ΖΩΗ ΣΕ ΟΜΗΡΙΑ!

Πριν λίγο καιρό, συμμετέχοντας στο διαγωνισμό "Φωτογράφος Άγριας Φύσης", δημοσίευσα μια φωτογραφία που απεικόνιζε μια λευκή τίγρη, ζώο γεννημένο σε αιχμαλωσία, που φιλοξενείται στο Αττικό Πάρκο των Σπάτων. Η κριτική των φίλων που με τίμησαν με τις ψήφους τους επικεντρώθηκε σε μια συγκεκριμένη λεπτομέρεια : στο βλέμμα του άτυχου ζώου που ποτέ δεν έτυχε (και ούτε πρόκειται να του συμβεί) να ζήσει ελεύθερο στο φυσικό του περιβάλλον. Όσο καλές και αν είναι οι συνθήκες διαβίωσής του μέσα στο ζωολογικό πάρκο, δε μπορούν σε καμιά περίπτωση να συγκριθούν ή να υποκαταστήσουν τη ζωή στην άγρια φύση, τα ένστικτα και τα αντανακλαστικά που θα μπορούσε αυτό το πλάσμα να αναπτύξει, με την ελευθερία που θα ένιωθε στο φυσικό του χώρο.

Δυστυχώς, όμως, ομηρία σε διάφορες μορφές βιώνουν καθημερινά πολλοί συνάνθρωποι μας που είτε μένουν αβοήθητοι και απροστάτευτοι είτε γεύονται την αδιαφορία μας. Ιδιαίτερα συναισθήματα γεννά αυτή η απαράδεκτη και απάνθρωπη κατάσταση όταν αναφερόμαστε σε μικρά παιδιά που δε ζουν κάπου μακριά αλλά δίπλα μας.
Δε χρειάζεται πολύς κόπος για να το δούμε να συμβαίνει. Αρκεί ένας περίπατος στο κέντρο της Αθήνας για να συναντήσουμε όλα αυτά τα παιδιά που εκπαιδεύονται με ποικίλους τρόπους στην επαιτεία. Παιδιά που από τη βρεφική τους ακόμη ηλικία γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από τους επιτήδειους, εκτεθειμένα σε κάθε λογής κίνδυνο αρκεί να φέρουν το επιθυμητό μεροκάματο του τρόμου.

Παιδιά που θα έπρεπε να περνούν το πρωινό τους στο σχολείο, να γεύονται το ζεστό σπιτικό φαγητό και τη θαλπωρή της οικογένειας, να έχουν μερίδιο στη χαρά και στο παιχνίδι, βρίσκονται απ' το πρωί ως το βράδυ στους δρόμους. Άλλοτε καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων, άλλοτε πουλώντας δήθεν χαρτομάντιλα, αναπτήρες, μπρελόκ, άλλοτε παίζοντας μπαγλαμαδάκι ή ακκορντεόν, προσπαθώντας να συγκεντρώσουν το προκαθορισμένο μεροκάματο. Κι όταν δεν τα καταφέρουν μ' αυτά, η δεύτερη επιλογή τους είναι να ζητήσουν μερικά ψιλά. Γιατί δεν πρόκειται να σταματήσουν να δουλεύουν σκληρά αν δε μαζέψουν 60 με 70 € τη μέρα. Παιδιά πεινασμένα που όταν όλες τους οι μέθοδοι αποτύχουν, τότε φροντίζουν τουλάχιστον να γεμίσουν το άδειο τους στομάχι ζητώντας ένα σουβλάκι ή έστω μια μπουκιά από το πιάτο σου.

Κι όλα αυτά υπό το άγρυπνο, πλήν αλλοίθωρο, βλέμμα των οργάνων της τάξης που ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα πλήθος αυτόφωρων αδικημάτων σε βάρος αυτών των δύστυχων πλασμάτων που ξετυλίγονται καθημερινά μπροστά στα αδιάφορα μάτια τους. Κι επειδή δε μπορώ να πιστέψω πως είναι αδιάφοροι (και πράγματι δεν είναι ως άνθρωποι), είναι απλά παγιδευμένοι μέσα στο κρατικό ένδυμά τους. Και είναι ακόμη χειρότερο να γνωρίζουμε πως τέτοια εντόλη έχουν λάβει από τους ανωτέρους τους.

Επειδή σε μια χώρα και μια κοινωνία με συνείδηση ξεχειλωμένης γόβας, όλες οι παρανομίες, οι αδικίες, οι ανισότητες - μικρές και μεγάλες - μπορούν να συνυπάρχουν και να προσφέρουν άλλοθι εκατέρωθεν.

Επειδή πρέπει να υπάρχουν και οι φιλάνθρωποι, αυτοδιαφημιζόμενοι και αυτοπροβαλλόμενοι, ώστε να απολαμβάνουν φορολογικών εκπτώσεων και να χαίρουν της εκάστοτε κυβερνητικής εκτίμησης.

Επειδή το μεγαλύτερο επίτευγμα όσων εφαρμόζουν την από αρχαιοτάτων χρόνων πετυχημένη πολιτική του "διαίρει και βασίλευε", είναι η αποσάθρωση της κοινωνικής συνείδησης και η εκτροφή του άκρατου φιλοτομαρισμού.

Επειδή η κοινωνική πρόνοια έχει κόστος υλικό αλλά κυρίως και πρωτίστως ψυχικό.

Αντισταθείτε πριν τα ρολόγια της καρδιάς χτυπήσουν μεσάνυχτα!