν να κάνουν σεξουαλική απεργία και ταυτόχρονα να πάρουν στα χέρια τους την οικονομική διαχείριση του κράτους. Οι άντρες κάτω από αυτή τη διπλή πίεση (και κυρίως λόγω της σεξουαλικής στέρησης) υποκύπτουν και συμφιλιώνονται.



Ο καλός μας Αριστοφάνης βλέπει τα κακά του πολέμου και ως γνήσιος κωμικός ποιητής προτείνει μια αποτελεσματικότατη λύση στο πλαίσιο της ουτοπίας. Και ταυτόχρονα υμνεί τη γυναίκα ως σύντροφο, ως μάνα, ως ικανό διαχειριστή πολιτικών θεμάτων. Και όλη του αυτή η κατάθεση μας γοητεύει και γι’ αυτό θελήσαμε να μας κάνει την τιμή να κάνουμε το έργο του παράσταση, με το δικό μας τρόπο.

Σας περιμένουμε στο ανοιχτό θέατρο του Λυκείου της Άνοιξης στις 26,27,28,30 Ιουνίου και 1,2,3,4,5,6 Ιουλίου στις 9.30μμ για να δείτε τη Λυσιστράτη μας να δρα.


Μετάφραση : Κώστας Ταχτσής
Σκηνοθεσία : Μαρία Βαρδάκα
Σκηνικά – Κοστούμια : η ομάδα
Μουσική : Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Η ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ


Ε, λοιπόν, όχι! Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα των νάνων, όσο και αν επιχειρείται συντονισμένα να πεισθούμε γι' αυτό. Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα :
Της πρωινής και μεσημεριανής αθλιότητας των ιδιωτών της τηλεόρασης.
Της ανάδειξης της γελοιότητας των ατάλαντων σε κοινωνικό πρότυπο.
Της αποδοχής του εγκλεισμού σε κοινόβια αλληλοσπαρασσόμενων νέων ανθρώπων και της εξευτελιστικής έκθεσής τους στο αδηφάγο "φιλοθεάμον" κοινό αντί πινακίου φακής.
Των εκδιδόμενων μετά μανίας φωτομοντέλων-πορνοστάρ αντί 20 € ανά τεμάχιο στις προμετωπίδες των περιπτέρων.
Της γηπεδοποιημένης καθημερινότητας και του χουλιγκανισμού ακόμη και για μια θέση στάθμευσης.
Του καθαγιασμού της λωποδυσίας, της αυθαιρεσίας, της οικογενειοκρατίας και της πολιτικής ασυδοσίας.
Της μέτρησης των αξιών με το μοντέλο του αυτοκινήτου και τα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού.
Των φερέφωνων κάθε άνομης και παράνομης εξουσίας με το μανδύα της δημοσιογραφικής ιδιότητας.
Της ξενοφοβίας και των υστερικών ρατσιστικών φασιστικών κραυγών.
Των ραγιάδων που προσμένουν καρτερικά να τους σφάζει ο αγάς για ν' αγιάσουν.



Η Ελλάδα είναι η χώρα των γιγάντων!

Του Οδυσσέα Ελύτη με «τα σπίτια πιο λευκά στου γλαυκού το γειτόνεμα», με τα νησιά μας σαν «λοξές δελφινιών ράχες» με τους Έλληνές του που «μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο : Ελευθερία»!
Του Γιώργου Σεφέρη για να θυμόμαστε πως «ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή τον ουρανό μέρα και νύχτα», για να έχουμε πάντα στην καρδιά το «περιγιάλι το κρυφό», για να καταφέρουμε να «ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει» και «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».
Του Γιάννη Ρίτσου επειδή «αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο», μέχρι να φτάσουμε να λέμε «και να, αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά».
Του Κώστα Βάρναλη με τη «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» μέχρι να νιώσουμε πόσο σημαντικό είναι πως «αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».


Του Τάσου Λειβαδείτη γιατί  «αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκιο».
Του Άγγελου Σικελιανού που οραματίζεται να «σέρνει η Ελλάδα το χορό μαζί με τους αντάρτες», του Κωσταντίνου Καβάφη για ένα ταξίδι στην Ιθάκη με δρόμο μακρύ «γεμάτο περιπέτεις, γεμάτο γνώση», του Νίκου Καββαδία για να σχίσουμε μαζί «τη θολή γραμμή των οριζόντων», του Μανόλη Αναγνωστάκη για το σεργιάνι σε «δρόμους παλιούς που αγαπήσαμε και μισήσαμε ατέλειωτα», του Ντίνου Χριστιανόπουλου που καταγγέλλει τους ψεύτες ενώ «ο κόσμος υποφέρει και πονά κι αυτοί τα ίδια παραμύθια» , του Μιχάλη Κατσαρού που μας καλεί να αντισταθούμε «στον κοντό άνθρωπο του γραφείου, στην κρατική εκπαίδευση και στο φόρο, σ’ αυτόν που χαιρετά απ’ τις εξέδρες ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις», της Μυρτιώτισσας για να μάθουμε άφοβα να λέμε «σ’ αγαπώ, δε μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο», της Κικής Δημουλά για να «περπατήσουμε πολύ στα αισθήματα τα δικά μας και των άλλων και να μένει πάντα χώρος ανάμεσά τους να περάσει ο πλατύς χρόνος»... 



Του Νίκου Καζαντζάκη και της μάνας Κρήτης που από τα σπλάχνα της και την πένα του ξεπήδησε ο καπετάν Μιχάλης.
Του Μενέλαου Λουντέμη για να μπορεί πάντα «ένα παιδί» να «μετράει τ’ άστρα».
Του Μιχάλη Καραγάτση με το «Δέκα», του Στρατή Τσίρκα με τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες», του Γιάννη Σκαρίμπα με την «Αλήθεια για το ‘21», του Παντελή Χορν με «Το Φυντανάκι», του Ιάκωβου Καμπανέλλη με την «Αυλή των Θαυμάτων»...
Του Ρένου Αποστολίδη και του Βασίλη Ραφαηλίδη.
Της Διδώς Σωτηρίου με τα «Ματωμένα Χώματα» και της Μαρίας Ιορδανίδου με τη «Λωξάντρα».
Του χρωστήρα του Γύζη, του Λύτρα, του Ιακωβίδη, του Παπαλουκά, του Παρθένη, του Γκίκα, του Τσαρούχη.
Της σμίλης του Λεωνίδα Δρόση και του Γιαννούλη Χαλεπά.
Των ήχων του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη, του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκη.
Του λυγμού του Στέλιου Καζαντζίδη για τη μετανάστευση και του επικού αντίλαλου του Γρηγόρη Μπιθικώτση στη «Ρωμιοσύνη».
Του Μάνου Κατράκη, του Αλέξη Μινωτή και του Δημήτρη Χόρν, της Κατίνας Παξινού, της Κυβέλης και της Μελίνας Μερκούρη.
Του Κώστα Γαβρά, του Μιχάλη Κακογιάννη, του Θόδωρου Αγγελόπουλου και του Παντελή Βούλγαρη.


Και, πάνω απ’ όλα, η Ελλάδα είναι η χώρα των ζωντανών θρύλων, του Μανόλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα, που στα πιο μαύρα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας μας τη σήκωσαν στους νεανικούς ώμους τους ξηλώνοντας το μισητό έμβλημα του ναζισμού απ’ τον ιερό βράχο της Ακρόπολης!

Κι όσους δε χώρεσαν μέσα σ’ αυτή τη μικρή αναφορά, θυμηθείτε τους εσείς, αγαπητοί μου αναγνώστες. Γιατί η Άλλη Ελλάδα, είναι η Ελλάδα της καρδιάς μας!

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

ΚΑΥΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Οι καθημερινοί μικροκαύσωνες που εκτοξεύουν τον υδράργυρο σε ύψη δυσθεώρητα, η άσφαλτος που καίει και ο ιδρώτας που ρέει ποταμηδόν μέχρι να φτάσουμε από το σπίτι στη δουλειά και τούμπαλιν, οι παραλίες που βουλιάζουν από τους λουόμενους τα Σαββατοκύριακα και πλείστα παρόμοια περιστατικά επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο την έλευση του θέρους στο "κλεινόν άστυ". Το χώμα, όσο έχει απομείνει ακόμα μετά την χρόνια τσιμεντοποίηση της πρωτεύουσας, διψάει για νερό και τα λουλούδια στα μπαλκόνια εμφανίζουν έντονα λιποθυμικά φαινόμενα αν δεν ποτιστούν καθημερινά.

Στην καρδιά της οικονομικής κρίσης με τα ξενοδοχεία, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τα εισιτήρια των μεταφορικών μέσων και των καυσίμων σε δυσπρόσιτες έως απρόσιτες τιμές, οι ολιγοήμερες ήδη θερινές διακοπές φαντάζουν όνειρο απατηλό. Οπότε η προσφορότερη λύση είναι η επιστροφή στα πάτρια εδάφη (για όσους διαθέτουν πατρικό σπίτι σε κάποια επαρχία) ή η αναγκαστική παραμονή στην Αθήνα (για όσους έχουν υπερφορτωμένες πιστωτικές κάρτες).

Το καταθλιπτικό τοπίο συμπληρώνουν τα νέα επώδυνα για τους εργαζόμενους κυβερνητικά μέτρα καθώς κανείς δε γνωρίζει τι του ξημερώνει αύριο, μηδέ των κυβερνώντων εξαιρουμένων. Η μόνη βεβαιότητα είναι πως η επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη για όσους εξακολουθούν να εργάζονται τίμια, όταν δεν είναι άνεργοι, να επιμένουν να πληρώνουν φόρους και να ονειροβατούν πως κάποτε θα πάρουν και σύνταξη.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την αποφορά της πολιτικής ζωής του τόπου, επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα και προμηνύουν ένα ιδιαίτερα καυτό καλοκαίρι.


Επειδή, όμως, ως λαός δεν φημιζόμαστε για τη μνήμη μας, καλό θα είναι να μην ξεχνάμε το προηγούμενο καυτό καλοκαίρι με το δικό του αλησμόνητο τρόπο. Με την πύρινη λαίλαπα των τελευταίων ημερών του που έκανε στάχτη ό,τι έβρισκε στο διάβα της, με τον πυκνό καπνό που σκέπασε για μέρες τον αττικό ουρανό, με τα αποκαϊδια του χαμένου δάσους που γέμισαν τις βεράντες και τις ψυχές μας, με τον τρόμο στα πρόσωπα των ανθρώπων που ένιωσαν στο πετσί τους το άγγιγμα του απρόσμενου τέλους σε συνθήκες πλήρους εγκατάλειψης. Με την ανυπαρξία, για πολλοστή φορά, της πολιτείας από το πραγματικό πρόβλημα, με τις ασυντόνιστες και ανερμάτιστες προσπάθειες κατάσβεσης των εστιών φωτιάς, με τους πολιτικούς στα τηλεοπτικά παράθυρα να "θλίβονται" και να "πονούν" με τον πόνο των άλλων και να αποποιούνται κάθε ευθύνη. Με τους ηρωϊκούς πυροσβέστες, μόνιμους και εποχικούς, μοναδικούς μαχητές με αίσθημα ευθύνης αλλά κυρίως αυταπάρνησης.
Και πριν απ' αυτές τις φωτιές, ήταν η φωτιά στην Πάρνηθα, και πριν απ' αυτήν η φωτιά στην Ηλεία, και πριν απ' αυτήν... και πάει λέγοντας. Μακρύς ο κατάλογος της οικολογικής καταστροφής, μακρύς και ο κατάλογος της αδιαφορίας και της απρονοησίας όχι μόνο των πολιτικών αλλά και των πολιτών.
Ίσως στις μέρες που έρχονται χρειαστεί να επιβιώσουμε με πολύ λιγότερους οικονομικούς πόρους, ίσως χρειαστεί να εργαστούμε σκληρά για πολύ περισσότερα χρόνια απ' αυτά που υπολογίζαμε, ίσως... Όπως πάντα, θα παλαίψουμε, θα ανατρέψουμε ή θα αποδεχθούμε νέα δεδομένα, θα τα καταφέρουμε.
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να προστατέψουμε αποτελεσματικά το περιβάλλον. Γιατί είναι βέβαιο πως θα χρειαστεί να πάρουμε πολλές βαθιές ανάσες που μόνο αυτό μπορεί απλόχερα να μας χαρίσει χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Η ΠΡΕΒΕΖΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ



Η Πρέβεζα θα μπορούσε σήμερα να χαρακτηριστεί ως η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ηπείρου. Είναι μια από τις γραφικότερες πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας που έχει μπορέσει να συνταιριάξει το νέο με το παλιό χωρίς να χάσει τις παραδοσιακές αξίες στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Ξεχωριστή τιμή αποδίδουν οι ντόπιοι στον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη που έκανε την πόλη γνωστή στο πανελλήνιο γράφοντας το ομότιτλο ποίημα για την Πρέβεζα μιας άλλης, καταθλιπτικής εποχής. Η χορωδία της πόλης αριθμεί πολλές δεκαετίες ζωής με συμμετοχή και διακρίσεις σε διεθνείς εκδηλώσεις. Μουσικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, φωτογραφικές και ζωγραφικές εκθέσεις και κάθε λογής καλλιτεχνικά δρώμενα αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητας των κατοίκων της.
Μια ανάσα χωρίζει την πόλη από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, από την αρχαία Κασσόπη, από τα ερείπια της αρχαίας Νικόπολης αλλά και από το πασίγνωστο Άκτιο, τόπο της ναυμαχίας με καθοριστική σημασία στην παγκόσμια ιστορία.
Η Πρέβεζα είναι ο τόπος που γεννήθηκε ο καπετάν Αντρούτσος, σ' ένα χαμόσπιτο που ευλαβικά διατηρείται μέχρι σήμερα. Είναι ο τόπος που ζει κάτω από τη βαριά σκιά του Ζαλόγγου. Μα είναι και ο τόπος που ταλαιπωρήθηκε από τον τουρκικό ζυγό χωρίς να σκύψει το κεφάλι. Από κει και το όνομα "Σεϊτάν Παζάρ" της αγοράς της παλιάς πόλης. Έτσι το ονομάτισε ο Τούρκος διοικητής όταν γκρεμίστησκε απ' τ' άλογό του στο πλακόστρωτο επειδή οι Πρεβεζάνοι είχαν αλείψει αποβραδίς της πέτρες με σαπούνι.
Η ζωή κυλά σε ρυθμούς ανθρώπινους μακριά από το κυνηγητό των μεγάλων πόλεων.Τα ψαροκάικα εξακολουθούν να αράζουν κάθε πρωί στο λιμάνι προσφέροντας φρέσκο ψάρι σε λαϊκές τιμές. Και η πελατεία τους παραμένει πιστή κάνοντας την καθιερωμένη βόλτα με το ποδήλατο, το αγαπημένο μέσο μετακίνησης όλων των ηλικιών στην πόλη. Οι μεσημεριανές ώρες δεν έχουν πάψει να είναι χρόνος ανάπαυλας και ανάκτησης δυνάμεων. Η βόλτα στο λιμάνι πάντα σε ανταμείβει με ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα. Τα ταβερνάκια παραμένουν τόπος συνάντησς για διασκέδαση που συνοδεύεται από καλό και φτηνό φαγητό για όλους, μικρούς και μεγάλους.
Και είναι πάντα η θάλασσα, το ανοιχτό Ιόνιο, με ακτογραμμή πολλών χιλιομέτρων που στέλνει την αύρα της για το αισιόδοξο ξεκίνημα της επόμενης ημέρας!

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

ΖΩΗ ΣΕ ΟΜΗΡΙΑ!


Πριν λίγο καιρό, συμμετέχοντας στο διαγωνισμό "Φωτογράφος Άγριας Φύσης", δημοσίευσα μια φωτογραφία που απεικόνιζε μια λευκή τίγρη, ζώο γεννημένο σε αιχμαλωσία, που φιλοξενείται στο Αττικό Πάρκο των Σπάτων. Η κριτική των φίλων που με τίμησαν με τις ψήφους τους επικεντρώθηκε σε μια συγκεκριμένη λεπτομέρεια : στο βλέμμα του άτυχου ζώου που ποτέ δεν έτυχε (και ούτε πρόκειται να του συμβεί) να ζήσει ελεύθερο στο φυσικό του περιβάλλον. Όσο καλές και αν είναι οι συνθήκες διαβίωσής του μέσα στο ζωολογικό πάρκο, δε μπορούν σε καμιά περίπτωση να συγκριθούν ή να υποκαταστήσουν τη ζωή στην άγρια φύση, τα ένστικτα και τα αντανακλαστικά που θα μπορούσε αυτό το πλάσμα να αναπτύξει, με την ελευθερία που θα ένιωθε στο φυσικό του χώρο.

Δυστυχώς, όμως, ομηρία σε διάφορες μορφές βιώνουν καθημερινά πολλοί συνάνθρωποι μας που είτε μένουν αβοήθητοι και απροστάτευτοι είτε γεύονται την αδιαφορία μας. Ιδιαίτερα συναισθήματα γεννά αυτή η απαράδεκτη και απάνθρωπη κατάσταση όταν αναφερόμαστε σε μικρά παιδιά που δε ζουν κάπου μακριά αλλά δίπλα μας.
Δε χρειάζεται πολύς κόπος για να το δούμε να συμβαίνει. Αρκεί ένας περίπατος στο κέντρο της Αθήνας για να συναντήσουμε όλα αυτά τα παιδιά που εκπαιδεύονται με ποικίλους τρόπους στην επαιτεία. Παιδιά που από τη βρεφική τους ακόμη ηλικία γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από τους επιτήδειους, εκτεθειμένα σε κάθε λογής κίνδυνο αρκεί να φέρουν το επιθυμητό μεροκάματο του τρόμου.

Παιδιά που θα έπρεπε να περνούν το πρωινό τους στο σχολείο, να γεύονται το ζεστό σπιτικό φαγητό και τη θαλπωρή της οικογένειας, να έχουν μερίδιο στη χαρά και στο παιχνίδι, βρίσκονται απ' το πρωί ως το βράδυ στους δρόμους. Άλλοτε καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων, άλλοτε πουλώντας δήθεν χαρτομάντιλα, αναπτήρες, μπρελόκ, άλλοτε παίζοντας μπαγλαμαδάκι ή ακκορντεόν, προσπαθώντας να συγκεντρώσουν το προκαθορισμένο μεροκάματο. Κι όταν δεν τα καταφέρουν μ' αυτά, η δεύτερη επιλογή τους είναι να ζητήσουν μερικά ψιλά. Γιατί δεν πρόκειται να σταματήσουν να δουλεύουν σκληρά αν δε μαζέψουν 60 με 70 € τη μέρα. Παιδιά πεινασμένα που όταν όλες τους οι μέθοδοι αποτύχουν, τότε φροντίζουν τουλάχιστον να γεμίσουν το άδειο τους στομάχι ζητώντας ένα σουβλάκι ή έστω μια μπουκιά από το πιάτο σου.

Κι όλα αυτά υπό το άγρυπνο, πλήν αλλοίθωρο, βλέμμα των οργάνων της τάξης που ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα πλήθος αυτόφωρων αδικημάτων σε βάρος αυτών των δύστυχων πλασμάτων που ξετυλίγονται καθημερινά μπροστά στα αδιάφορα μάτια τους. Κι επειδή δε μπορώ να πιστέψω πως είναι αδιάφοροι (και πράγματι δεν είναι ως άνθρωποι), είναι απλά παγιδευμένοι μέσα στο κρατικό ένδυμά τους. Και είναι ακόμη χειρότερο να γνωρίζουμε πως τέτοια εντόλη έχουν λάβει από τους ανωτέρους τους.

Επειδή σε μια χώρα και μια κοινωνία με συνείδηση ξεχειλωμένης γόβας, όλες οι παρανομίες, οι αδικίες, οι ανισότητες - μικρές και μεγάλες - μπορούν να συνυπάρχουν και να προσφέρουν άλλοθι εκατέρωθεν.

Επειδή πρέπει να υπάρχουν και οι φιλάνθρωποι, αυτοδιαφημιζόμενοι και αυτοπροβαλλόμενοι, ώστε να απολαμβάνουν φορολογικών εκπτώσεων και να χαίρουν της εκάστοτε κυβερνητικής εκτίμησης.

Επειδή το μεγαλύτερο επίτευγμα όσων εφαρμόζουν την από αρχαιοτάτων χρόνων πετυχημένη πολιτική του "διαίρει και βασίλευε", είναι η αποσάθρωση της κοινωνικής συνείδησης και η εκτροφή του άκρατου φιλοτομαρισμού.

Επειδή η κοινωνική πρόνοια έχει κόστος υλικό αλλά κυρίως και πρωτίστως ψυχικό.

Αντισταθείτε πριν τα ρολόγια της καρδιάς χτυπήσουν μεσάνυχτα!

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

ΚΥΡΙΟΙ, ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ!


Κυριακάτικη βόλτα στον πεζόδρομο του Θησείου. Συνήθεια αγαπημένη από την εφηβική ηλικία που δε λέει ν' αλλάξει εδώ και κάμποσες δεκαετίες. Είναι η αύρα της Ακρόπολης που νιώθεις πως σε τυλίγει μόλις βρεθείς στη γειτονιά, είναι οι παιδικές μνήμες που ξυπνούν, είναι οι υπαίθριοι πωλητές, ημεδαποί και αλλοδαποί, που σε μαγεύουν με την πολύχρωμη πραμάτεια τους, είναι τόσα πολλά...

Τούτη τη φορά, όμως, δεν έμελε τα πράγματα να εξελιχθούν ομαλά. Ο νεαρός Αφρικανός μικροπωλητής που βρέθηκε μπροστά μου προσπαθούσε να αποφύγει τη "σύλληψη" από τα εποχούμενα όργανα της Δημοτικής Αστυνομίας της Αθήνας επωφελούμενος από την παρουσία του κόσμου.
Ο ζήλος όμως των "οργάνων" ήταν διάχυτος, ασυγκράτητος. Αφού κατόρθωσε να τους ξεφύγει παρά την επίθεση με τις μηχανές τους που έθεσε σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα, συνέχισαν με αμείωτη ένταση την προσπάθειά τους επιδιώκοντας ταυτόχρονα να μην εκτεθούν στα μάτια του κόσμου. Τον άφησαν λίγο να απομακρυνθεί λέγοντας μεταξύ τους πως θα τον πιάσουν σε λίγο μέσα στο παρκάκι.
Ήταν όμως τόσο μεγάλος ο θυμός τους που δε μπορούσαν να περιμένουν να φτάσει ως εκεί. Όρμηξαν ακάθεκτοι με τις δύο μηχανές τους και ο πρώτος που έφτασε δίπλα του, του επιτέθηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Πρόλαβα μόνο να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη θέλοντας να του θυμίσω πως όλοι βλέπουν την αδικαιολόγητη βιαιοπραγία του, την ανήθικη ρατσιστική συμπεριφορά του.
Και τότε άκουσα πίσω μου μια γυναικεία φωνή : "Μη φωνάζετε, κύριε! Μη φωνάζετε, κύριε!". Ήταν μια αρχιφύλακας της Ελληνικής Αστυνομίας που με τη συνδρομή ενός ακόμη αστυνομικού έσπευδε στο συμβάν. Πρωτοφανής στα ελληνικά χρονικά αναλογία αστυνομικών προς παρανόμους, τέσσερα προς ένα!
Έπρεπε να διανύσω μισό αιώνα ζωής για να μάθω πως τα όργανα της τάξης έχουν δικαίωμα επιβολής του νόμου της σιωπής στους πολίτες, όταν αυτοί διαμαρτύρονται για την παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων!!!
Με λίγα λόγια θα περιγράψω αυτό που ακολούθησε. Οι εκπρόσωποι της Ελληνικής και της Δημοτικής Αστυνομίας, με προεξάρχουσα την αρχιφύλακα, μου επιτέθηκαν φραστικά (όσο τους επέτρεπε η παρουσία του κόσμου που μαζεύτηκε), μου είπαν πως όλα όσα είδα δεν συνέβησαν ποτέ, πως προσπαθώ να δημιουργήσω εντυπώσεις, πως παρακωλύω το έργο τους και πως αν θεωρώ ότι συνέβησαν, δεν έχω παρά να τους ακολουθήσω στο αστυνομικό τμήμα (παλιά καλή μέθοδος της παλιάς καλής εποχής) και να υποβάλω μήνυση, αλλιώς να φύγω και να τους αφήσω να κάνουν τη δουλειά τους.
Σε αρωγή τους, μάλιστα, έσπευσε και ένας υπερήλικας συντοπίτης μας που με τραβούσε με δύναμη (όση είχε) από το χέρι λέγοντας μου πως με κάτι τέτοιες συμπεριφορές (καταγγελίας της κατάχρησης εξουσίας) δίνουμε στους ξένους αέρα.
Το θετικό είναι πως μέσα απ' όλη αυτή την ιστορία ο κυνηγημένος Αφρικανός γλίτωσε τον βαρύ πέλεκυ (βλέπε χέρι) των οργάνων της τάξης στη χώρα της πλήρους αταξίας και ασυδοσίας.
Καθώς απομακρυνόμουν δέχτηκα πολλαπλά χαμηλόφωνα συγχαρητήρια από τους μικροπωλητές των πάγκων που, όπως ομολογούσαν, τέτοια περιστατικά αυθαιρεσίας αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και κανένας απολύτως δεν ενδιαφέρεται και δεν αντιδρά.
Φαίνεται όμως πως κι αυτοί δε μπορούν να υψώσουν ανάστημα απέναντι στους τρομοκράτες εκπροσώπους του νόμου παίζοντας το ψωμί του κορώνα-γράμματα.
Δε με στενοχωρεί αν πτωχεύσουμε ως χώρα. Πικραίνομαι όμως αφόρητα που έχουμε ήδη πτωχεύσει ως Έλληνες και ως άνθρωποι!

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

ΚΙ ΑΕΡΑΣ ΣΤΑ ΠΑΝΙΑ ΣΑΣ


Πρωινό Σαββάτου στη Μαρίνα Ζέας στον Πειραιά. Καιρός μουντός, συννεφιασμένος, με ελαφρύ αεράκι και έντονη υποψία βροχής. Ένας πέτρινος τοίχος ορθώνεται ανάμεσα στο απάνεμο αραξοβόλι και στην ανοιχτή θάλασσα. Η προτροπή να σκαρφαλώσουμε, να φτάσουμε ως το φάρο αναζητώντας ενδιαφέροντα φωτογραφικά στιγμιότυπα με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Τώρα το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό. Η επιβλητικότητα του τοίχου έχει πλέον εκμηδενιστεί. Περπατάμε πάνω του με σταθερά προσεκτικά βήματα λες και βρισκόμαστε σε πασαρέλα. Ο όγκος των αγκυροβολημένων ακριβών θαλαμηγών έχει πλέον χάσει την αίγλη του. Ο πόλος έλξης βρίσκεται πια στην άλλη πλευρά. Ο κυματοθραύστης με τα τσιμεντένια μπλοκ που καρτερούν υπομονετικά την ορμή του υγρού στοιχείου. Το σεντόνι της θάλασσας με τον απαλό κυματισμό του που χάνεται στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που σμίγει ανεπανάληπτα με τα ουράνια μετέωρα. Τα φορτηγά πλοία στη ράδα, τυλιγμένα στο μύθο τους, μας θυμίζουν πόσο ακόμα είμαστε "ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές". Τα σύννεφα που ξεδιπλώνονται αδιάκοπα πάνω απ' τα κεφάλια μας χαράζοντας τη δική τους ανέμελη ρότα.
Πίσω απ' το νησάκι του Παρασκευά ξεπροβάλλουν τα πρώτα φουσκωμένα πανιά. Κι ύστερα κι άλλα κι άλλα. Αμέτρητα ιστιοπλοϊκά πυκνώνουν μέσα στο κάδρο σχίζοντας την επιφάνεια του νερού, ακολουθώντας τη ροή του ανέμου. Μια μεγάλη χαρούμενη συντροφιά ανθρώπων που αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους εγκαταλείποντας στη στεριά τις καθημερινές σκοτούρες, απολαμβάνοντας τα απλόχερα δώρα της φύσης.
Χαίρομαι που βρέθηκα στο σωστό τόπο στη σωστή στιγμή. Ένα "κλικ" για τους φίλους μου!

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟ


Το σπίτι μου είναι παλιό και μικρό πια για να χωρέσει μια τετραμελή οικογένεια. Χρειάζομαι,
λοιπόν, καινούριο ευρύχωρο και δικό μου για να μη με τρώνε τα νοίκια. Δεν έχω, όμως, αρκετά χρήματα γι' αυτό. Άρα χρειάζομαι ένα τραπεζικό δάνειο. Ναι, αλλά πώς θα το αποπληρώσω; Ε, λίγο καλύτερη διαχείριση των οικονομικών του σπιτιού, μια δεύτερη απογευματινή δουλειά, θα τα καταφέρω.
Νάτο το σπιτάκι μας, το δικό μας κεραμίδι! Με το δεξί! Με τις ανέσεις μας, με τα δωμάτια τωνπαιδιών, με τα μοντέρνα μας έπιπλα, με τις κατακαίνουριες ηλεκτρικές μας συσκευές, με τη μεγάλη τηλεόραση στο σαλόνι! Όλα καλά!
Ε, σχεδόν όλα. Ο ελεύθερος χρόνος μειώθηκε. Οι καλοκαιρινές διακοπές δυσκόλεψαν. Δε βγαίνουμε για νησιά, ξενοδοχεία και φαγητά στις ταβέρνες. Αλλού βρίσκεται η λύση. Το βρήκα! Ένα εξοχικό, έστω προκατασκευασμένο, κοντά στην Αθήνα. Ας είναι και μικρό. Τι τις θέλουμε τις πολυτέλειες; Θα πηγαίνουμε και τα Σαββατοκύριακα όλο το χρόνο. Θα μαγειρεύουμε όπως στο σπίτι μας. Τέλεια!
Δεύτερο δάνειο. Τι να κάνουμε; Έτσι είν' η ζωή. Το λύσαμε κι αυτό. Λίγο περισσότερη δουλειάκαι το φτιάξαμε και το εξοχικό μας. Όλα κομπλέ. Και τα έπιπλά μας και τα κουζινικά μας και η θάλασσα στα πόδια μας.
Σειρά έχει ένα καινούριο αυτοκίνητο μεγαλύτερου κυβισμού. Δεν αντέχει πια το παλιό με τόσες διαδρομές καθημερινά και τα πέρα δώθε στο εξοχικό κάθε τρεις και λίγο. Ας είν' καλά οι δόσεις, εξήντα τον αριθμό. Θα το ξοφλήσω, πού θα πάει!
Αντε, να τελειώσουν με το καλό όλα αυτά γιατί πρέπει να σκεφτούμε και τις σπουδές των παιδιών. Φροντιστήρια, πανεπιστήμια, επαρχία, νοίκια, πού να τα προλάβεις όλα.
Να βάλουμε μπρος και για κανένα σπιτάκι των παιδιών. Πού θα μείνουν όταν με το καλό κάνουν δική τους οικογένεια; Στο δρόμο; Δεν είναι σωστό. Τι θα πει ο κόσμος;...
Υπενθύμιση : Η μέρα έχει 24 ώρες, ο χρόνος 365 ημέρες και η ζωή του ανθρώπου μόνο μερικές δεκαετίες!

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

ΕΛΛΑΔΑ, Σ' ΑΓΑΠΩ!


Νύχτα καλοκαιριού στην Πρέβεζα. Απ' τις ταβέρνες στα σοκάκια της γραφικής παλιάς πόλης ξεχύνεται πυκνός καπνός ανακατεμένος με τη μυρωδιά από ολόφρεσκη ψητή σαρδέλα, σουπιά και πετάλι - κέφαλος πελαγίσιος φρεσκοψαρεμένος, ανοιγμένος στα δυο πάνω στη σχάρα.
Το τσίπουρο ρέει άφθονο κι όπως λέει η γνωστή λαϊκή ρήση "όσο πίνει η συμπεθέρα, τόσο διπλοχαιρετάει". Οι συζητήσεις στις νεανικές παρέες φουντώνουν, τα γέλια δυναμώνουν καθώς πληθαίνουν και οι ήχοι απ' τ' αδιάκοπα τσουγκρίσματα των ποτηριών. Όσο η ώρα κυλάει, όλοι γίνονται πλέον μια παρέα.
Ξαφνικά, η μελωδία του μοναχικού ακκορντεόν προστίθεται στη συντροφιά. Φυσιογνωμία ευγενική, πρόσωπο φωτεινό, χαμόγελο πλατύ, δάχτυλα επιδέξια και σβέλτα, γλυκιά αρμονία με νότες και συγχορδίες.
Παίρνουν και δίνουν τα κεράσματα, πέφτουν οι πρώτες παραγγελιές. Θέλει θαρρείς πολύ το τραγούδι ν' ανεβεί το τραγούδι στα χείλη; Ανοίγουν οι καρδιές, ανοίγουν και τα πορτοφόλια για τα ψιλά.
- Να 'σαι καλά, αδερφέ, να μας παίζεις!
- Και σεις να 'στε καλά να πίνετε! Στην υγειά σας!
Αχ, Ελλάδα, κάτι τέτοια βράδια σ' αγαπώ πιο πολύ...!!!


Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

ΣΑΝ ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΥΡΜΑ



Αθηναϊκή γειτονιά της δεκαετίας του '60...
Μονοκατοικίες με αυλές. Μυρωδιές από γεράνια και γαρδένιες. Προσοχή στ' αγκάθια απ' τις τριανταφυλλιές. Καλημέρα, γείτονα! Του Θεού, παιδί μου, η καλημέρα!
Πρωινό ξύπνημα, πλύσιμο δοντιών, δυνάμωμα με φρέσκο γάλα και ψωμί με βούτυρο.
Δρόμος στενός, όλο χώμα και πέτρες, δύσβατος για τα λιγοστά αυτοκίνητα, μερικά απ' αυτά τρίτροχα. Φωνές παιδικές, χαρούμενες, φασαρία, γόνατα μονίμως γδαρμένα απ' το ποδόσφαιρο. Ένα ποδήλατο για όλους εναλλάξ, η πλήρης έννοια της κοινοκτημοσύνης με τις σχετικές αψιμαχίες για την προτεραιότητα στη βόλτα, πρώτες φιλικές προτιμήσεις. Η φωνή της μητέρας συχνά "διακόπτης" στο πιο κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού, άλλοτε για ψωμί ζεστό και μυρωδάτο απ' το φούρνο της γειτονιάς, άλλοτε για μια έλλειψη της στιγμής απ' το μπακάλη ή το μανάβη. Κι η μυρωδιά του φαγητού μεθυστική, γαργαλιστική, προκλητική. Μεζεδάκι οπωσδήποτε,
πρώτα για την εγκυμονούσα γειτόνισσα, μετά για την παλιοπαρέα και ειδικότερα για τ' αγόρια. Γιατί, πάντα στο φαγητό περίσσευμα, πρώτα για τη χορτασιά στο μάτι και μετά στο στομάχι!
Πλύσιμο τοπικό, μούτρα χέρια πόδια, το σταυρό μας, γεύμα με μαχαίρι, πιρούνι, μικρές μπουκιές και κλειστό το στόμα ή κουτάλι για τη σούπα χωρίς ρουφηξιές!
Μεσημεριανή κατάκλιση. Ώρες κοινής ησυχίας. Συνδυασμός ξεκούρασης και μαθήματος σεβασμού στους γείτονες.
Απογευματινός περίπατος στην παιδική χαρά. Κούνιες, μύλος, τραμπάλα, πάντα με επίβλεψη από το άγρυπνο μάτι του φύλακα για κάθε ενδεχόμενο. Επιστροφή, μπάνιο και ρούχα καθαρά, μοσχοβολιστά κι ολόλευκα με άρωμα λεβάντας!
Νύχτες ραδιοφώνου, νύχτες θεατρικές με όλες τις αισθήσεις σε πλήρη ένταση, καμιά απώλεια του χρώματος της φωνής, του τριξίματος μιας πόρτας στο βάθος, του ήχου απ' τα πέταλα των αλόγων στο πλακόστρωτο... Γλυκιά προσμονή μέχρι το επόμενο επεισόδιο, την άλλη βδομάδα πια...
Ύπνος ελαφρύς γεμάτος όνειρα, πολλά όνειρα...
Αθήνα του εικοστού πρώτου αιώνα : Σαν το πουλί πάνω στο σύρμα...

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ


Μετά από ένα διήμερο βροχής, συννεφιάς και κατήφειας γενικότερα, ο ήλιος έλαμψε και πάλι στον αττικό ουρανό. Παρά την επανεμφάνιση, όμως, των φωτεινών ακτίνων, η διάθεση δε λέει να φτιάξει. Φαίνεται πως το κλίμα των ημερών δεν πείθει τα "σαλιγκάρια" να εγκαταλείψουν το προστατευτικό τους κέλυφος και να απολαύσουν την όμορφη μέρα που ξεπρόβαλε.
"Πότε, επιτέλους, θα δούμε άσπρη μέρα", φαίνεται να είναι βασανιστικό ερώτημα που απασχολεί το ήδη ταλαιπωρημένο μυαλό των (νεο)ελλήνων, χωρίς να βρίσκεται κάποια θετική απάντηση στο κοντινό, τουλάχιστον, μέλλον. Εξακολουθούν να προσχεδιάζουν την καθημερινή τους ρουτίνα, να πνίγονται στον ωκεανό των πλασματικών αναγκών, να παραπαίουν στο λαβύρινθο των συμβατικών υποχρεώσεων και, φυσικά, να λησμονούν τα σημαντικά και ν' αφήνουν για πολλοστή φορά ένα δέντρο να τους κρύβει ολόκληρο το δάσος.
Ποιος είναι χαρούμενος που έχει ακέραιη την υγεία του, που έχει γύρω του ανθρώπους να τον αγαπούν, που και σήμερα υπάρχει ανάμεσα στους άλλους;
Από τους λίγους που, ως φαίνεται, έχουν απομείνει είναι ο εικονιζόμενος κύριος της φωτογραφίας. Ναι, δεν περίμενε να δει την "άσπρη μέρα". Τη δημιούργησε ο ίδιος! Ντύθηκε στ' άσπρα και βγήκε να χαρεί την πρωινή αύρα στους δρόμους του Θησείου.
Αρκετοί θα σκεφτούν πως ζει στο δικό του κόσμο... Ίσως, όμως, χρειάζεται να κάνουν μια ακόμα σκέψη : Μήπως ο δικός του κόσμος είναι πολύ καλύτερος και πολύ προτιμότερος από τον κόσμον των υπολοίπων;
Καλή σας ημέρα και καλή σας εβδομάδα!