Η μέσα θάλασσα

 

Ζωγραφικό έργο της Αναστασίας Σακελλαρίου

Η μέσα θάλασσα

 

Η θάλασσα η μέσα μας ποτέ δεν γαληνεύει

και η γοργόνα ακοίμητη σιμά παραμονεύει

μέρα και νύχτα δέρνεται θολή κι ανταριασμένη

που την αλήθεια κάποτε να μάθει περιμένει.

 

Είναι μια κόκκινη γραμμή στον χάρτη η πορεία

ίσως του πάθους λύτρωση ή δίκαιη τιμωρία

ποιος δαίμονες απάντησε κι έτρεξε να γλιτώσει

ποιος άγιος δεν αμάρτησε προτού το μετανιώσει;

 

Βγάζει το κύμα στον αφρό του πειρασμού το μέλι

κι όποιος στη ρότα του το βρει να δοκιμάσει θέλει

να νιώσει τι του έφταιξε και τι τον βασανίζει

που ό,τι φτιάχνει το πρωί το βράδυ το γκρεμίζει

 

Ο νόστος σέρνει το κορμί όπου η καρδιά ορίζει

και ο καπνός του πατρικού στον νου του παιχνιδίζει

μα σαν ξυπνά η πεθυμιά να πιάσει αραξοβόλι

μανίζουνε οι άνεμοι μαζί και οι διαβόλοι.

 

Η θάλασσα τα μυστικά που πιο καλά γνωρίζει

στέλνει σειρήνες ξωτικές και πίσω μας γυρίζει

στην πλάνη καθρεφτίζεται ολόγυμνη η αλήθεια

χωρίς φτιασίδια και γλυκά του ύπνου παραμύθια.

 

Κι αν το καράβι μιαν αυγή αράξει στην Ιθάκη

σαν όλα τα πλεούμενα σαπίζει στη στεριά

τη λαμαρίνα της σκουριάς την τρώει το σαράκι

στερνό ταξίδι ο θάνατος, στερνή  παρηγοριά.

 

© Δημήτρης Φιλελές

Αγέλαστος καθρέφτης

 

Ζωγραφικό έργο της Ιουλίας Σκαρή

 Αγέλαστος καθρέφτης

Φουντάραμε την άγκυρα σ’ απάνεμο λιμάνι

καθώς μας πλάκωσε βαριά για τη στεριά μια τρέλα

κι έμοιαζε λύσσα που γοργά ζητά να ξεθυμάνει

ο νους σαν ψάρι σπαρταρά πιασμένο στην προπέλα.

 

Με την ανάσα βρωμερή και κόμπο στον λαιμό

στα στέκια τα κακόφημα ζητάμε καταφύγιο

στον βούρκο ποιος να φοβηθεί τον βέβαιο πνιγμό

Κύριε, δείξε έλεος πριν πέσει το μαστίγιο.

 

Γυναίκας άρωμα φτηνό ο δολερός μαγνήτης

σκέλια γυμνά ορθάνοιχτα για σπέρμα διψασμένα

ζωή ζητιάνα ρυπαρή που γλείφει την πληγή της

ολονυχτία αμαρτωλή πριν σπάσει η καδένα.

 

Στης νύχτας σαν φαντάσματα γλιστράμε την αφάνεια

απ' την ακτή σαλπάρουμε πριν η αυγή ροδίσει

ο τιμονιέρης άλαλος στρέφεται στα ουράνια

ίσως κι αυτός βοήθεια σε κάποιον να ζητήσει.

 

Ο ουρανός της θάλασσας αγέλαστος καθρέφτης

μας σπρώχνει σε νερά θολά και τα σκοινιά τεζάρει

σαν τον κοιτάς νιώθεις αργά στην άβυσσο πως πέφτεις

σαν μελλοθάνατος ζητάς την τελευταία χάρη.

 

Αν είναι τούτο το στερνό αγύριστο ταξίδι

χορτάτοι θα περάσουμε της κόλασης την πύλη

κι ο άνεμος που σέρνεται στα ρέλια μας σαν φίδι

κάλλιο μια ώρα αρχύτερα στην ξέρα να μας στείλει.

 

Κι αν μας ζητήσει όβολα ο μαύρος περατάρης

τα ρέστα θα του δώσουμε που ξέμειναν στην τσέπη

του άσωτου το έσχατο να ψάλει το τροπάρι

για το μεθύσι της ζωής που μούντζωσε τα πρέπει.

 

© Δημήτρης Φιλελές