ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Αν η φύση, τα πρόσωπα και τα αντικείμενα γύρω μας αποτελούν πόλο έλξης για τους εικαστικούς καλλιτέχνες, η ελληνική μυθολογία αποτελεί σίγουρα την απόλυτη πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία  διαχρονικών ζωγραφικών έργων που κοσμούν τα σημαντικότερα μητροπολιτικά μουσεία ανά τον κόσμο.
Κι αν τύχει (όπως συνήθως συμβαίνει) σε διπλανές αίθουσες του μουσείου να εκτίθενται ανεκτίμητης αξίας αγάλματα αρπαγμένα από τα σπλάχνα της ελληνικής γης, εύκολα αντιλαμβάνεται καθένας την μοναδικότητα της ελληνικής σκέψης μέσα στο πέρασμα των αιώνων.
 Ίσως αυτή να είναι μια ακόμη σοβαρή αιτία που διάφοροι άσπονδοι φίλοι αφενός θαυμάζουν το ελληνικό πνεύμα, αφετέρου το μισούν επειδή ό,τι και αν σκεφτούν, το έχει ήδη αποτυπώσει με ιδανική μορφή.
Για του λόγου, και της εικόνας, το αληθές, σας παρουσιάζω μια μικρή συλλογή κορυφαίων πινάκων διά χειρός διάσημων ζωγράφων με θέματα από την ελληνική μυθολογία. Απολαύστε τα!

Albrecht Durer - Απόλλων και Αφροδίτη

Alexandre Cabanel - Η νύμφη Ηχώ

Andrea Mantegna - Οι 4 Μούσες

Correggio - Η Λήδα και ο Κύκνος

El Greco - Λαοκόων

Giorgio Vasari - Περσέας και Ανδρομέδα

Mabuse - Ηρακλής και Διηάνειρα

Joachim Wtewael - Τιτανομαχία

John Delville - Προμηθέας

Leonardo da Vinci - Λήδα

Maerten van Heeskerck - Ο Μώμος κριτικάρει τις Δημιουργίες των Θεών

Michelangelo - Κεφάλι Σάτυρου

Nicolas Poussin - Νάρκισσος και Ηχώ

Paolo Veronese - Αράχνη

Paul Bril - Άρτεμη και Νύμφες στο κυνήγι

Raphael - Ο Έρως και οι Τρεις Χάριτες

Sandro Botticelli - Παλλάς και Κένταυρος

Tician - Βάκχος και Αριάδνη
Tintoretto - Ο Ηρακλής θηλάζει από την Ήρα

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ



Κέντρο Αθήνας. Καλοκαίρι. Ο ήλιος καίει. Ο τόπος βράζει. Μικρή στάση για καφέ και πολύ πολύ νερό. Ο σερβιτόρος χαμογελαστός με τον δίσκο. Ένα μεγάλο μπουκάλι εμφιαλωμένο (σημειώστε το!) νερό και ένα ποτήρι. Ρωτώ με αφέλεια : "Το νερό της πόλης δεν πίνεται;". Μου απαντά χωρίς χαμόγελο : "Πίνεται". Συνεχίζω : "Φέρτε μου, σας παρακαλώ, μια κανάτα για να μην πηγαινοέρχεστε". Φεύγει και επιστρέφει με την κανάτα αμίλητος. Δεν κατάλαβα, δηλαδή. Όταν πιώ νερό που το χρεώνομαι, μου φέρνει μπουκάλι κι όταν πιώ νερό που το χρεώνεται, μου φέρνει ποτήρι;
Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω μέχρι να έρθει και ο καφές. Μια παρέα τουρίστες κοιτάζουν με απορία. Αρπάζω την ευκαιρία και τους εξηγώ : Το νερό της Αθήνας είναι πεντακάθαρο, κρυστάλλινο, δροσιστικό, εύγευστο και υγιεινό. Ίσως το καλύτερο νερό πόλης στον κόσμο. Πιείτε άφοβα. Έτσι, για να μη σας πιάνουν και κορόιδα. Με ευχαριστούν και ακολουθούν την προτροπή μου. Ο σερβιτόρος με αγριοκοιτάζει και μου κόβει την καλημέρα.
Μα τι μας έχει πιάσει όλους ξαφνικά. Περπατάς στον δρόμο και όλοι έχουν αγοράσει ένα μπουκαλάκι εμφιαλωμένο νερό από το περίπτερο. Ξεχνώντας μάλιστα ότι προ ευρώ κόστιζε 50 δραχμές και μετά ευρώ, εντός κρίσης, κοστίζει 50 λεπτά, δηλαδή 170 δραχμές περίπου. Ο ορισμός της αισχροκέρδειας.
Τα παιδιά στο σχολείο, αντί να έχουν μαζί τους το παγουράκι με νερό, αγοράζουν εμφιαλωμένο νερό από το κυλικείο. Οι υπάλληλοι των καταστημάτων διψούν και πετάγονται στο διπλανό περίπτερο για ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό. Μας επισκέπτεται κάποιος στο γραφείο και του προσφέρουμε καφέ που συνοδεύεται από ένα μπουκαλάκι εμφιαλωμένο νερό. Έλεος!!!
Βέβαια, επειδή έχουμε οικολογική συνείδηση, ανακυκλώνουμε το πλαστικό. Αυτός ακριβώς είναι ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για μην το πίνουμε στις περιοχές όπου το νερό είναι πόσιμο. Γιατί ίσως δεν γνωρίζουμε ότι το προς ανακύκλωση πλαστικό από τα μπουκάλια του εμφιαλωμένου νερού είναι πλέον τόσο μεγάλο σε όγκο που δεν είναι δυνατό να ανακυκλωθεί. Τι το κάνουμε τότε; Μα φυσικά το ξαποστέλνουμε έναντι πενιχρού αντίτιμου σε χώρες του τρίτου κόσμου - σκουπιδότοπους του τεχνοκρατικού πολιτισμού μας.
Ούτε, επίσης, έχουμε ποτέ σκεφτεί πόση μη ανακυκλώσιμη ενέργεια έχει δαπανηθεί μέχρι να φτάσει στα χέρια μας αυτό το μπουκαλάκι, που τις περισσότερες φορές περιέχει νερό κατώτερο απ' αυτό της βρύσης μας. Και, ασφαλώς, ο μόνος που έχει πραγματικό (οικονομικό) όφελος είναι ο πωλητής του.

Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε το σύντομο και άκρως κατατοπιστικό βίντεο που ακολουθεί. Και σκεφτείτε την επόμενη φορά που θα παραγγείλετε εμφιαλωμένο νερό χωρίς να υπάρχει λόγος...


Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΛΟΥΣΙΕΣ ΧΩΡΕΣ - ΦΤΩΧΟΙ ΛΑΟΙ



Στην Ευρώπη, το προσδόκιμο ζωής είναι 80 χρόνια. Στην Κένυα, το προσδόκιμο ζωής είναι μόλις 44 χρόνια, αν φτάσουν ως εκεί. Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος γι' αυτό;

Όλα τα τριαντάφυλλα που κυκλοφορούν στην ευρωπαϊκή αγορά, καλλιεργούνται στην Κένυα, μια χώρα της αφρικανικής ηπείρου που έχει κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Είναι, λοιπόν, ένας επενδυτικός παράδεισος. Για 35  € τον μήνα οι Κενυάτες ξεπουλάνε την εργατική τους δύναμη, αποδέχονται παθητικά την υπεράντληση του πολύτιμου νερού και βάζουν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή με τη ρύπανση του νερού από τα παρασιτοκτόνα των καλλιεργειών.

Η λίμνη Βικτώρια έπεσε επίσης στις δαγκάνες των "επενδυτών" που στράφηκαν στην εκτροφή πέρκας, κάτι που μέσα σε μερικά χρόνια εξαφάνισε περίπου 400 είδη ψαριών που ζούσαν πριν εκεί. Οι ψαράδες έγιναν βιομηχανικοί εργάτες για 1 $ τη μέρα και τρώνε τα άχρηστα κομμάτια από την επεξεργασία των ψαριών.


Αν θέλετε να έχετε πλήρη εικόνα των υπευθύνων για τις ανισότητες στον πλανήτη μας, αφιερώστε μόλις 11 λεπτά από τον χρόνο σας για να παρακολουθήσετε αυτό το βίντεο. Μετά, σκεφτείτε...

Πλούσιες χώρες, φτωχοί λαοί from carousel on Vimeo.


Ευχαριστώ πολύ τον αγαπητό συνάδελφο Θοδωρή Στεφανόπουλο που μου έστειλε τον σύνδεσμο της ταινίας.

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

ΛΑΪΚΗ ΣΟΦΙΑ



Ένας πατέρας είχε παντρέψει τις κόρες του με δυο εργατικά παλληκάρια του χωριού˙ ο ένας ήταν γεωργός κι ο άλλος αγγειοπλάστης. Επειδή είχε πολύ καιρό να δει τα παιδιά του, αποφάσισε μια μέρα να πάει να μάθει πώς τα περνάνε.
Πρώτα πέρασε από το σπίτι της κόρης που ήταν παντρεμένη με τον γεωργό. Τον καλοδέχτηκαν, τον κέρασαν και ο γαμπρός του ο γεωργός του είπε : "Πατέρα, πριν λίγες μέρες όργωσα και έσπειρα το χωράφι. Αν ρίξει και μια δυο ποτιστικές βροχές, θα καρπίσουν τα σπαρτά κι η σοδειά θα είναι μεγάλη".
Ευχαριστημένος από τα νέα που άκουσε, κίνησε να πάει στην άλλη του κόρη. Τον καλοδέχτηκαν κι εκεί, τον κέρασαν και ο γαμπρός του ο αγγειοπλάστης του είπε : "Πατέρα, πριν λίγο τέλειωσα και το τελευταίο κανάτι που έφτιαξα. Τα έχω βγάλει όλα έξω να στεγνώσουν. Μια βδομάδα λιακάδα να κάνει, να στεγνώσουν, να πάω στο παζάρι να τα πουλήσω, να 'χουμε λεφτά να περάσουμε τον χειμώνα μας. Ευχαριστημένος κι απ' αυτά τα νέα, κίνησε να γυρίσει στο σπίτι του.
Σαν έφτασε στο σπίτι, η γυναίκα του τον καλωσόρισε και τον ρώτησε : "Τι νέα απ' τα παιδιά μας;"
Κι εκείνος της απάντησε : "Τι να σου πω, βρε γυναίκα. Ένα πράγμα μονάχα κατάλαβα. Βρέξει, δε βρέξει, κάποιον θα πάρει ο διάβολος!".

Αυτή τη λαϊκή ιστορία την άκουσα παιδί από έναν μεγάλο παραμυθά, τον μπάρμπα Μανώλη Βούλγαρη, θείο μου από την Σάμο.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΡΓΑΣ


Όποιος επισκέπτεται την πανέμορφη πόλη της Πάργας, δεν παραλείπει να κάνει μια βόλτα στο Κάστρο που ορθώνεται επιβλητικό στην άκρη της πόλης για περισσότερους από δυο αιώνες.

Από το 1452 οι Παργινοί προσπαθούσαν να οχυρώσουν την πόλη τους με τη βοήθεια των Νορμανδών, αλλά ο διαβόητος πειρατής Μπαρμπαρόσα, το 1537, καταστρέφει το φρούριο της πόλης. Χρειάζεται να φτάσουμε στο 1792 για να φτιάξουν οι Ενετοί το κάστρο της πόλης που έμεινε απόρθητο μέχρι το 1819. Κι όταν οι Ενετοί πουλάνε την πόλη στους Τούρκους, ο Αλή Πασάς ενισχύει ακόμη περισσότερο τα οχυρωματικά έργα και το αναμορφώνει εντελώς. Μέχρι τότε, Παργινοί και Σουλιώτες, έδωσαν αμέτρητες μάχες για να μην σκλαβωθούν.

Σήμερα, δυστυχώς μόνο ένα μικρό μέρος τους είναι προσβάσιμο και η εικόνα της εγκατάλειψης είναι διάχυτη παντού. Σε μια μικρή πολιτεία που κάποτε την προστάτευαν οκτώ πύργοι και αριθμούσε 400 σπίτια και 13 εκκλησάκια, τώρα υπάρχουν πινακίδες που προειδοποιούν ότι ο επισκέπτης φέρει "προσωπική ευθύνη" αν θελήσει να προχωρήσει λίγο παραπέρα. Μόνο ένα κτίσμα, όπου λειτουργεί καφετέρια και εκθεσιακός χώρος, σώζει την κατάσταση, γιατί από εκεί ο επισκέπτης μπορεί να έχει πανοραμική θέα της πόλης.


Κάποιος επιτέλους ας ενδιαφερθεί για την ιστορία του τόπου μας (καλύτερα να μην είναι "αρμόδιος"), μήπως έτσι μπορέσουμε να αναδείξουμε σημαντικές πτυχές της ιστορίας του τόπου μας, άγνωστες στο ευρύ κοινό αλλά και στους ίδιους τους Έλληνες.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

ΞΕΝΥΧΤΗΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ


Μοναχικές, σιωπηλές, ερμητικά κλειστές, αρχοντικές, σημαδεμένες απ' τον χρόνο και την ανθρώπινη ανοησία, στέκονται ακόμα όρθιες στις παλιές γειτονιές της Αθήνας, προσπαθώντας να περισώσουν τη χαμένη μας καλαισθησία. Βαριά λουκέτα και αλυσίδες έχουν αντικαταστήσει τις φθαρμένες κλειδαριές, φύλακες εφτασφράγιστων μυστικών.

Κάθε μια με τη δική της ιστορία, με τον δικό της μάστορα - καλλιτέχνη, που έβαλε την αόρατη υπογραφή του σε κάθε της σκαλιστή λεπτομέρεια, με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που διέθεσε χρόνο και χρήμα όχι για να μπει στο μάτι του γείτονα, αλλά για να δηλώσει το προσωπικό του γούστο. Γιατί τότε, μόνο λίγες δεκαετίες πριν, οι άνθρωποι είχαν αίσθηση του ωραίου.

Σε ό,τι απέμεινε , ό,τι σώθηκε από την καταστροφική μανία της "ανοικοδόμησης", στο Θησείο, στα Πετράλωνα, στο Κουκάκι, στα Εξάρχεια, στη Βικτώρια, στην Αχαρνών, αν σας φέρει ο δρόμος, αφιερώστε μερικά λεπτά από το βιαστικό πέρασμά σας. Έχει μια γοητεία ξεχωριστή και προσφέρει πάντα, ανέξοδα, μια στιγμή γαλήνης.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ


Λιακάδα. Ευκαιρία για μεσημεριανή βόλτα στο Μοναστηράκι. Η πλατεία, παραδόξως, σχεδόν άδεια. Μονάχα στη μέση ένα παλληκαράκι καθισμένο καταγής, που παίζει φλογέρα παλεύοντας για το μεροκάματο του τρόμου. Ο ήχος διαπεραστικός αλλά γλυκός προσελκύει τους λιγοστούς περαστικούς. Στέκομαι για λίγο, αλλά σιγά σιγά παρασύρομαι και μου αρέσει.

Μα φαίνεται πως δεν είμαι ο μόνος που θέλει να ακούσει μουσική. Ένας κατάμαυρος μεγαλόσωμος σκύλος που τριγυρίζει στην άδεια πλατεία (άλλο που δεν θέλει), πλησιάζει τον μικρό μουσικό. Στην αρχή διερευνητικά, αργότερα με καλλιτεχνική διάθεση έρχεται πιο κοντά, τέλος θρονιάζεται δίπλα του και γίνεται ο πιο φανατικός ακροατής του. Να πούμε την αλήθεια, θέλει να ξαποστάσει λιγάκι, γιατί τον έχει κουράσει και η έντονη ζέστη, η μακριά κατακόκκινη γλώσσα του κρέμεται διψασμένη.

Ο νεαρός μουσικός ολοκληρώνει το κομμάτι εισπράττοντας μερικά χλιαρά χειροκροτήματα μαζί με κάποια κέρματα στο χαρτόκουτο μπροστά στα πόδια του. Ο ιδρώτας τρέχει από πάνω του. Παίρνει το μπουκαλάκι με το νερό, γεμίζει τη χούφτα του και... τείνει το χέρι του στον διψασμένο σκύλο, που δεν χάνει την ευκαιρία να ρουφήξει το αναπάντεχο δώρο. Ένα δεύτερο γέμισμα της χούφτας και... το νερό καταλήγει στο κεφάλι του ευτυχισμένου αδέσποτου. Τέλος πίνει νερό και ο μουσικός μας. Τόσο όσο χρειάζεται για να βρέξει τα χείλη του. Για να μπορεί να συνεχίσει την προσπάθειά του...

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Ο ΜΗΤΣΟΣ


Σεπτέμβρης του '11. Συναυλία του Δημήτρη Παπαδημητρίου στο Ηρώδειο. Τραγουδάει και ο Μητροπάνος. Ας πάμε. Και πήγαμε. Ευτυχώς...


Η είσοδός του στη σκηνή συνοδεύεται από ένα ασταμάτητο χειροκρότημα. Ο μόνος λόγος για να σταματήσει η αποθέωση είναι η φωνή του. Γιατί όταν ξεκινάει να τραγουδάει, απλώνεται παντού σιγή. Γιατί όλοι θέλουμε να τον ακούμε να τραγουδάει, να τραγουδάει αδιάκοπα, να μας παίρνει μαζί του και να μας απογειώνει με τον τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει. Θέλουμε να τον ακούμε και το ξέρει, γι' αυτό και δεν τσιγκουνεύεται. Μας δίνεται με όλο του το είναι. Δεν τον πτωεί η αρρώστια, δεν υπάρχει γι' αυτόν. Όσο αυτή τον πολεμάει, τόσο αυτός υψώνεται. Η μαγεία της φωνής του, η μοναδική ερμηνεία του ενώνονται με τα μάρμαρα του Παρθενώνα, γίνονται ένα μ' αυτόν. Σύμβολο!

Το τραγούδι τελειώνει. Το χειροκρότημα παίρνει τη θέση του, αυτή τη φορά μαζί με προτροπές προς τον συνθέτη "Να του δώσεις κι άλλα τραγούδια"!...

Δεν είπε άλλα τραγούδια... Αυτά που είπε είναι η κληρονομιά που μας άφησε...

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

ΙΟΛΗ


Μερικές φορές, μέσα στο κατακαλόκαιρο, η θάλασσα αρνείται μας κάνει το χατίρι. Το βοριαδάκι φυσάει λίγο πιο έντονα κι αυτό είναι αρκετό για να υψωθούν κύματα που αποτρέπουν την είσοδο στα αφρισμένα πρασινογάλανα νερά. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, η παραλία εξακολουθεί να είναι προκλητική. Αρκεί ένα ποτήρι καφές και ένα ενδιαφέρον βιβλίο για να περάσει κανείς μπόλικες ώρες διαβάζοντας έχοντας την πιο απολαυστική συντροφιά, τον παφλασμό του κύματος.

Εξυπακούεται ότι η φωτογραφική μηχανή, απαραίτητο αξεσουάρ σε κάθε έξοδο, είναι πάντα έτοιμη για να απαθανατίσει οποιοδήποτε απρόοπτο συμβάν. Και να που ανάμεσα σε μένα και τα αλλεπάλληλα κύματα που σκάνε ορμητικά στο ακρογιάλι παρεμβάλλεται η Ιόλη. Ένα πλάσμα πρόσχαρο, αεικίνητο, ολοζώντανο, που θέλει να χαρεί το νερό - όπως άλλωστε κάθε υγιές παιδί. Ντυμένη με μια λευκή μπλούζα πολύ μεγαλύτερη από το φυσικό της μέγεθος, αλλά αυτό καθόλου δεν την ενοχλεί. Μάλλον την ευχαριστεί ακόμη πιο πολύ. Παίζει με το κύμα, το χαιρετάει, το νιώθει γλυκά πάνω της, βουλιάζει ανάλαφρα στην αμμουδιά, αφήνεται αμέριμνα στην αγκαλιά του. Είναι χάρμα οφθαλμών!

Τέτοια ευκαιρία δεν γίνεται να πάει χαμένη. Οπλίζουμε και πάμε. Χωρίς να γίνω αντιληπτός, εκμεταλλεύομαι όσο πιο πολύ μπορώ την πλαστικότητα των κινήσεών της; την αθωότητα της ύπαρξής της, την αγάπη της για το υγρό στοιχείο.

Ευχαριστώ πολύ τους γονείς της που μου επέτρεψαν τη φωτογράφιση. Θα ήταν κρίμα να χαθούν αυτές οι μοναδικές στιγμές.Τους ευχαριστώ ακόμη για τον υγιή τρόπο με τον οποίο την ανατρέφουν, να αγαπά δηλαδή τη φύση και να δίνεται ξένοιαστα στην αγκαλιά της.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΑΝΟΡΑΜΙΞ

Ο Πανοραμίξ
Έχοντας περπατήσει στους δρόμους της πόλης σε αναζήτηση φωτογραφικών στιγμών, είναι βέβαιο πως ανάμεσα στα "κλικ" της ημέρας θα υπάρχουν αρκετά με διάφορα αδέσποτα και δεσποζόμενα σκυλάκια που, μόλις σε συναντήσουν, ποζάρουν αβίαστα στο φακό. Είναι τόσο συχνό το φαινόμενο που έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα σκυλιά σε κάποια από τις προηγούμενες ζωές τους θα πρέπει να ήταν φωτομοντέλα. Και τώρα πια, μετά τον επιβαλλόμενο κύκλο, έχουν επιστρέψει για να γευτούν όλες εκείνες τις λιχουδιές που η αδυσώπητη ανορεξική showbiz τους είχε κάποτε απαγορεύσει.

Σε μια απ' αυτές τις βόλτες συνάντησα και τον Πανοραμίξ. Δεν γνώριζα το όνομα του ούτε και τη διασημότητά του. Μέχρι που πριν λίγες μέρες η μαμά του, η Αλεξάνδρα, βλέποντας τυχαία τη φωτογραφία του στο άρθρο "Αδέσποτη Ζωή", μου έστειλε ένα μήνυμα για τα έργα και τις ημέρες του. Και βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά που η παρουσία του αποτέλεσε θέμα δημοσιεύματος. Έτσι εξηγείται και το αγέρωχο βλέμμα του απέναντι στον φακό. 

Σήμερα ο φίλος μας δεν υπάρχει πια. Κοιμήθηκε γλυκά σε ηλικία 15 ετών για να πάψει να βασανίζεται από την αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε. Ελπίζουμε μονάχα να έχει προλάβει να αφήσει ικανό αριθμό απογόνων, επάξιων συνεχιστών του βίου του.




Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΡΕΛΛΗ ΓΑΡΙΔΑ

Πηγή : DF images
Αν πιστεύετε ότι η επωνυμία μιας επιχείρησης στον χώρο της εστίασης είναι μια εύκολη υπόθεση, μάλλον κάνετε σοβαρό λάθος. Όταν, για παράδειγμα, μια ταβέρνα βρίσκεται ανάμεσα σε αρκετές άλλες με παρόμοιο εδεσματολόγιο, χρειάζεται τουλάχιστον να έχει έναν τίτλο που να καταγράφεται έντονα στη μνήμη των πελατών της. Βέβαια, επειδή δεν τρώμε με βάση το όνομα αλλά τη γεύση, ο τίτλος αποτελεί την αρχική πρόκληση και η κουζίνα τον θεμέλιο λίθο για την καθιέρωση στη συνείδηση των πελατών. Γι' αυτό και οι ταμπέλες τέτοιων καταστημάτων με πρωτότυπα ονόματα αποτελούν σημαντικό πόλο φωτογραφικής έλξης.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η "Τρελλή Γαρίδα" του φίλου Ζώη Οικονόμου στην Πρέβεζα είναι, πέρα από κάθε αμφιβολία, η ταβέρνα που από το όνομά της μέχρι και τη στιγμή που θα τελειώσεις το γεύμα σου καλύπτει απόλυτα κάθε πτυχή και του πιο απαιτητικού καλοφαγά. Ξεκινώντας από τον γαργαλιστικό τίτλο της, συνεχίζοντας με κάθε λογής τερψιλαρύγγιες γεύσεις (θαλασσινών και κρεατικών), άριστη ποιότητα σε σπιτική ποσότητα, άμεση και άψογη εξυπηρέτηση, λογικότατες τιμές για κάθε βαλάντιο, και καταλήγοντας στη μοναδική αίσθηση φιλικού περιβάλλοντος από την πρώτη στιγμή. Ένα σύνολο στοιχείων που δείχνουν τον σεβασμό προς τον πελάτη και τον επαγγελματισμό με τον οποίο λειτουργεί ο χώρος για περισσότερες από δυο δεκαετίες.

Αν ο δρόμος σας φέρει από την Πρέβεζα, χειμώνα ή καλοκαίρι ή όποια άλλη εποχή του χρόνου, μην παραλείψετε να προσφέρετε στον εαυτό σας μια ξεχωριστή και αλησμόνητη γευστική απόλαυση.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΟ ΚΑΘΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ


Από το Κάθισμα του Κολοκοτρώνη η Τρίπολη στο πιάτο

Στη διάρκεια της χειμωνιάτικης επίσκεψής μου στην Τρίπολη, η καλή μου φίλη Άννα κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να με ξεναγήσει στα αξιοθέατα της πόλης αλλά και της γύρω περιοχής. Πέρα από τη γραφικότητα του ορεινού πελοποννησιακού τοπίου, που αποτελεί από μόνο του φωτογραφικό θέμα με μεγάλο ενδιαφέρον, η ματιά μου στάθηκε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Ένα ύψωμα λίγο πιο έξω από την πόλη που είναι γνωστό ως "Κάθισμα του Κολοκοτρώνη". Ένας βράχος λειασμένος από τον χρόνο, απ' όπου πραγματικά βλέπεις ολόκληρη την Τρίπολη (και μάλιστα στις σημερινές της διαστάσεις) αλλά και τα γύρω βουνά που τη ζώνουν κυριολεκτικά στο πιάτο. Εκεί έστησε το παρατηρητήριό του ο Γέρος του Μοριά, παρά τις αντιρρήσεις και τη δυσπιστία των υπόλοιπων οπλαρχηγών, και με επιμονή και υπονομή μεθόδευε την άλωση της καρδιάς των Τούρκων στην Πελοπόννησο. Κάτι που τελικά πέτυχε στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 δίνοντας πνοή ζωής στην Ελληνική Επανάσταση.