ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΚΛΕΨΥΔΡΑ"

 

κλεψύδρα

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Τεύχος 18, Μάιος 2021 - ISSN: 2241-0937

Παρουσιάζονται 3 ποιήματά μου

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Ξαγρύπνησα

περιμένοντας να φανεί

έστω για μια μόνο νύχτα

το άστρο της σωτηρίας

να φωτίσει το δρόμο

των κατατρεγμένων 

που πορεύονται ατέλειωτα

σκοτεινά χιλιόμετρα

δίχως προορισμό

να ρίξει μια δέσμη φωτός 

στα αφρισμένα κύματα 

που ανυπεράσπιστα κορμιά δέρνονται 

δίχως ελπίδα στεριάς 

να ρίξει μια αχτίδα ζεστασιάς

στα κουλουριασμένα 

απομεινάρια της ζωής

που βρίσκουν καταφύγιο

κάτω από μουχλιασμένα χαρτόνια

ξημέρωσα 

αντικρίζοντας πάλι μόνο

φανταχτερά πλαστικά λαμπιόνια

κρεμασμένα σε καχεκτικά δέντρα 

σε γιορταστικές βιτρίνες 

σε σιωπηλούς βρώμικους τοίχους

σε σιδερόφραχτα σκουριασμένα μπαλκόνια

που για λίγες μέρες

μασκαρεύουν την αλήθεια

παραπλανώντας προσωρινά 

τα αθώα παιδικά βλέμματα 

όταν ο φόβος πάψει

να σκεπάζει την πραγματικότητα

θα γιορτάσω μαζί σας. 

ΑΠΟΓΝΩΣΗ 

Οι βαρυσήμαντες δηλώσεις 

διά στόματος αρμόδιων 

είναι πολλαπλές στρώσεις καλλυντικών

επικαλύπτουν την αγριότητα της αλήθειας 

με δηλητηριώδεις τεχνητές ουσίες

παραπλανούν την όραση

αλλοιώνουν τη γεύση 

αποτιτανώνουν την όσφρηση 

αποπροσανατολίζουν την αφή 

γλιστρούν κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα

ερωτοτροπούν χυδαία με τις επιθυμίες 

μέχρι το ξημέρωμα

όταν το τσαλακωμένο πια προσωπείο τους

συναντά το γεμάτο απόγνωση βλέμμα 

τα αντανακλαστικά αφυπνίζονται

σπρώχνουν ανυπότακτα το πρόσωπο  

στην άβυσσο της φαντασίωσης 

για τη συντήρηση της ψευδαίσθησης 

με την προσδοκία της προόδου

της πλαστικής χειρουργικής 

εσύ πού κοιτάζεις

τώρα που σου μιλώ;

ΑΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΑ

Δεν ακούτε

τον τριγμό των ψυχών

που υποχωρούν τσακισμένες

στο πέρασμα

της πύρινης λαίλαπας ; 

δεν οσμίζεστε 

την πικρή αποφορά

της καμένης σάρκας

κάτω απ' τα χαλάσματα ;

δεν ακούτε 

τις οιμωγές των παιδιών 

και τους επιτάφιους θρήνους 

των μανάδων ;

δεν αηδιάζετε

με τον οχετό της απανθρωπιάς

που ντύνεται το μανδύα

της απονομής δικαιοσύνης

με λουτρά αίματος ;

δεν ακούτε

το βρυχηθμό της θάλασσας

που καταπίνει αδιάκοπα

ελπίδες και όνειρα ;

δε βλέπετε 

το δάκρυ του ουρανού

που κάθε βράδυ βυθίζεται

στη ματωμένη έρημο ;

τι γεύση νιώθετε στο στόμα

όταν οι οστεοθλάστες θρυμματίζουν 

τα υπολείμματα συναισθημάτων

όταν η γλώσσα αναδεύει

τα σωθικά

μέσα στο σάπιο κουφάρι σας ;

πώς επιμένετε να ανήκετε

στο ανθρώπινο είδος

όταν η κινητήρια δύναμή σας

είναι το ένστικτο 

του αρπακτικού ; 

Σας διαγράφω 

οριστικά και αμετάκλητα!

© Δημήτρης Φιλελές