Η Ομορφιά και το κτήνος

Ένα ποίημα εμπνευσμένο από το ομότιτλο κολλάζ 

του φίλου καλλιτέχνη Χρήστου Δημούλα.

Η Ομορφιά και το κτήνος

 

Μάτια που αιωρούνται στο κενό

χέρια που βυθίζονται στη στάχτη

πόδια τσακισμένα κάτω απ’ τις ερπύστριες

σώματα γυμνά απροστάτευτα

κι ο ουρανός να στάζει κόκκινη βροχή

καρδιές κούφιες, κρατήρες ηφαιστείων

κι ένα σεντόνι μαύρο να τυλίγει τον ήλιο

ο βόμβος του θανάτου θρυμματίζει τις φωνές

σκυφτές ανθρώπινες μάζες αναζητούν καταφύγιο

σάρκες άταφες ανώνυμες

γεμίζουν τις λακκούβες των ανασκαμμένων δρόμων

για να περάσει το κτήνος που μαγνητίζει

τα πλήθη των υποτακτικών

που σπέρνει το μίσος και προσδοκά να θερίσει τη θύελλα

 

κι εμείς, σκαρφαλωμένοι στη βουνοσπηλιά

Κορύβαντες της νεογέννητης Ομορφιάς

ολημερίς κι ολονυχτίς το τραγούδι της μουρμουρίζουμε

το βρεφικό της κλάμα να μην ακουστεί

του κτήνους του αδηφάγου την όρεξη να μην ξυπνήσει

κι όλο τη λούζουμε και τη χτενίζουμε

και μ’ άνθη το κλινάρι της στολίζουμε

μέχρι που να σταθεί γερά στα πόδια της

το ανάστημα να ορθώσει

και μ’ όλη των ματιών τη λάμψη

το κτήνος ν’ αντικρίσει κατάματα

το αγριωπό του βλέμμα να τυφλώσει

και να του πάρει τη μιλιά

 

έτσι που τα λουλούδια να ξαναβρούν το χρώμα τους

και το χαμόγελο ν’ ανθίσει πάλι στα χείλη

έτσι που τα πλατάνια να γείρουν τον ίσκιο τους

και τα νιάτα να πιαστούν σε χορό ερωτικό

έτσι που οι γέρικες σοφές ελιές να δέσουν πάλι καρπό

για να θρέψουν όλα τα παιδιά της γης.

 

© Δημήτρης Φιλελές

Πέμπτη, 19 Ιανουαρίου 2023