"Surriento - Ο Κόσμος Ξανά" του Θανάση Τριαρίδη

 

«Surriento – Ο κόσμος ξανά»

Θεατρική κριτική του Δημήτρη Φιλελέ

Παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση "Surriento - Ο Κόσμος Ξανά" στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιον. Η θεατρική γραφή του Θανάση Τριαρίδη σκηνοθετείται από την Έφη Μεράβογλου και αποδίδεται επί σκηνής από τον Στέλιο Πετράκη και την Ιωάννα Πηλιχού.

Η υπόθεση:

Λέει ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες: «Να είμαι μαζί σου και να μην είμαι μαζί σου είναι ο μόνος τρόπος που έχω για να μετρώ το χρόνο».

Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να ορίσουμε υποκειμενικά την πραγματικότητα. Μέχρι πού μπορούμε, όμως, να φτάσουμε, ώστε να ικανοποιήσουμε αυτή τη συνθήκη; Ποια μέσα θα μετέλθουμε, ώστε να βιώσουμε την πραγματικότητα που εμείς έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να ζήσουμε;

Πόσο ο καλπασμός της τεχνολογίας του 21^ου αιώνα -και των κατοπινών- μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο στα χέρια μας, διαγράφοντας τους «απαρχαιωμένους» ηθικούς κανόνες, μέχρι να φτάσουμε στην επιθυμητή ψυχική πληρότητα; Μοιάζει περισσότερο με ανεπίτρεπτη αυθαιρεσία η επιθυμία του ανθρώπου να υποκαταστήσει τη συμπαντική αρμονία και να επιβάλει την πεπερασμένη γνώση του ως αντικατοπτρισμό της αχανούς τάξης.

Πόσες πραγματικότητες υπάρχει πιθανότητα να ζήσουμε στη διάρκεια μιας ζωής; Πόσες ζωές ζούμε και τις αντιλαμβανόμαστε ως μία και μοναδική πραγματικότητα;

Ο χώρος και ο χρόνος είναι διαστάσεις ταυτόσημες με την ύπαρξή μας ή συναποτελούν ένα ορμητικό ποτάμι μέσα στο οποίο κάποτε υπάρχουμε για λίγο;

Τι θα συμβεί αν το μέλλον συγχωνευθεί με το παρόν και το παρελθόν σε μια χρονοκάψουλα επιλεγμένης εικονικής πραγματικότητας; Μπορούν σώματα και μνήμη να ταυτιστούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναγεννηθούν τα συναισθήματα και βιωθούν ξανά με την αρχική τους ένταση;

Πόση αξία έχει η προσήλωση στα επιστημονικά επιτεύγματα όταν αυτή προκαλεί τον μαρασμό των τρυφερών συναισθηματικών βλαστών;

Πόση σημασία έχει η τεχνητή «επιδιόρθωση» στιγμών που μας έχουν ήδη καθορίσει ως οντότητες, όταν αυτό γίνεται ετεροχρονισμένα και χωρίς απτό αντίκρισμα;

Οι άνθρωποι που μας αγάπησαν και αγαπήσαμε, μας αποδέχτηκαν και με τα προτερήματα και με τα ελαττώματά μας. Το ενδεχόμενο της εξιλέωσής μας ούτε τους αφορά ούτε πρόκειται να ανασχηματίσει την εικόνα που έχουν αποκρυσταλλώσει για μας.

Διαπιστώσεις που γεννούν νέα αναπάντητα ερωτήματα και αποκαλύπτουν τη μικρότητα του ανθρώπινου μεγέθους σε σχέση με το όλο που μας περιβάλλει. Και πάντα καραδοκεί η ίδια αγωνία· μήπως δεν είμαστε αρκετά τέλειοι, όσο και αν  γνωρίζουμε ότι είμαστε εκ γενετής και μέχρι την έλευση του θανάτου ατελείς, ευτυχώς.

 

Η παράσταση ως συνολική εικόνα:

Το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη είναι μια άριστη αφορμή για ενδοσκόπηση. Με επίκεντρο τις βαθιά ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα την ακαταμάχητη ερωτική επιθυμία και την επιβεβαίωση (ή μη) που προκύπτει μέσα από την ικανοποίησή της (ή μη), ο συγγραφέας στήνει ένα ευφάνταστο αλλά και δυστοπικό σκηνικό. Δομεί την προσωπική του αφηγηματική μυθολογία μέσα στην οποία οι χαρακτήρες του καλούνται να αναμετρηθούν με την οδυνηρή πραγματικότητα ή με την προσομοίωσή της σε φανταστική δίνη  του χωροχρόνου. Όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές, όλοι οι κίνδυνοι ελλοχεύουν, όλες οι ανατροπές είναι ενδεχόμενες, ενώ το τέλος -αν υπάρχει- θα γραφτεί όχι ως λήξη, αλλά ως απαρχή της επόμενης αγωνιώδους αναζήτησης.

Στα σκηνοθετικά χέρια της Έφης Μεράβογλου, με την αρωγή του Γιώργου Πανόπουλου, οι ήρωες παίρνουν σάρκα και οστά. Πλάθει με δεξιοτεχνία τη ζύμη των συναισθημάτων τους και τους παραδίδει «γυμνούς» στο κοινό, τους ωθεί να δώσουν μια μάχη δίχως κανόνες ή έλεος, να επιχειρηματολογήσουν ή να αυθαιρετήσουν ελεύθερα, να κατασπαραχθούν ή να συμφιλιωθούν, να γίνουν μικροί δυνάστες θεοί ή να παραμείνουν άνθρωποι με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Μουσική, φωτιστική, σκηνογραφική και ενδυματολογική λιτότητα από τη Ρωξάνη Χατζηδημητρίου, τον Γιάννη Καραλιά και τον Τάκη Σπανό, την Art and Media Zone και τη Σοφία Κατσουρά αντίστοιχα,όπως επιβάλλεται, ώστε να γίνεται εμφανέστερος ο κατ’ επανάληψη μεταβαλλόμενος ψυχικός κόσμος των ηρώων χωρίς εντυπωσιασμό ή περιττή υποβοήθηση.

Οι ερμηνείες:

Ο Στέλιος Πετράκης και η Ιωάννα Πηλιχού είναι ένα θεατρικό δίδυμο που επί σκηνής λειτουργεί ως ένα αδιάσπαστο και αδιαίρετο σύνολο. Υπηρετούν με συνέπεια και αγάπη την υποκριτική τέχνη και μέσα από την αφανή άριστη ενδοεπικοινωνία τους προσφέρουν στο κοινό ένα στιβαρό θέαμα.

Ο Στέλιος Πετράκης είναι η απελπισμένη κραυγή του συναισθήματος που αντιστέκεται στα αδηφάγα γρανάζια της τεχνολογίας. Είναι η ραγισμένη φωνή των ανθρώπινων αδυναμιών, που λογίζονται ως παράπλευρες απώλειες σε έναν κόσμο που οι εικόνες αλλάζουν με ταχύτητα αστραπής για να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Γίνεται εκούσια θύμα της παραμορφωτικής εποχής του, επιχειρώντας με κάθε μέσο να αναστρέψει τον πλήρη εξορθολογισμό της ζωής. Είναι έτοιμος να πληρώσει ένα τίμημα που ίσως δεν του αναλογεί, αρκεί να ζήσει (ή να δώσει τέλος στη ζωή του) σαν άνθρωπος. Ερμηνεία άψογη, βαθιά συναισθηματική, με ειλικρίνεια και απόλυτη αίσθηση του μέτρου, που απηχεί άμεσα στο κοινό.

Η Ιωάννα Πηλιχού είναι η σύγχρονη (ή και μελλοντική) πραγματίστρια. Δρα βάσει λογικής και δεν επιτρέπει στο συναίσθημα να την υποσκελίσει ή να την εκτρέψει έστω και προσωρινά από την πορεία της. Ανυπότακτη και σκληροτράχηλη, οριοθετημένη και απόλυτη, αδυνατεί να διαχειριστεί μια πραγματικότητα έξω από τα μέτρα της. Ο ψυχισμός της υποβάλλεται σε διαρκή δοκιμασία, καθώς η αίσθηση του αληθινού έρωτα την οδηγεί σε απώλεια ελέγχου. Και κάθε φορά που επιχειρεί να επιστρέψει στον κόσμο της, ένα νέο κύμα συναισθημάτων την οδηγεί σε μεγαλύτερη απώλεια ισορροπίας. Μέχρι που, μέσα από τις αδιάκοπες μεταπτώσεις, φτάνει η στιγμή που πρέπει να διαλέξει. Ερμηνεία ερεθιστική, συναρπαστική, που μαγνητίζει το βλέμμα και συμπαρασύρει τη σκέψη των θεατών μέχρι την τελευταία της λέξη.

Συνοψίζοντας, θεωρούμε ότι η παράσταση συνολικά ανήκει στις πολύ σημαντικές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Αξίζει να ιδωθεί με προσεκτική ματιά και να συζητηθεί με ευρύτητα πνεύματος. 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία - Μουσική επιμέλεια: Έφη Μεράβογλου 

Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Πανόπουλος  

Πρωτότυπη μουσική: Ρωξάνη Χατζηδημητρίου 

Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιάννης Καραλιάς & Τάκης Σπανός

Σκηνογράφος: Art and Media Zone 

Κοστούμια: Σοφία Κατσουρά 

Χειρισμός ήχου & φωτισμών: Τάκης Σπανός 

Οργάνωση παραγωγής: Γιώργος Κάλτσας

Trailer: Μάκης Τσούφης

Φωτογραφίες: Grid Fox

Σχεδιασμός αφίσας: Grid Fox

Παραγωγή: Art and Media Zone

Επικοινωνία: Νατάσα Παππά   

Ερμηνεύουν: Στέλιος Πετράκης, Ιωάννα Πηλιχού

Πληροφορίες 

Τεχνοχώρος Εργοτάξιον  

Διογένους 1, Άγιος Δημήτριος (πλησίον σταθμού μετρό «Δάφνη») 

Τηλ. επικοινωνίας: 698 3930220

Ημέρες / ώρα παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη, στις 21:15 

Διάρκεια: 95 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

15€ κανονικό | 10€ φοιτητικό, ανέργων, ΑμεA, άνω των 65  | 5€ ατέλειες

Προπώληση εισιτηρίων: 

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/surriento-o-kosmos-ksana/

Πηγή πρώτης δημοσίευσης : 

"Surriento - Ο Κόσμος Ξανά" στο Literature.gr