ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Χτες, 22 Φεβρουαρίου 2020, παρουσιάστηκε στα γραφεία της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών το πρώτο τεύχος της Νέας Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς, που επανακυκλοφόρησε μετά από πολλά χρόνια απουσίας από τα ελληνικά γράμματα, με πρωτοβουλία του αγαπημένου φίλου ποιητή Αντώνη Θαλασσέλη.

Από το συλλογικό έργο των 500 και πλέον σελίδων, δημοσιεύω ένα από τα ποιήματα με τα οποία συμμετείχεα στο ξεκίνημα αυτής της νέας λογοτεχνικής προσπάθειας.

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Στην άμμο ανάψαμε φωτιά να πούμε παραμύθια

μα τα παιδιά ζητούσανε να μάθουν την αλήθεια.

Λόγια μονάχα ξέραμε που τα αυτιά χαϊδεύουν

και για καράβια στα βουνά που χρόνια ταξιδεύουν.

Απ' τα μαλλιά αρπάξαμε όμως την ευκαιρία

το τέλος για να γράψουμε στη φαρσοκωμωδία.

Ψέματα καβαλάρηδες μας τάισαν με σκόνη

τα φωτεινά ιδανικά κρεμάσαν στην αγχόνη.

Τα εθνικά συνθήματα με μίσος ποτισμένα

και τα οράματα φτηνά, τσίπουρα νοθευμένα.

Στο λάκκο μέσα μάθαμε να ζούμε με λιοντάρια

κι αν γεννηθήκαμε λαγοί, μοιάζουμε παλληκάρια.

Μας πνίγει το φιλότιμο, σηκώνουμε παντιέρα

με φουστανέλα του τσολιά και ιαχή "αέρα"!

Πουλήσαμε το κίνημα σε οίκο ευκαιρίας

το κήρυγμα γυρεύουμε σανίδα σωτηρίας.

Χώσαμε το κεφάλι μας κάτω από κεραμίδι

τη σάρκα μας προσφέρουμε στ' άλογα του Διομήδη.

Γράψαμε στα παπούτσια μας την αξιοκρατία

σαν τέρας αναθρέψαμε τη γραφειοκρατία.

Τυφλά υπηρετήσαμε τους νόμους των αρχόντων

κακώς υποτιμήσαμε τη γνώση των γερόντων.

Αφού ολοκληρώσαμε την αυτοκριτική μας

κι είπαμε πώς πουλήσαμε την επανάστασή μας

σβήσαν τα φώτα του μπερντέ και μείναμε μονάχοι

και τα παιδιά μας μάθανε πώς χάσαμε τη μάχη.

Κι αν δεν τους γίνει μάθημα, το φταίξιμο δικό τους

που άλλοι θα ορίζουνε το μαύρο ριζικό τους.

© Δημήτρης Φιλελές

ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Από τη νέα ποιητική μου συλλογή "Αντι...σώματα", που κυκλοφορεί τον Μάρτιο, ο Νίκος Βρεττός μελοποιεί και ερμηνεύει το ποίημα "Μάθημα Ιστορίας".

ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Αγέλαστος καπνίζοντας την πίπα του ο Στρατής

ανιστορούσε στα παιδιά του πόλεμου τη φρίκη

πόσες φορές το θάνατο στα μάτια είχε δει

πόσο στη λάσπη χώθηκε στο δρόμο για τη νίκη.

Γίνεται ο άνθρωπος θεριό σε μια μόνο στιγμή

βαθιά δαγκώνει την ψυχή φίδι φαρμακωμένο

κι αυτό που τώρα βλέπετε το γέρικο κορμί

καθημερνά ετάιζε ένα λύκο πεινασμένο.

Με τ’ όπλο μου σημάδεψα και πήρα τη ζωή

του ξένου που τον τόπο μου ζητούσε να πατήσει

στα σωθικά μου ανοίγοντας αγιάτρευτη πληγή

που απ’ τον ύπνο με ξυπνά και μ” έχει στιγματίσει.

Κι αν διάβηκε καιρός πολύς, ποτέ δε λησμονώ

πόσοι σταυροί ανώφελα στο χώμα καρφωθήκαν

κοιτάζω τα παράσημα,  θυμάμαι και θρηνώ

τα νιάτα πριν ανθίσουνε που γείραν και σβηστήκαν.

Τι κι αν για ειρήνη πάλεψα, ο πόλεμος κρατεί

αλλού της νιότης τους ανθούς ο θεριστής θερίζει

όλο ψηλώνει ο σωρός στο λάκκο το βαθύ

η φτερωτή στο μύλο του ψυχές καταβροχθίζει.

Κοπαδιαστά οι άνθρωποι τραβούνε στο χαμό

με τα μεγάλα ιδανικά οι σειρήνες ξελογιάζουν

καμαρωτοί, ασυλλόγιστοι ορμάνε στο γκρεμό

και σε μισάνθρωπους θεούς το μέλλον θυσιάζουν.

Μη σας γελούν οι ήρωες που λένε τα βιβλία

της δόξας είναι η φορεσιά με αίμα κεντημένη

το μίσος και το άδικο γεννούν την ιστορία

που 'ναι αρκούδα στο χαλκά σα νύφη στολισμένη.

Ποίηση © Δημήτρης Φιλελές

Μελοποίηση – Ερμηνεία © Νίκος Βρεττός