Απ' την εποχή των μαθητικών χρόνων του γυμνασίου ξεκίνησε η γνωριμία μου με την ποίηση του Καββαδία. Εικόνες μαγικές, πρωτόγνωρες, αλλόκοτες μερικές φορές, λέξεις πρωτάκουστες, χαρακτήρες ανθρώπων αξεδιάλυτοι σ' ένα μπερδεμένο κουβάρι συναισθημάτων, απρόσμενη εναλλαγή της λύπης με τη χαρά, του μοναχικού μακρινού ταξιδιού με την ακόλαστη ηδονή.
Η διεγερμένη γραφίδα του ποιητή-μαρκονιστή εξέπεμπε ακατάπαυστα ηχηρά μηνύματα που έκαναν την εφηβική καρδιά να πάλλεται άρρυθμα, να επιθυμεί να κόψει τα σκοινιά της συμβατικότητας, να ταξιδέψει μακριά στους ονειρικούς χάρτες, μέχρι και πάλι να περιέλθει σε κατάσταση εκούσιας απομόνωσης-λύτρωσης.
Διάβαζα ακόρεστα στίχους με λέξεις άγνωστες ναυτικές κι αρνιόμουν να αναζητήσω την κυριολεκτική τους σημασία, γιατί τις ένιωθα να λειτουργούν μέσα μου έτσι όπως ξεπηδούσαν μπροστά μου, να με πλημμυρίζουν με τη θαλασσινή τους αρμονία. Αποστήθιζα τα ποιήματα, γιατί είχα ανάγκη να τα 'χω κάθε στιγμή μαζί μου, να ανακαλώ τη λυτρωτική τους αύρα όπου και όποτε θελήσω.
Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για τη μετάβαση από τη συναισθηματική ανάγνωση στη μελέτη. Όχι πως το συναίσθημα παραχώρησε τη θέση του στη γνώση ή στην επίγνωση, μάλλον το αντίθετο τελικά συνέβη. Οι εμπειρίες ζωής δημιούργησαν ακόμη βαθύτερους δεσμούς, ωρίμασαν οι συνθήκες για ουσιαστικότερη αναζήτηση στα ενδότερα.
Αναπόφευκτα, οι εικόνες παντρεύτηκαν με τους στίχους και η αρμονία των λέξεων με τη μουσική ευαισθησία. Δημιούργησαν ένα άρρηκτα δεμένο σύνολο χωρίς κάτι να υπερτερεί ή να υπολείπεται. Όλα μαζί αντιστοιχούν σε μια ελάχιστη εισφορά στο δια βίου χρέος...
