ΚΑΥΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Οι καθημερινοί μικροκαύσωνες που εκτοξεύουν τον υδράργυρο σε ύψη δυσθεώρητα, η άσφαλτος που καίει και ο ιδρώτας που ρέει ποταμηδόν μέχρι να φτάσουμε από το σπίτι στη δουλειά και τούμπαλιν, οι παραλίες που βουλιάζουν από τους λουόμενους τα Σαββατοκύριακα και πλείστα παρόμοια περιστατικά επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο την έλευση του θέρους στο "κλεινόν άστυ". Το χώμα, όσο έχει απομείνει ακόμα μετά την χρόνια τσιμεντοποίηση της πρωτεύουσας, διψάει για νερό και τα λουλούδια στα μπαλκόνια εμφανίζουν έντονα λιποθυμικά φαινόμενα αν δεν ποτιστούν καθημερινά.

Στην καρδιά της οικονομικής κρίσης με τα ξενοδοχεία, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τα εισιτήρια των μεταφορικών μέσων και των καυσίμων σε δυσπρόσιτες έως απρόσιτες τιμές, οι ολιγοήμερες ήδη θερινές διακοπές φαντάζουν όνειρο απατηλό. Οπότε η προσφορότερη λύση είναι η επιστροφή στα πάτρια εδάφη (για όσους διαθέτουν πατρικό σπίτι σε κάποια επαρχία) ή η αναγκαστική παραμονή στην Αθήνα (για όσους έχουν υπερφορτωμένες πιστωτικές κάρτες).

Το καταθλιπτικό τοπίο συμπληρώνουν τα νέα επώδυνα για τους εργαζόμενους κυβερνητικά μέτρα καθώς κανείς δε γνωρίζει τι του ξημερώνει αύριο, μηδέ των κυβερνώντων εξαιρουμένων. Η μόνη βεβαιότητα είναι πως η επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη για όσους εξακολουθούν να εργάζονται τίμια, όταν δεν είναι άνεργοι, να επιμένουν να πληρώνουν φόρους και να ονειροβατούν πως κάποτε θα πάρουν και σύνταξη.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την αποφορά της πολιτικής ζωής του τόπου, επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα και προμηνύουν ένα ιδιαίτερα καυτό καλοκαίρι.


Επειδή, όμως, ως λαός δεν φημιζόμαστε για τη μνήμη μας, καλό θα είναι να μην ξεχνάμε το προηγούμενο καυτό καλοκαίρι με το δικό του αλησμόνητο τρόπο. Με την πύρινη λαίλαπα των τελευταίων ημερών του που έκανε στάχτη ό,τι έβρισκε στο διάβα της, με τον πυκνό καπνό που σκέπασε για μέρες τον αττικό ουρανό, με τα αποκαϊδια του χαμένου δάσους που γέμισαν τις βεράντες και τις ψυχές μας, με τον τρόμο στα πρόσωπα των ανθρώπων που ένιωσαν στο πετσί τους το άγγιγμα του απρόσμενου τέλους σε συνθήκες πλήρους εγκατάλειψης. Με την ανυπαρξία, για πολλοστή φορά, της πολιτείας από το πραγματικό πρόβλημα, με τις ασυντόνιστες και ανερμάτιστες προσπάθειες κατάσβεσης των εστιών φωτιάς, με τους πολιτικούς στα τηλεοπτικά παράθυρα να "θλίβονται" και να "πονούν" με τον πόνο των άλλων και να αποποιούνται κάθε ευθύνη. Με τους ηρωϊκούς πυροσβέστες, μόνιμους και εποχικούς, μοναδικούς μαχητές με αίσθημα ευθύνης αλλά κυρίως αυταπάρνησης.
Και πριν απ' αυτές τις φωτιές, ήταν η φωτιά στην Πάρνηθα, και πριν απ' αυτήν η φωτιά στην Ηλεία, και πριν απ' αυτήν... και πάει λέγοντας. Μακρύς ο κατάλογος της οικολογικής καταστροφής, μακρύς και ο κατάλογος της αδιαφορίας και της απρονοησίας όχι μόνο των πολιτικών αλλά και των πολιτών.
Ίσως στις μέρες που έρχονται χρειαστεί να επιβιώσουμε με πολύ λιγότερους οικονομικούς πόρους, ίσως χρειαστεί να εργαστούμε σκληρά για πολύ περισσότερα χρόνια απ' αυτά που υπολογίζαμε, ίσως... Όπως πάντα, θα παλαίψουμε, θα ανατρέψουμε ή θα αποδεχθούμε νέα δεδομένα, θα τα καταφέρουμε.
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να προστατέψουμε αποτελεσματικά το περιβάλλον. Γιατί είναι βέβαιο πως θα χρειαστεί να πάρουμε πολλές βαθιές ανάσες που μόνο αυτό μπορεί απλόχερα να μας χαρίσει χωρίς κανένα αντάλλαγμα.