Συνομιλώντας με τον εαυτό μου
Συλλογικό έργο - Εκδόσεις "Δρόμων", 2021
ISBN
978-960-694-504-5
Η συμμετοχή μου με ένα εκτενές ποίημα
Αν…
Αν δεν υπήρχε πόλεμος
δεν θα υψώνονταν ανάμεσά μας σύνορα
τα όνειρά μας θα χτενίζονταν κάθε πρωί στον ίδιο καθρέφτη
θα πιάνονταν χέρι χέρι ταξιδεύοντας
σε αγρούς με κατακόκκινες παπαρούνες
θα σκαρφάλωναν ανέμελα στις δασωμένες βουνοπλαγιές
ν' ανασάνουν το άρωμα της ελευθερίας
θα βουτούσαν ολόγυμνα στα γάργαρα νερά του έρωτα
κι ύστερα πεινασμένα θα 'στρωναν τραπέζι γιορτινό
πάνω σε χώμα μυρωδάτο κι αφρατεμένο
απ' των άξιων δουλευτάδων τα χοντρά δάχτυλα
για να μοιράσουν δίκαια το ψωμί και το φαΐ
δίχως δικό μου και δικό σου
θα χορταίναμε όλοι με μια μπουκιά ιστορίες
απ' τα κοσμογυρισμένα σύννεφα
θα ξεδιψούσαμε όλοι με μια σταγόνα θαλασσιά
απ' τ' ουρανού το ακριβό ματόχαντρο
κι ένα τραγούδι θ' ανέβαινε μονομιάς στα χείλη
δοξαστικό της μέρας που αξιωνόμαστε να ζούμε.
Αν δεν υπήρχε πόλεμος
δεν θα σπαταλούσαμε ώρες ατέλειωτης απραξίας
στις παγερές σκοπιές του μίσους
με τη μνήμη καρφωμένη στη σκανδάλη της εξόντωσης
τα μάτια μας θα στρέφονταν στους ολόφωτους
ταξιδιώτες του νυχτερινού στερεώματος
θα κρέμονταν στολίδια στη σκαλωσιά του φεγγαρόφωτου
θα σεργιάνιζαν κάτω από τις μισόκλειστες γρίλιες
μιας μυρωδάτης κοριτσίστικης ανασεμιάς
θα ξαγρυπνούσαν ακουμπισμένα ανάλαφρα στο λευκοφορεμένο γιασεμί
θ' αντιφέγγιζε μέσα τους η προσμονή μιας τρυφερής αγκαλιάς
θα καρτερούσαν της πρώτης άνοιξης το κάλεσμα
να φανεί πάνω σε δυο ματοτσίνορα που τρεμοπαίζουν
κι η σάρκα θα ντυνόταν με της αγάπης το άσαρκο ρούχο.
Αν δεν υπήρχε πόλεμος
τα χέρια μας δεν θα κόπιαζαν ασυλλόγιστα
κουβαλώντας το ασήκωτο βάρος της αδελφοκτονίας
ούτε θα έσπερναν το σπόρο της φθοράς στη χέρσα γη
μονάχα τα μπράτσα τα γεροδεμένα θα σήκωναν τις καρδιές
αντίκρυ στον ήλιο
να φουσκώσουν σαν καρβέλια φρεσκοζυμωμένα
απ' της μάνας τ' αγιασμένα χέρια
ν' ακουστεί ο χτύπος τους καμπάνα αναστάσιμη σ' όλη την οικουμένη
να κυλήσει το αίμα στις φλέβες ποτάμι ορμητικό
να πάρει μπρος της ανθρωπιάς η μηχανή
να τρυγήσει τους ζουμερούς καρπούς από της ομορφιάς το δέντρο
ν' ανοίξουν διάπλατες οι σκουριασμένες αγκαλιές
να κόψουν το συρματόπλεγμα της ντροπής
να γίνουν όλα τα χρώματα ένα
σ' ένα τραπέζι γιορτινό να λαμπυρίσουν ξέχειλα
τα ποτήρια της συμφιλίωσης
να λιώσει της παγωνιάς το νεκροσέντονο
να ζεσταθούν οι σκεβρωμένες ψυχές
ν' ανοίξουν τα μάτια τους στο φως οι μαραγκιασμένες ελπίδες.
Αν δεν υπήρχε πόλεμος
τα πόδια μας δεν θα κολλούσαν στο βάλτο της έχθρας
ούτε θα κλωτσούσαν με τυφλή μανία ό,τι με εμπόδιο τους μοιάζει
μονάχα θα τρέχαμε ξυπόλυτοι στα χωράφια
ν' ανταμώσουμε τις κρυστάλλινες νεροσυρμές
να διώξουμε από πάνω μας το στίγμα της ντροπής
να παραβγούμε για την πρωτιά στο πατητήρι της αγάπης
να βουτηχτούμε ως το γόνα στο πορφυρό της άγγιγμα
να βαφτούμε απ' έξω ως μέσα μας βαθιά
κι έτσι ειρηνεμένοι να πάρουμε τους δρόμους
να περπατήσουμε
να φτάσουμε όσο μπορούμε πιο μακριά
ν' αφήσουμε παντού το ίχνος μας
να περνούν οι κατοπινοί άνθρωποι
να το βλέπουν και να λένε
«αυτοί ήταν αληθινοί άνθρωποι, σαν αυτούς να γίνουμε κι εμείς!».
Μα ο πόλεμος υπάρχει, αδέρφια
το εμπόριο όπλων είναι επίσημο και νόμιμο
ρημάζει το σήμερα, ξεθεμελιώνει το αύριο
η επιδημία της εξουσίας εξαπλώνεται με ταχύτητα αστραπής
σκορπίζοντας τη φρίκη στο αιμοβόρο πέρασμά της
οι παρανοϊκοί πολέμαρχοι με αλαλαγμούς
στο όνομα απάνθρωπων θεών και μισαλλόδοξων ιδανικών
ισοπεδώνουν τις ανοχύρωτες πόλεις
πυρπολούν τα ανυπεράσπιστα χωριά
σφάζουν εκατόμβες στο βωμό του χρήματος
κομμένα χέρια, κομμένα πόδια, κορμιά κομματιασμένα
φέρνουν την απόγνωση στους ξεπατρισμένους
τη γεύση του εξευτελισμού στα χείλη
χαράζουν το σημάδι του φόβου στα τρομαγμένα μάτια των παιδιών
και οι δουλέμποροι αδίστακτοι ψυχοπομποί
εμπορεύονται ξεδιάντροπα τη ζωή πουλώντας το θάνατο.
Ως πότε θα αποστρέφουμε το βλέμμα από την αλήθεια
ως πότε θα κάνουμε ειρήνη προετοιμάζοντας
την επόμενη αιματοχυσία
ως πότε θα αδιαφορούμε για το αχνιστό αθώο αίμα
που ρέει στη γειτονιά μας
μέχρι να λιμνάσει πηχτό στο κατώφλι μας
ως πότε θα χτίζουμε σαθρά καταφύγια
ελπίζοντας πως μόνο εμείς θα επιζήσουμε από τον όλεθρο
ως πότε θα στοιβάζουμε αγαθά
πιστεύοντας πως μπορούμε πια να ζήσουμε χωρίς συναίσθημα
ως πότε θα δραπετεύουμε από την πραγματικότητα
με φιλάνθρωπη υποκρισία
ελεήμονες από το πλεόνασμα που κερδίζουμε
από το υστέρημα των άλλων
ως πότε θα αρνούμαστε να γίνουμε συνάνθρωποι
δηλώνοντας ψευδεπίγραφοι άνθρωποι
πόση ασυνειδησία μπορεί να χωρέσει το μέσα μας ;
Ελάτε, αδέρφια, να σηκωθούμε πιο ψηλά
να στήσουμε τα κορμιά μας οδόφραγμα στην ανομία
να φτιάξουμε ένα κόσμο δίχως σύνορα οριζόντια και κάθετα
πολιορκημένους και πολιορκητές, κυνηγημένους και κυνηγούς
αποκλεισμένους και αποδιωγμένους
βοηθήστε, αδέρφια, να σωριάσουμε σε μια στοίβα παλιοσίδερα
τα σύνεργα της καταστροφής
με μια σπρωξιά να τα γκρεμίσουμε στο φαράγγι της λήθης
να σύρουμε τους πολεμοκάπηλους ικέτες στο ναό της αδελφοσύνης
επαίτες στο βωμό της αγάπης
συλλογιστείτε, αδέρφια,
πόσα κορμιά γίνηκαν λίπασμα
για ν' απλώσει ρίζες το δέντρο της ειρήνης απ' άκρη σ' άκρη στη γη
για να ξαποσταίνουμε στο λιοπύρι κάτω απ' τον ίσκιο του
για ν' ανασαίνουμε μέρα και νύχτα το άρωμά του
για να γευόμαστε τους καρπούς του ολοχρονίς
για να μην έχουμε πια κολίγους και αφεντάδες
δώστε τα χέρια, αδέρφια,
σε χορό πανανθρώπινο ειρηνικό
να φλογίσουμε της μάνας γης τα σπλάχνα
να ξαστερώσει ο μολυβένιος ουρανός στα πετρωμένα βλέμματα
ν' ανοίξουν διάπλατα οι στεριές σαν αγκαλιά πατρική
κι η θάλασσα μάνα να γίνει στοργική για όλα τα παιδιά της.
Δημήτρης Φιλελές
Οκτώβριος – Νοέμβριος 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου