Μ' αρέσει να περπατώ και να παρατηρώ... τους ανθρώπους γύρω μου, τα λουλούδια που ανθίζουν, τα αδέσποτα που αναζητούν ένα στοργικό βλέμμα, τα μικρά σπίτια που αντιστέκονται σθεναρά στις απειλητικές πολυκατοικίες, τα άχρηστα αντικείμενα που κάποτε θεωρούσαμε χρήσιμα...
Μ' αρέσει να σταματώ και να νιώθω... τη μοναξιά στο ηλιοβασίλεμα, στην κεντρική λεωφόρο με τόσους ασθμαίνοντες περαστικούς γύρω, στα απλωμένα αδύναμα χέρια που μάταια ζητούν βοήθεια...
Γιατί όλα αυτά περνάνε; Γιατί όλοι εμείς τα προσπερνάμε; Τι τρέχουμε να φτάσουμε; Ποιον τρέχουμε να προσπεράσουμε; Τόσο σίγουροι είμαστε ότι θα προφτάσουμε;
Επιβραδύνω... Ζω τη στιγμή και τη σκηνή... Σας την παρουσιάζω... Ίσως κάτι αλλάξει μετά απ' αυτό το κλικ... ίσως...
