Πένθος

 

Πένθος

 

Σε ψάχνω στου άδειου σταθμού τα βαγόνια

πριν φτάσουν της άνοιξης τα χελιδόνια

πριν βάψει τη μέρα το ρόδινο χρώμα

πριν σβήσει για πάντα το γέλιο απ’ το στόμα.

 

Στου χρόνου τις ράγες κομμένο το νήμα

ανάσα σπασμένη, μετέωρο βήμα

στα σύννεφα τρέχει ανθρώπινο σμήνος

αμνών εκατόμβη, επιτάφιος θρήνος.

 

Τα χέρια απλώνω να πιάσω το χάος

μα εσύ τόσο ωραίος, σαν άγγελος πράος

μακριά ταξιδεύεις στων άστρων τον χάρτη

με μαύρη σημαία ψηλά στο κατάρτι.

 

Ξημέρωμα μαύρο του Μάρτη η πρώτη

σαν στάχυ θερίζει την άγουρη νιότη

ποιος έχει ευθύνη, ποιος είναι ο φταίχτης

το φως χαρακώνει ο ψεύτης καθρέφτης.

 

Μια ζωή κατά τύχη, παντού γύρω γκρεμός

γκρεμισμένα τα τείχη, ο εχθρός μου εντός

στο μεσίστιο πένθος του λεπτού η σιγή

στο μεσίστιο βένθος η πνιγμένη κραυγή.

 

© Δημήτρης Φιλελές