Μοναχικές, σιωπηλές, ερμητικά κλειστές, αρχοντικές,
σημαδεμένες απ' τον χρόνο και την ανθρώπινη ανοησία, στέκονται ακόμα όρθιες
στις παλιές γειτονιές της Αθήνας, προσπαθώντας να περισώσουν τη χαμένη μας
καλαισθησία. Βαριά λουκέτα και αλυσίδες έχουν αντικαταστήσει τις φθαρμένες
κλειδαριές, φύλακες εφτασφράγιστων μυστικών.
Κάθε μια με τη δική της ιστορία, με τον δικό της μάστορα -
καλλιτέχνη, που έβαλε την αόρατη υπογραφή του σε κάθε της σκαλιστή λεπτομέρεια,
με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που διέθεσε χρόνο και χρήμα όχι για να μπει στο
μάτι του γείτονα, αλλά για να δηλώσει το προσωπικό του γούστο. Γιατί τότε, μόνο
λίγες δεκαετίες πριν, οι άνθρωποι είχαν αίσθηση του ωραίου.
Σε ό,τι απέμεινε , ό,τι σώθηκε από την καταστροφική μανία της
"ανοικοδόμησης", στο Θησείο, στα Πετράλωνα, στο Κουκάκι, στα
Εξάρχεια, στη Βικτώρια, στην Αχαρνών, αν σας φέρει ο δρόμος, αφιερώστε μερικά
λεπτά από το βιαστικό πέρασμά σας. Έχει μια γοητεία ξεχωριστή και προσφέρει
πάντα, ανέξοδα, μια στιγμή γαλήνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου