ΦΩΤΑ
ΠΟΡΕΙΑΣ
Ο έρωτας σαν χάρτινο πλεούμενο
με τα φωτάκια της νυχτερινής πορείας
μια μάχη που δεν έχει προηγούμενο
και δεν τη γράφουν τα βιβλία ιστορίας.
Ένα ταξίδι με των αστεριών το φως
ούτε πυξίδα ούτε χάρτης ούτε στίγμα
γύρω μια θάλασσα και κάτω ο βυθός
δυο ακροβάτες πάνω απ' του σεισμού το ρήγμα.
Ο έρωτας σαν άνεμος ανήμερος
απλώνει τις φτερούγες του και σημαδεύει
κι αν φαίνεται αθώος και εφήμερος
τα βέλη άστοχα ποτέ του δεν ξοδεύει.
Νύχτες καρφιά, φωτιά και απειλή
βλέμματα σμίγουν με φορτία ηλεκτρισμένα
μοιάζει το τέλος με χαριστική βολή
αίμα το πλήθος περιμένει στην αρένα.
Εσύ τον ήλιο να φοράς στην παγωνιά
κι εγώ ν' ανάβω το φεγγάρι κάθε βράδυ
στην αγκαλιά μου φτιάχνω μια ζεστή γωνιά
να κοιμηθείς να μην τρομάζεις στο σκοτάδι.
Εσύ στα χέρια μου κοιμήσου σαν παιδί
κι εγώ θα πλέκω τα όνειρά μου στα μαλλιά σου
κι ένα χαμόγελο θα γράφω στο χαρτί
κάθε πρωί που θα ξυπνάς για τη δουλειά σου.
© Δημήτρης Φιλελές
Ποίημα δημοσιευμένο στο συλλογικό έργο "Ανθολογία Σύγχρονης Ερωτικής Ποίησης - Β' Τόμος" των εκδόσεων "Κύμα" (Οκτώβριος 2017).
