Μελισσάνθη - Αφιέρωμα

 

#διαβάζω_για_σένα

Αφιέρωμα στην ποιήτρια

Μελισσάνθη

(Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη)

Ας…

Σε τούτο το μεταξύ,

ας παίζουμε με τις λέξεις,

ας παίζουμε της ομιλίας το θείο παιγνίδι

ανύποπτοι ποιητές

που κλέψανε το μυστικό

να βλέπουνε και ν᾿ ακούνε,

ν᾿ αγγίζουνε και να γνωρίζουνε τα πράγματα,

την εικόνα του Κόσμου ξαναπλάθοντας

μ᾿ αστραφτερές λέξεις ας παίζουμε

καθώς παιδιά μ’ αθώα χοχλάδια

που ξεβράστηκαν στ᾿ ακροθαλάσσι

μόλις αγγίζοντας τη μυστική φωτιά 

μόλις μαντεύοντας

τον κρύφιο κεραυνό,

με χώμα ας σκεπάζουμε και στάχτη

τη φλόγα που οι θνητοί ν᾿ αγγίσουν δεν τολμούν

δέσμιοι στο θάνατο

ας ξανοίγουμε τις χάρτινες βαρκούλες μας

μες στον αστραποβόλο ωκεανό...

Μελισσάνθη

Ηρωική φυγή

Ξοπίσω μου δαιμονικό φυσομανούσε, του Άδη,

πύρινο ανασασμό

κι έτρεχα, σ᾿ άφεγγες νυχτιές, μες στο βαθύ σκοτάδι,

μ᾿ έν᾿ άγριο καλπασμό.

Και τον μαντύα τον ταπεινό ξεδίπλωνα του επαίτη

σ᾿ ηρωική φυγή

κι έσερνα ατίθασα λυτή της κόμης μου τη χαίτη

και σάρωνα τη γη.

Του ανέμου το καμτσίκωμα που αφάνιζε τα δάση

με λύγαε, καλαμιά

και στέγνωνε στα χείλια μου, τη φούχτα μου, άδειο τάσι

στην άνυδρη ερημιά.

Κι απ᾿ την αρμύρα θέριευε της φλογισμένης άμμου

της δίψας το ουρλιαχτό,

μα έφευγα, ενώ, σε σύσπαση φριχτή, κυλιόταν χάμου

τ᾿ ανήμπορο ερπετό.

Η γη κάτω απ᾿ τη φτέρνα μου προδοτικά βογκούσε

καφτή ως λαβωματιά,

μα βέλος ξέφευγα γοργό και πίσω μου αστοχούσε

η εχθρική σαϊτιά.

Με παραμόνευε γαμψά το νύχι στα σκοτάδια

του πειναλέου βραχνά 

κι ως γλύτωνα, οι φοβέρες του, μαύρων όρνιων κοπάδια

πίσω έκραζαν βραχνά.

Κι η νύχτα τρύπια, τάνυζε φτερούγα νυχτερίδας,

τον έναστρο ουρανό 

και την οργή του κεραυνό σε νέφη καταιγίδας

σπαθί έκρυβε γυμνό.

Στο πέρασμά μου σφύριζε της έχθρητας το φίδι

μες στα ξερά κλαδιά,

μα της φυγής μου η αστραπή περνούσε όπως λεπίδι,

της νύχτας την καρδιά.

Και του θριάμβου μου η κραυγή βόλι καφτό τρυπούσε

τα σπλάγχνα της σιγής

κι αντίλαλους η φόρμιγγα του στήθους μου ξυπνούσε,

στις εσχατιές της γης.

Μελισσάνθη

Μεταμέλεια

Απόψε είπα πως μ’ είχες πια κερδίσει,

που ρόδισαν οι πόθοι μου όλοι ανθοί.

«Μα πριν ή ο αλέκτωρ τρις φωνήσει»

Κύριέ μου, σε είχα πάλι απαρνηθεί.

Με κρυφοκαίνε ακόμα πάθη, μίση,

− δεν έχουν οι αμαρτίες μου πια σωθεί −

Της χάρης σου αν ανοίξει μόνο η βρύση

τότε κι η υδρία μου ίσως πληρωθεί.

Το τι μαρτύρησα απ’ τη νύχτα εκείνη,

που άδεια άφησα τη νυφική μας κλίνη

κι αρνήθηκα στα μάτια να σε δω!

Κοίταξε, αν δεν πιστεύεις, τις πληγές μου

δος μου το χέρι σου· να, εδώ, κι εδώ.

Λοιπόν, μ’ αναγνωρίζεις τώρα; πες μου!

Μελισσάνθη

Πιστεύω

Η Αγάπη, μόνο, βαστάζει όλα τα φορτία.

Μπορώ να βαστάζω όλα τα φορτία.

Γιατί η Αγάπη είναι το μέγα φορτίο!

Η Αγάπη σηκώνει το βάρος τ’ ουρανού.

Μπορώ να σηκώσω το βάρος τ’ ουρανού.

Η Αγάπη υπομένει τα μαρτύρια της πυράς.

Μπορώ να υπομένω τα μαρτύρια της πυράς.

Γιατί η Αγάπη είναι ο ουρανός και η πυρά!

Η Αγάπη πιστεύει στη ζωή και στο θάνατο

η Αγάπη πιστεύει στο θαύμα.

Μπορώ να πιστεύω στη ζωή και στο θάνατο

μπορώ να πιστεύω στο θαύμα.

Γιατί η Αγάπη είναι το θαύμα.

Η Αγάπη προσεύχεται κ’ ενεργεί

η αγάπη αγρυπνεί.

Μπορώ να προσεύχομαι και να ενεργώ

μπορώ να αγρυπνώ.

Γιατί η Αγάπη είναι προσευχή και πράξη!

Γιατί η Αγάπη είναι η μυστική αγρυπνία!

Η Αγάπη κρατάει όλα τα χαμόγελα και όλα τα δάκρυα.

Μπορώ να χαμογελώ και να κλαίω όλα τα δάκρυα -

γιατί η Αγάπη είναι η χαρούμενη θλίψη!

Η Αγάπη δίνει τον άρτο και τον οίνο

εγγύηση για την αιωνιότητα.

Γιατί η Αγάπη είναι ο Μυστικός Δείπνος!

Κ’ η μεγάλη υπόσχεση!

Η Αγάπη έπλασε τον άνθρωπο

η Αγάπη εδώρισε το φως.

Πιστεύω στον άνθρωπο

πιστεύω στην Αγάπη.

Γιατί η Αγάπη είναι το φως και η δωρεά!

Γιατί η Αγάπη είναι ο Άνθρωπος!

Μελισσάνθη

Σατυρικόν οξύμωρον

Σκοτείνιασε όταν έπεσε το φως τυφλωτικό 

Λιγόστεψε όταν ο αριθμός έγινε πολλαπλάσιος

Οι λύσεις γίναν κόμπος άλυτος

κι όταν η Αριάδνη έτρεξε λυσίκομη

κύλησε ανάποδα το κουφάρι της

Τότε ὁ κάβουρας έγινε ωκύποδας

κι ο Αχιλλέας χελώνα. Πήδηξε

έξω απ᾿ την έξωση του Ελεάτη

αδιαφορώντας για το πρόβλημα του χωροχρόνου

αδιαφορώντας για το αγώνισμα στον Ιππόδρομο

και τα χαμένα στοιχήματα

την ανατίμηση του πετρελαίου

τον πυρετό του χρυσού

την παγκόσμια κρίση

ενώ γύρω του ξεφώνιζαν υστερικά:

Rent a car... Rent a car...

Ορυμαγδός από εκσκαφείς κι αριθμομηχανές 

ανοίγουν σ᾿ όλα τα τοιχώματα ρωγμές

Οι δρόμοι με τα μεγαθήρια κτίρια κυματίζουν

-σχηματίζονται, αποσχηματίζονται

υψώνονται κυκλώπεια τείχη

κι αντιστοιχίες στίχων-

Βραδινό τοπίο με τριζόνι

Η νύχτα αναποδογυρισμένη ομπρέλα

μαζεύει σκόρπιο κεχριμπάρι

Ρομαντισμός και φεγγάρι

κυλάει αποκεφαλισμένο στην άσφαλτο

ενώ από ένα σφάλμα computer 

ο κόσμος τινάζεται στον αέρα.

Μελισσάνθη

Το έξω και το μέσα

Αόριστα βλεπόταν στο γυαλί καθώς

το φως άναβε μιαν αντανάκλαση

μέσα στο τζάμι

κι άξαφνα, είχε μεταφερθεί μαζί με το πολύφωτο

και τα έπιπλα έξω στη βροχή

Έμπλεκαν τα μαλλιά της στα πυράκανθα

που τυραννούσε η θύελλα

κι έμεναν ανέπαφα

Άχνιζε το φλιτζάνι του τσαγιού

σκαρφαλωμένο στο κλαδί που λικνιζόταν

κι ισορροπούσε

Τα δέντρα είχαν ξετρελαθεί απ’ τον άνεμο

ενώ στα ράφια αραδιασμένα τα βιβλία

έδιναν την εικόνα

της τάξης και της θαλπωρής

μιας κάμαρας φανταστικής μεταφερμένης

στη νύχτα και το ρίγος της βροχής.

Μελισσάνθη

Τραγούδι στον ήλιο

Μέσα στο φως σου γίνομαι πουλί

και τραγουδώ όλη μέρα σαν το σπίνο.

Μιας πεταλούδας παίρνω τα φτερά

τα θεία και ολόασπρα σαν το νέο το κρίνο.

Σφαλώ τα βλέφαρα μου, εντός μου φως.

Τ’ ανοίγω· φως παντού, όλο φως τριγύρα·

και λέω: Ήλιε τι θάνατος λαμπρός

μες σε μια τέτοια, θεία φωτοπλημμύρα!

Μελισσάνθη