Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud 

Συλλογικό έργο - Εκδόσεις "Όστρια", 2020 

ISBN 978-960-604-555-4

Η συμμετοχή μου με 10 ποιήματα

ΑΛΑΡΓΙΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Η άνοιξη αλάργεψε

άνοιξε φτερό για τόπους αφανέρωτους

πήρε κοντά της 

την προσμονή της ξαστεριάς

την ανθοφορία των λουλουδιών

την ευωδιά του νοτισμένου χώματος

την έλευση του εαρινού έρωτα

την προσδοκία της ευεξίας

την ομαλότητα της μετάβασης

σε ένα ελπιδοφόρο καλοκαίρι

απομείναμε μετέωροι 

σε παρατεταμένη χειμερία νάρκη

με πλήρη άγνοια αισθήσεων 

και καταστολή συναισθημάτων

άβουλοι ασθενείς ενός αόρατου χειρουργείου

προσβεβλημένοι από άγνωστη – ίσως ανίατη – νόσο 

ανάρμοστοι ικέτες του θαύματος

θα μας συντρέξει άραγε η άνοιξη

μια επόμενη φορά;

ΔΥΣΗ

Ανταύγειες του δειλινού

πορτοκαλοκόκκινες, βιολετί, μαβί, μπλαβές

κι ύστερα γκρίζες

πάντα στο τέλος γκρίζες

σαν τις πιο βαθιά καταχωνιασμένες αναμνήσεις

κάπου εκεί ταξιδεύεις

κάπου εκεί συναντιόμαστε

κάθε ηλιοβασίλεμα

κι έπειτα χανόμαστε για πάντα.

ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Άδειασαν

τα μάτια μου από την όψη σου

τα χέρια μου από το άγγιγμά σου

το δωμάτιο από τα βήματά σου

ο αέρας από τη φωνή σου

ο χρόνος

συμμετέχει βουβός

στο απόλυτο κενό

τώρα αναμετριόμαστε

οι δυο μας

χωρίς νικητή

και νικημένο.

ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΜΗΣ

Η γέρικη ροζιασμένη παλάμη

κορμός αιωνόβιας ελιάς 

με σκληρό άκαμπτο φλοιό 

αντιρρίδα στα τεχνάσματα 

της ζηλόφθονης βιαιότητας  του χρόνου  

ασπίδα των χυμών της ζωής  

ανεξίκακη και αλεξίκακη 

αφήνει το αποτύπωμα της γενναιοδωρίας 

πάνω στα άγουρα μήλα 

της ανθοφόρας νεότητας 

με στιβαρή απαλότητα 

με επιεική ωριμότητα 

με επίγνωση της ατέλειας  

με την ειλικρίνεια της έσχατης ικμάδας 

του εφήμερου.

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Κάθε βράδυ το σκηνικό επαναλαμβάνεται

δυο απλανή μάτια ταξιδεύουν στο χτες

ανήμπορα να προσαρμοστούν

στο ζοφερό τοπίο του σήμερα

δυο άνυδρα χείλη ανοιγοκλείνουν 

ξεφυσούν γκρίζες τουλίπες καπνού 

που απλώνονται σαν πλοκάμια χταποδιού

χτυπούν τυφλά στους τοίχους,

στα τζάμια, στα έπιπλα, στο ταβάνι

και επιστρέφουν - σκόνη δηλητηριώδης - 

στον αποστολέα τους

δυο χέρια αγκαλιάζουν σφιχτά το κενό

με πλήρη απουσία της αφής του άλλου μισού

με την ανέλπιδη προσμονή του αύριο

και πριν σιωπή

και μετά σιωπή

εξάγγελος του τέλους.

ΜΕΣΟΠΕΛΑΓΑ

Ταξιδεύω μεσοπέλαγα

με κύματα σειρήνες

με φάρους θεοσκότεινους

με ξέρες εκδικητικές

και μια πυξίδα

πεισματικά κολλημένη

στο ίδιο σημείο του ορίζοντα

στην αγκαλιά σου!

ΔΡΟΜΕΑΣ

Όσες φορές κι αν βαδίσω 

στον ίδιο γνώριμο δρόμο 

εκείνος παραμένει πεισματικά 

- ίσως και καρτερικά -

στην ίδια ακριβώς θέση 

ακίνητος, αμετακίνητος 

προκλητικά απαράλλαχτος 

και ωστόσο μονίμως ελκυστικός 

αποδέχεται την εναλλαγή της διάθεσης 

και του ρυθμού των βημάτων 

αποδέχομαι την ακαμψία του

ανάμεσά μας υπάρχει σχέση

κατανόησης και εμπιστοσύνης αμοιβαίας 

- και, γιατί όχι, φιλίας βαθιάς -

έχουμε αναπτύξει οικειότητα 

δίχως υπόνοια οικειοποίησης 

έχουμε απαλλαγεί από την υποχρέωση 

να ακολουθούμε ο ένας τον άλλο 

και όταν κάποτε μοιραία αποχωριστούμε 

δίχως δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς 

θα είναι ο μόνος που θα αντιληφθεί 

τη φυσικότητα του συμβάντος.

ΠΡΙΝ

Η χαρά

μοιάζει με σταγόνα βροχής

πάνω στο κρύο τζάμι

βιάζεται να κυλήσει

να διασχίσει την άνυδρη έρημο

σαν περήφανος καβαλάρης

άθικτος από τη σκόνη

πριν πληγωθεί θανάσιμα

από τα βέλη του ήλιου

πριν φυλακιστεί ισόβια 

στην απέραντη ματαιότητα

πριν εξομοιωθεί

με τη δύναμη της συνήθειας

πριν αναλυθεί

σε λεπτομερείς υπολογισμούς

πριν μάθει να συνυπάρχει

με την εφικτή καθημερινότητα

πριν γίνει νεκρή λέξη

μιας ξύλινης γλώσσας.

ΟΝΕΙΡΟΒΑΣΙΑ

Η ονειροβασία 

όπως λέγουν οι σοφοί πραγματιστές 

είναι πηγή δεινών 

για των ανθρώπων το ευγενές είδος 

στον εγκέφαλο προκαλεί νόσημα ανεπανόρθωτο 

τον ψυχισμό οδηγεί σε ατραπούς σκοτεινές 

και παθών ανεπίτρεπτων τον πόθο εγείρει 

λόγος βαρυσήμαντος και υπεύθυνος 

που μετά προσοχής οφείλουμε 

να μελετήσουμε 

προς αποφυγή παρερμηνειών

και αναπότρεπτων αποκλίσεων 

από την κοινώς αποδεκτή συμπεριφορά 

ή μήπως - ακόμη προτιμότερο -  

τις παραινέσεις των ανέραστων σχολαστικών 

να αγνοήσουμε και 

από τη σκέψη μας να εξοστρακίσουμε 

ώστε ανενόχλητοι να αναζητήσουμε 

τη λεπτή ρωγμή του ερμητικού πέπλου 

για να απολαύσουμε τη γοητεία του ταξιδιού 

διαπλέοντας την αχανή συμπαντική ομορφιά ;

ΑΦΗ

Η αφή!

Πιστή και αφοσιωμένη σύντροφος

μέχρι τέλους

απαγκιστρωμένη από τη μνήμη

αλλά πλήρης συναισθημάτων

μπορεί και ανιχνεύει

κάτω από το στρώμα 

του αμείλικτου χρόνου

εκείνο το  δέρμα

που πρωτάγγιξε 

ένα μακρινό αργόσυρτο βράδυ

μετάλαβε την ανάσα του

ασπάστηκε τον ιδρώτα του

περιβλήθηκε το επιθήλιό του

αποκοιμήθηκε στο σφυγμό του...

© Δημήτρης Φιλελές