«Οι Μεθυσμένοι» του Ivan Vyrypaev στο θέατρο Olvio

 

«Οι Μεθυσμένοι»

 

Θεατρική κριτική του Δημήτρη Φιλελέ

 

Παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση «Οι Μεθυσμένοι». Η θεατρική γραφή του Ivan Vyrypaev αποδίδεται στην ελληνική γλώσσα από τον Δαυίδ Μαλτέζε, σκηνοθετείται από τον Ανδρέα Παράσχο και ανεβαίνει στο θέατρο Olvio από μια δυναμική ομάδα νέων ηθοποιών.

 

Η υπόθεση:

Αν η κατανάλωση αλκοόλ είναι άκρως ιλαρυντική, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ είναι άκρως αποκαλυπτική με απροσδόκητες συνέπειες. Οι βαλβίδες ασφαλείας της λογικής, του καθωσπρεπισμού, της επιφανειακής εικόνας, της ευπρεπούς κοινωνικής συμπεριφοράς καταλύονται. Μέσα από το ρήγμα που δημιουργείται στο δίχτυ ασφαλείας, στη θέση τους, αναδύεται γυμνός ο αληθινός συναισθηματικός κόσμος του ανθρώπου, που πολύ συχνά και ο ίδιος αρνείται να δει ή να αποδεχθεί ότι υπάρχει. Οι σκοτεινές γωνιές της ψυχής φωτίζονται με έναν αλλόκοτο προβολέα που επιτρέπει τη σφαιρική θέαση της αλήθειας. Και τότε η μόνη επιλογή είναι η κατά πρόσωπο αντιμετώπισή της, η πλήρης επίγνωση του εαυτού μας, η ανοιχτή εσωτερική σύγκρουση και η ειλικρινής σχέση με όσους σχετίζονται μαζί μας.

Η μέθη φέρνει τους ήρωες του ανθρώπινου δράματος αντιμέτωπους με αμείλικτα αναπάντητα ερωτήματα και έχει φτάσει η κατάλληλη και αναπότρεπτη στιγμή να δοθούν απαντήσεις.

Ο έρωτας είναι κοινό ζητούμενο των ανθρώπων. Θέλουν να ερωτευτούν, αλλά και να είναι ερωτεύσιμοι. Και τι κάνουν γι’ αυτό; Μέχρι που μπορούν να φτάσουν μέχρι να ανταποκριθεί το αντικείμενο του πόθου τους; Και είναι άραγε αυτό ένα και μοναδικό ή η επιθυμία τους είναι τόσο ακόρεστη, ώστε να καταφεύγουν σε κάθε λογής τεχνάσματα μέχρι να ικανοποιήσουν τον ατομικισμό τους; Πόσο έτοιμοι είμαστε να αγαπήσουμε με την καρδιά μας και να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας, την ελευθερία μας, σε μία και μοναδική αγάπη που είναι το άλλο μας μισό; Ή μήπως είμαστε ελεύθεροι μόνο όταν εγωιστικά φροντίζουμε κατ’ αποκλειστικότητα την προσωπική μας ευημερία;

Ο θάνατος, η άλλη όψη του νομίσματος, το άφευκτο τέλος, μας προκαλεί ρίγος και τρόμο; Ή η επίγνωσή του μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τους συνταξιδιώτες της ζωής μας; Μπορούμε να τον δούμε κατάματα χωρίς φόβο, να τον βιώσουμε ως ευκαιρία, ώστε μέχρι την έλευσή του να πράττουμε το καλό χωρίς μεμψιμοιρία, χωρίς αυτολύπηση, αυτοθυματοποίηση ή κατάθλιψη, μήπως αφήσουμε πίσω μας ένα ευεργετικό ίχνος καλοσύνης για τους επόμενους;

Και κάπου εκεί ακούγεται ο ψίθυρος του θεού. Όταν επικρατεί άκρα σιωπή. Όταν τα πάντα γύρω μας έχουν σκοτεινιάσει. Όταν η απελπισία έχει σκεπάσει κάθε προοπτική με το μαύρο πέπλο της. Όταν έχουμε πλέον πειστεί ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει –ούτε εμείς ούτε οι άλλοι–, όταν έχουμε αποκρυσταλλώσει την αίσθηση ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα και εμείς είμαστε απλώς τα πιόνια ενός προκαθορισμένου συνωμοτικού συμπαντικού σχεδίου.

Και ποιος είναι λοιπόν ο Θεός; Είναι μια υπερκόσμια δύναμη που ρυθμίζει τα πάντα κατά τη θέλησή του χωρίς να ελέγχεται από κανένα; Είναι ο «νονός της μαφίας του σύμπαντος»; Μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι, που επίσης μηχανευόμαστε τρόπους, ώστε να μη λογοδοτούμε για τις πράξεις και εύκολα να γινόμαστε κριτές των πράξεων των άλλων; Μήπως είναι μια αόρατη ενδογενής δύναμη που «μιλάει με τη γλώσσα των μεθυσμένων»; Μήπως είναι μόνο η δύναμη της αλήθειας που μας φωνάζει με όλη της τη δύναμη «Μην είστε χέστες!»; Και όταν απελευθερώνεται, μας προτρέπει να επιστρέψουμε τα «δανεικά», δηλαδή όσα ψέματα έχουμε πει για να ζήσουμε σε βάρος των άλλων.

Σε αυτή τη δίνη των ερωτημάτων παγιδεύονται οι χαρακτήρες του έργου και μέσα από τις προσωπικές επιλογές ο καθένας χαράζει την πορεία του.

Και όλα αυτά με ισόποσες δόσεις πικρής ειρωνείας και χιούμορ, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματική καθημερινή ζωή των κοινών θνητών.

 

Η παράσταση ως συνολική εικόνα:

Ο πολυτάλαντος θεατρικός συγγραφέας (και όχι μόνο) Ivan Vyrypaev εμπνέεται από τη σύγχρονη πραγματικότητα, που πολύ συχνά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, και γράφει ένα σκληρό και εντελώς αληθινό κείμενο γεμάτο αναζητήσεις, που ίσως, αν απαντηθούν με εντιμότητα, μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια κάποια κάθαρση. Ο Δαυίδ Μαλτέζε με ιδιαίτερη προσοχή αποδίδει το κείμενο στην ελληνική γλώσσα, με αποτέλεσμα να προσφέρει στο κοινό την πλήρως «ελληνοποιημένη» εκδοχή των νοημάτων και των μηνυμάτων του έργου.

Η σκηνοθετική ματιά του Ανδρέα Παράσχου εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος με τα ζητούμενα του συγγραφέα. Ταχύτητα, ορμητικότητα, αδιάκοπη ροή και εναλλαγές χωρίς κενά, διαρκής εκτόξευση φορτισμένων συναισθημάτων, ένταση με φυσικότητα από την αρχή ως το τέλος, όλα είναι ρυθμισμένα να παρέχονται στη σωστή δοσολογία, ώστε να συντηρούν από την αρχή μέχρι το τέλος αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.

Άκρως επιμελημένες όσο και λιτές, όπως απαιτείται, οι σκηνικές και ενδυματολογικές επιλογές της Μαρίνας Κωνσταντινίδου. Άψογη, άρτια και αρμονική η κινησιολογική διδασκαλία από τον Τάσο Παπαδόπουλο.
 Μαρενγκλέν Μπούζο και Γεωργία Τσελεπή μεριμνούν για τη μουσική και τον φωτισμό της παράστασης αντίστοιχα, λειτουργούν με αίσθηση του μέτρου, με συντονισμό και πλήρως υποστηρικτικά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

 

Οι ερμηνείες:

Η ομάδα των νεαρών ηθοποιών αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ένα εξ αντικειμένου δύσκολο εγχείρημα. Ομολογουμένως και οι πέντε ηθοποιοί δίνουν επί σκηνής τον καλύτερό τους εαυτό χωρίς εκπτώσεις. Υπηρετούν με δυναμισμό, με συγχρονισμό και με αφοσίωση τους εναλλασσόμενους ρόλους. Ενσαρκώνουν τους διαφορετικούς χαρακτήρες περνώντας αβίαστα και με χαρακτηριστική άνεση από τον έναν στον άλλο. Δείγμα άριστης προετοιμασίας, προσπάθειας, υποκριτικής δεινότητας, αλλά και επαγγελματισμού.

 

Η Άννα-Μαρία Γάτου μπορεί με μεθυστική άνεση να μεταμορφώνεται από εκτός εαυτού νύφη που έχει κλέψει τον εραστή της καλύτερης φίλης της σε τυπική σύζυγο με απαγορευμένα (μικρά ή μεγάλα) μυστικά ή σε πόρνη έτοιμη να ικανοποιήσει το πεινασμένο βασικό ένστικτο κάθε αρσενικού.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι ένας αθώος μεθύστακας. Πίνει επειδή δεν μπορεί να το αποφύγει και η μέθη είναι το φυσικό απενοχοποιημένο και απενοχοποιητικό επακόλουθο. Εραστής ασυγκράτητος ερωτικά ή ενοχικός απέναντι στα οικογενειακά στερεότυπα ή χαριτωμένος πλην αποφασισμένος γαμπρός σε έναν γάμο παρωδία αλλά και τόσο αληθινό.
Ο Βασίλης Μπόγδανος είναι επί δύο σχεδόν ώρες ένας χαρισματικός μεθυσμένος επί σκηνής. Άλλοτε ως ετοιμοθάνατος διευθυντής φεστιβάλ κινηματογράφου, άλλοτε ως τραπεζίτης σε παράνοια, άλλοτε ως φίλος σε κραιπάλη ενός bachelor party, άλλοτε ως εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος του Θεού μέσω ενός ανύπαρκτου αδελφού ιερέα και άλλοτε ως αυθαίρετη σύγχρονη ενσάρκωση του Ιησού.

 Ο Γιώργος Κωνσταντινίδης, αν και δεν αντέχει το ποτό, εξακολουθεί να πίνει μέχρι τελικής πτώσης, εξωτερικεύοντας την ανθρώπινη τραχύτητα. Και όσο πίνει, τόσο η αλήθεια του αποκαλύπτεται και τον οδηγεί σε παραλήρημα. Όμως την αποδέχεται με στωικότητα, είτε ως σκληρός τραπεζίτης είτε ως ένας απλός υπάλληλος εστίασης.

Η Υρώ Τσάμογλου, σε μια διαρκή γλυκύτητα μέθης, είναι πότε ένα κορίτσι του δρόμου που περιφέρει άσκοπα την απόγνωσή της σε σκοτεινές διαδρομές, πότε η πρώην του πρώην της που καμιά κακία δεν κρατάει στη νυν, αλλά και η απρόοπτη ηθελημένη νύφη στη θέση μιας άλλης νύφης που θα μείνει στα κρύα του λουτρού.

 

Συγκεφαλαιώνοντας, πρόκειται για μια θεατρική παράσταση που κρατά σε εγρήγορση το κοινό τόσο, που το τέλος της αποσπά δικαίως το θερμό χειροκρότημα για όλους ανεξαιρέτως τους συντελεστές της. Επιπλέον, σηματοδοτεί την ευκαιρία για πολυεπίπεδη συζήτηση εκείνων των «ασήμαντων» στιγμών της καθημερινότητας, που όλες μαζί ίσως μας οδηγούν εκτός πραγματικότητας.  Ας έχουμε κατά νου ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο ή στατικό και ότι η ρευστότητα είναι νόμος της φύσης, άρα και τη ζωής.

Η ταυτότητα της παράστασης

 

Συγγραφέας: Ivan Vyrypaev
Μετάφραση: Δαυίδ Μαλτέζε
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Παράσχος
Σκηνικά / Κοστούμια: Μαρίνα Κωνσταντινίδου
Κίνηση: Τάσος Παπαδόπουλος
Μουσική: Μαρενγκλέν Μπούζο
Γραφιστικός σχεδιασμός: Ζωή Πάπαρη
Φωτιστικός σχεδιασμός: Γεωργία Τσελεπή
Projection: Δήμητρα Τζαλαβρέτα
Trailer: Αθηνά Τρούσσα, Ιάσονας Πρελορέντζος, Μαλβίνα Παπάζογλου

Μίξη / Mastering: David Prudent 

Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσινάρης
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη
Παραγωγή: Bloom Theatre Group

Παίζουν:

Άννα-Μαρία Γάτου
Γιώργος Κωνσταντίνου
Βασίλης Μπόγδανος
Γιώργος Κωνσταντινίδης
Υρώ Τσάμογλου

 

Πληροφορίες:

Παραστάσεις κάθε Δεύτερα & Τρίτη: 6/10 & 7/10, 13/10 & 14/10, 20/10 & 21/10, 27/10 & 28/10

Ώρα έναρξης: 21.00 – Διάρκεια: 110 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 16€ κανονικό | 13€ μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, AμεΑ & πολυτέκνων)

Προπώληση εισιτηρίων: ΟΙ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΙ του Ivan Vyrypaev- Θέατρο OLVIO | Εισιτήρια online! | More.com

 

Θέατρο OLVIO

Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, τηλ: 210 34 14 118

5’ λεπτά από το μετρό του Κεραμεικού

Ώρες κράτησης εισιτηρίων: 18:00 - 22:00

*Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Πηγή πρώτης δημοσίευσης: "Οι Μεθυσμένοι" στο Fractal