Ωστόσο οι
μηχανές μήτε από ιστορία ξέρουν, μήτε από καρδιά. Οι ερπύστριες γύρισαν. Το άγριο
τέρας, αναποδογύρισε τη γυναίκα, μπάτσισε την άσφαλτο, σκαρφάλωσε στο
πεζοδρόμιο. Τα παιδιά, αλύγιστα, τραγουδούσαν ασταμάτητα μπροστά του,
σκαρφαλωμένα σαν άγγελοι θεού πάνω στα κάγκελα της πύλης. Μαζί τους πάντα κι
εκείνος κι οι δυο του γιοί. Το τέρας μούγκρισε, πήρε φόρα, όρμησε. Η πύλη
γκρεμίστηκε στο λεφτό, έγινε άμορφος
σωρός, χώματα, σίδερα. Ο όλεθρος κι θάνατος πέρασαν από πάνω αδάκρυτοι,
αλέθοντας πέτρες, τραγούδια και σάρκες.
***
Με την
αύριο, όταν οι δυνάμεις της «εξουσίας» καθάριζαν τον τόπο της σφαγής απ’ τα
αίματα κα τις άλλες ακαθαρσίες, βρήκαν μες στο σωρό ένα κομμάτι ξεσκισμένο σακακιού,
με μια ανοιχτή τσέπη να χάσκει μπροστά στα βαριεστημένα τους μάτια. Μέσ’ απ’
αυτήν την τσέπη ξεμύτιζε ένα βρώμικο χαρτί. Το τράβηξαν, το εξέτασαν. Διάβασαν
τούτα τα γράμματα με μολύβι.
Κ α τ α γ γ
έ λ λ ω.
Κ α τ α γ γ
έ λ λ ω τ ο ν ε α υ τ ό
μ ο υ , π ο υ δ ε ν
ξ ύ π ν η σ α
π ι ο μ π ρ ο σ τ ά ,
π ο υ
δ ε ν ξ ε σ η κ ώ θ η κ α π ι ο
μ π ρ ο σ τ ά,
ν’ α ν τ ι
σ τ α θ ώ σ τ η
β ί α κ α ι σ τ ο ν
τ ρ ό μ ο .
Κ α τ α γ γ
έ λ λ ω τ ο ν ε α υ τ ό
μ ο υ , π ο υ υ π ή ρ ξ α
έ ν α
ς π ο λ ί τ η ς ε λ ε ε ι ν ή ς μ ο ρ φ ή ς .
Από το
μυθιστόρημα «Ένας πολίτης ελεεινής μορφής», Αθήνα 1975
