1967

1967

Νύχτα του Απρίλη δροσερή δε χάραξε, σκοτάδι

λύκοι καρτέρι στήνουνε στ’ ανθρώπινο κοπάδι

σίδερο μίσος και φωτιά στο διάβα τους ξερνάνε

και του Ιούδα το φιλί στα χείλη τους φοράνε.

Μ’ ατσάλινη περπατησιά την άγια γη ματώνουν

σ’ ένα μπουντρούμι σκοτεινό τη λευτεριά αμπαρώνουν

βουβός δακρύζει ο ουρανός στου χαλασμού το κύμα

π’ όθε η μπότα τους πατά βαθύ ανοίγει μνήμα.

Νύχτα του Απρίλη πένθιμη καμπάνα η αρματωσιά της

μαυροφοριέται ο λογισμός στο σφιχταγγάλιασμά της

θεριά στους δρόμους χύνονται ν’ αρπάξουν να ρημάξουν

αδέλφια τα αδέλφια τους χιμάνε να σπαράξουν.

Λυσσούν τ’ αδέσποτα σκυλιά, αίμα το μάτι στάζει

όποιος για δίκιο μάχεται στα κάτεργα στενάζει

οι φίλοι ντύνονται εχθροί, φίδι στο ξύπνημά του,

χορεύουν στα ξερόνησα το γύρο του θανάτου.

Ω, που να μην ξημέρωνε τέτοια κακούργα μέρα

τ’ αγκάθια να μην ένιωθε στα σπλάχνα της μητέρα

κάλλιο τα νύχια να ‘μπηγε βαθιά μες στην ψυχή της

παρά στο νεκροκρέββατο να κλαίει το παιδί της.

© Δημήτρης Φιλελές