Γιάννης Φιλιππάκης - Μια νύχτα με πανσέληνο

#διαβάζω_για_σένα

Μια νύχτα με πανσέληνο

Πολλοί που δεν πιστεύανε στ’ αθώα παραμύθια,

γι’ αυτό μικρός ξεκίνησε να μάθει την αλήθεια.

Ήταν δεν ήταν στα οκτώ, κουμπούρας δηλωμένος,

ψάχνει για δρόμους στη ζωή να γίνει ευτυχισμένος.

Άκουγε για φαντάσματα, Σαρακηνούς, κουρσάρους,

είπε να γίνει ερευνητής, είχε πυγμή του θάρρους.

Μιλούσαν για νεράιδες μα και τους Δροσουλίτες,

Γενίτσαρους, πολεμιστές, που έτρεμαν τους Κρήτες.

Ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό κοντά στα ριζοβούνια,

που είχε δυο πηγές νερού και μπόλικα ζουζούνια.

Θυμόταν τις βεγγέρες του ’κεί δίπλα στα γεράνια

και πως μετά το μάθημα έτρεχε στα μποστάνια.

Του ’λεγε η γριά Ξανθή πως είδε πεθαμένους

να τρέχουν πάνω στ’ άλογα, βαριά αρματωμένους.

Τους είδε καθώς πήγαινε στο μύλο το σιτάρι 

κοντεύανε μεσάνυχτα, μα ήταν παλικάρι.

Αφού σταυροκοπήθηκε, άρπαξε το δρεπάνι, 

ακόμα ήταν μακριά του Μιχαλιού το χάνι.

Μ’ αυτό που τους κατακτητές έβγαζε εκτός μάχης,

σαν τη θεά την Αθηνά με χάρη Ανδρομάχης.

Τώρα, γριά κι’ ανήμπορη, μα με ψυχή λιοντάρι,

ήταν σημαία του χωριού στο πιο ψηλό κοντάρι.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε, του μπήκε η ιδέα

να βρει την άκρη μοναχός, χωρίς άλλους παρέα.

Μια νύχτα με πανσέληνο και χαμηλά τ’ αστέρια,

με όπλο τη σφεντόνα του στα παιδικά του χέρια,

αφήνει πίσω το χωριό και όλους να κοιμούνται,

φτάνει εις το Σφακονερό που όλοι διηγούνται.

Εκεί πως είδαν μάγισσες, τελώνια και σειρήνες!

εκεί που ξεκουράζονται ολονυχτίς οι χήνες.

Εκεί, στην άκρα σιγαλιά αηδόνι τον ρωτάει:

“Τι ψάχνεις να ’βρεις νεαρέ;”, μ’ αυτός δεν απαντάει.

Ήδη ονειρευότανε το μαλακό του στρώμα

τη μάνα, τον πατέρα του και φίλους του ακόμα.

Είδε και μια μορφή γλυκιά πως ήτανε φρουρός του,

ήρθε τη νύχτα η Παναγιά και στάθηκε εμπρός του.

“Εσύ δεν έχεις κρίματα, δεν ξέρεις την κακία,

φαντάσματα ’ναι στη ζωή, οι άνθρωποι θηρία.

( Γονάτισε, της φίλησε το Άγιο της το χέρι)

“Μόνο να κόβεις το ψωμί να έχεις το μαχαίρι”.

Διδάχτηκε απ’ τ’ όνειρο για της ζωής τις στράτες

και έμαθε πως είμαστε όλοι συνεπιβάτες 

μέσα στο τρένο της ζωής με τα πολλά βαγόνια, 

μην ψάχνουμε στον ουρανό τις νύχτες για τελώνια.

Του ’πε αυτά κι άλλα πολλά, με λόγια καλοσύνης,

όλα γεμάτα νόημα, χαράς κι αδελφοσύνης.

Πετάει τη σφεντόνα του σ’ ένα βαθύ πηγάδι,

βρήκε το δρόμο εύκολα κι ας ήταν πια σκοτάδι.

Δράκοι, θεριά και ξωτικά να ζουν στα παραμύθια,

μα η αγάπη μέσα μας σε ολονών τα στήθια.

Όλοι οι Αίσωποι μαζί, μ’ αυτά που ’χουν γραμμένα,

είναι διδάσκαλοι ζωής για σένα και για μένα.

Γιάννης Φιλιππάκης

Το ποίημα περιέχεται στο ανθολόγιο «Πες μας ένα… παραμύθι» (εκδόσεις ΔΡΟΜΩΝ).

Το ποίημα δημοσιεύεται με τη συγκατάθεση του ποιητή. Δεν αποτελεί εμπορικό προϊόν και δεν χρησιμοποιείται για εμπορικό όφελος.