Ευθύνη

 Στην μνήμη των αθάνατων αγωνιστών

Θεόδωρος Βρυζάκης

Το στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στην Καστέλα (1855)

Λάδι σε μουσαμά, 145 εκ. x 178 εκ., Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη

Ευθύνη

 

Το στενό πέρασμα στη βαθιά χαράδρα είναι μονόδρομος

ο στρογγυλοπρόσωπος ήλιος από πάνω σαν ζεστό καρβέλι ψωμί χαμογελάει τρανταχτά

χάσκει από κάτω ο γκρεμός με βράχια κοφτερά καθώς του χάρου το δρεπάνι

οι αποφασισμένοι δεν αναρωτιούνται ποιο θα είναι το τέλος της πορείας

προχωρούν μπροστά δίχως να κοιτάζουν ποιος πίσω τους ακολουθεί

ούτε νοιάζονται του κόπου τους το γλυκό καρπό αν γευτούν

ζευγολάτες είναι που χρέος έχουν να οργώσουν τη γη και να ρίξουν το σπόρο τους.

 

Ο Ρήγας με τα πυρωμένα λόγια απ’ της καρδιάς του το κόκκινο μελάνι

ο Αντώνης με τα λιανισμένα κόκαλα από του δήμιου το σφυρί

ο παπα-Θύμιος στα τέσσερα κομματιασμένος από της προδοσίας το μαχαίρι

ο Θανάσης άγγελος αιμόφυρτος με τις φτερούγες ραγισμένες

ο Δυσσέας ο θεριακωμένος με το φλογισμένο καριοφίλι και το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια

ο γερο-Θοδωρής ο βροντόφωνος στρατηλάτης με το γερακίσιο βλέμμα

ο Νικήτας με το στομωμένο σπαθί στη αντρίκια χούφτα

ο μπαρμπα-Γιάννης με το κορμί ζωγραφισμένο με λαβωματιές

ο Κωνσταντής ο λιονταρόψυχος με το δαυλό της κόλασης στο άτρομο χέρι

ο Μάρκος με το σφηνωμένο βόλι στο μεσόφρυδο

ο Γρηγόρης ανοχύρωτος ψυχωμένος για τη στερνή μάχη με το μαύρο καβαλάρη

ο Γιώργης, μπάσταρδος γιος της καλογριάς, αθυρόστομος χτικιάρης, καβάλα στ’ άλογο με το βόλι καρφωμένο στ’ άντερα

 

όλοι αυτοί και όσοι μαζί τους

με αίμα πότισαν το χώμα 

και με τα κόκαλά τους έσπειραν τη λευτεριά

φορτώθηκαν στους ώμους

το βάρος της ευθύνης

και ανηφόρισαν το μοναχικό μονοπάτι της δόξας.

 

© Δημήτρης Φιλελές