Όραμα - Για τη Γιορτή της Μάνας

 

Το Άγαλμα της Μάνας στη Νέα Ιωνία

Για τη γιορτή της Μάνας

Γιορτή της Μάνας σήμερα, όπως κάθε χρόνο. Κι εγώ αφιερώνω ένα ποίημα στη Μικρασιάτισσα Μάνα, που σήκωσε την Ελλάδα της προσφυγιάς αγόγγυστα στους ώμους της, που όλα τα προσφυγόπουλα ήταν παιδιά της, που πάλεψε με θεούς και δαίμονες όχι μόνο για να δώσει, αλλά και να σώσει τη ζωή.

 

Όραμα

Οι ηλιαχτίδες κρέμονται στα μανταλάκια δίπλα στ’ ασπρόρουχα

δυο σύννεφα παίζουν κρυφτό πάνω απ’ τις χαμηλές στέγες

 το λουλάκι του ουρανού αρωματίζει τη μπουγάδα της μητέρας

ο πρώτος πετεινός κρεμάει το ουράνιο τόξο στο λειρί του

τα γλυκολάλητα καμπαναριά διαλαλούν την πραμάτεια τους

οι τρούλοι κάνουν το πρωινό μακροβούτι στο πέλαγος

τα τελευταία ξεχασμένα άστρα αποσύρονται στο παρασκήνιο του σύμπαντος

αφήνουν πίσω τους μιαν ασημένια ανταύγεια

πάνω στις ανοιχτές παλάμες των λιόδεντρων

ένας μέρμηγκας δένει το ξύλινο σπαθί στο ζωνάρι του

προσεύχεται στη μητέρα άνοιξη και ξεκινά για το μεροδούλι

σέρνοντας μια ευθεία γραμμή στο αφράτο χώμα

ένα αρνί βελάζει αποζητώντας το ρωγοβύζι της μάνας

ένα γίδι σκαρφαλώνει βιαστικά τις πέτρινες αναβαθμίδες

μασουλάει με λαιμαργία τα ροδοκόκκινα σταφύλια

τα χελιδόνια, μάστορες χτιστάδες, κουβαλούν άχυρα και πέτρες

για τη νέα τους φωλιά

άραγε πόσες κάμπιες δεν θα γίνουν ποτέ πεταλούδες;

οι παπαρούνες αίμα παρθενικό στο νυφικό σεντόνι

τα τζιτζίκια υμνητές στεντόρειοι της απαρασάλευτης φυσικής τάξης

τα γεράνια στο φρεσκοασβεστωμένο περβάζι

σκουλαρίκια πολύχρωμα

στου λευκού την αγνότητα

το ρετσίνι του πεύκου δάκρυ ευλογίας σε πληγή αναίμακτη

ένα σμάρι μέλισσες ερωτεύονται την αιωνιότητα

κι ο αϊτός, φρουρός ακοίμητος, τους πειρατές φοβερίζει

απ’ της μεγάλης ντάπιας το κανόνι.

 

© Δημήτρης Φιλελές

 

Από την ποιητική συλλογή «Ομηρία – 1922 μ.Χ.» (2022)

Τρεις σταυροί

 Τρεις σταυροί

 

Πάνω στον λόφο τρεις σταυροί, σ’ όλη τη γη χιλιάδες

καμπάνες πένθιμες ηχούν, βουβές θρηνούν μανάδες

αίμα ποτάμι πορφυρό, θεριεύει η εξουσία

φόρος βαρύς το τίμημα για την αθανασία.

 

Σφαγή ο όχλος απαιτεί και ανθρωποθυσία

δρεπάνι θάνατο σκορπά, ποιος δίνει σημασία

ποιος την ψυχή μας οδηγεί να καρφωθεί στην ξέρα

ψηλώνει γύρω ο σωρός και σκοτεινιάζει η μέρα.

 

* * *

 

Πάνω στον λόφο τρεις σταυροί, ανθρώπινα τα πάθη

-σκάψτε τα μνήματα βαθιά να σκεπαστούν τα λάθη-

της δόξας ανηφορικό, στενό το μονοπάτι

για κείνους που αρνήθηκαν της λάσπης την απάτη.

 

Όπου ο άνεμος λυσσά, πέφτουν νεκρά τα φύλλα

μόνο στο δέντρο του φονιά της αμαρτίας τα μήλα

κρέμονται κατακόκκινα, μα το φαρμάκι στάζουν

σε στόματα που ανέμελα κόβουν και δοκιμάζουν.

 

* * *

 

Πάνω στον λόφο τρεις σταυροί στην πέτρα καρφωμένοι

στα χείλη μαύρο το φιλί, ο ουρανός σωπαίνει

μαχαίρι μπήγει φονικό στο στήθος ο προδότης

σπαράζει η μάνα που νεκρός σωριάζεται ο γιος της.

 

Των αστεριών σβηστό το φως, στα τρίστρατα σκοτάδι

σαν καραβάνι οι ψυχές τραβούν κατά τον Άδη

πέπλο σκισμένο της αυγής, χάραμα πικραμένο

αηδόνι αδικοθάνατο αστραποχτυπημένο.

 

* * *

 

Ανάσταση ποιος καρτερεί, ποιος ήλιος να ροδίσει

τον σύραν σύννεφα μπλαβιά, τον βούλιαξαν στη δύση

και περπατώ γυρεύοντας στου μισεμού τη στράτα

μιας άνοιξης που χάθηκε ν’ ακούσω τα μαντάτα.

 

© Δημήτρης Φιλελές

Καισαριανές όλου του κόσμου

 

Καισαριανές όλου του κόσμου

 

Ένα πρωί Πρωτομαγιά

κόκκινος ήλιος αίμα

απ’ τα βλαστάρια η σοδειά

μαλλιά σγουρά, στήθια πλατιά

της λευτεριάς η γέννα.

 

Ένα πρωί Πρωτομαγιά

γιορτάζει ο προδότης

στο βάζο του τριαντάφυλλα

άλικα ροδοπέταλα

της μάνας για το γιο της.

 

Ένα πρωί Πρωτομαγιά

άσπρο τοπίο χιόνι

τα χέρια τα ασάλευτα

τα χείλη τα αμίλητα

της Παναγιάς οι πόνοι.

 

Ένα πρωί Πρωτομαγιά

γιορτάζει ο προδότης

μαυροφοριέται η γειτονιά

κατάρες κι αναφιλητά

ψάχνει τον αδελφό της.

 

Κόκκινο δάκρυ ο αγιασμός μου

Καισαριανές όλου του κόσμου.

Πίνω τη δίψα μου να σβήσω

ποτέ μου δεν θα γονατίσω.

 

Κόκκινο δάκρυ ο στεναγμός μου

στις θάλασσες του κάτω κόσμου

δεν κάνω ούτε βήμα πίσω

κι από το χώμα θα γυρίσω.

 

© Δημήτρης Φιλελές

Το ποίημα έχει μελοποιηθεί από τον μουσικοσυνθέτη Γιώργο Αναστασόπουλο.