#διαβάζω_για_σένα
Μενέλαος Λουντέμης - Βραδινή Νοσταλγία
Βραδινή νοσταλγία
Απόψε ήρθε η νύχτα
αντάμα με τη βροχή
– χειροπιασμένες
στρίγκλες –
και μας σύναξε στο
τσαντίρι μας νωρίς.
Κουρνιάζουμε
άλαλοι, κι αφήνουμε
– μόνη τη βροχή –
να μας μιλάει –
ιστορία ψιχαλιστή –
για κάμπους κι
ασημένιες αυλακιές,
για τα σπαρτά και
για τις παπαρούνες.
Ο μύλος στη ρεματιά
– άσπρο τραγούδι,
ν’ αλέθει, ν’
αλέθει τον καρπό.
Ο Βαγγέλης, ο
βουνίσιος αδερφός μας, σωπαίνει.
Ακουμπάει στη
διχάλα του χεριού του.
Κι ο νους του
δρασκελά τη θάλασσα…
Ήταν ξωμάχος, ένας
ηλιοκαμένος ποιητής.
Που έσπερνε με το
ξινάρι του
Καταπράσινες
σελίδες.
Μα τώρα η γη η
αγάπη του, τώρα η γη η ψυχή του,
που τη χτένιζε σα
μονάκριβη θυγατέρα.
Τώρα η γη ξενυχτάει
κάτ’ απ’ τον ουρανό,
απότιστη κι
ανάλλαγη σαν έρημη εκκλησιά,
που περιμένει τη
λειτουργία των χεριών του.
Τώρα εκεί όλα είναι
ένα λείψανο.
Τώρα ο μύλος αλέθει
μόνο ερημιά.
Και τ’ αχούρια
γεμίζουνε μούχλα.
Τα γράμματα
πηγαινόρχονται ογρά.
«Ακριβέ μας,
νοικοκύρη μου… ρημάξαμε..»
Κι ο νους τρέχει,
τρέχει, τρέχει…
Λαβωμένο πούπουλο,
μαζί με το Νοτιά.
Αγγίζει σαν
εικόνισμα το κατώφλι.
Σκύβει πάνω απ’ τον
ύπνο των παιδιών.
Και το πρωί
ξαναγυρίζει στο τσαντίρι.
Απόψε ήρθε η νύχτα
μαζί με τη βροχή.
Και στα τσαντίρια
κοιμηθήκανε τα φώτα.
Νύχτωσε στη
θάλασσα, νύχτωσε κι εδώ.
Νύχτωσε κι έξω από
τα μάτια.
Και μοναχά στο
μαξιλάρι μας
αγρυπνά ένα ό ν ε ι
ρ ο,
που κοιμάται και
ξυπνά μαζί μας.
Μενέλαος
Λουντέμης
Από τη συλλογή: «Κραυγή στα πέρατα...» Μέρος
Γ΄: 1947 - 1954 Μακρονήσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου