1922

1922

Στης Σμύρνης την τρελή φωτιά σφυριά με γύφτικα καρφιά

ξανά σταυρώνουν το λαό πάνω σε πέτρινο σταυρό

μανάδες με μωρά παιδιά μαχαίρια μέσα στην καρδιά

ναυάγια σ’ άπατο βυθό λουλούδια σε βαθύ γκρεμό.

Αποκαΐδια και καπνός στην προκυμαία οδυρμός

η νύχτα σφίγγει τη θηλιά που μας στερεύει τη μιλιά

ανάσα αναστεναγμός δάκρυ βροχή πνιχτός λυγμός

του χάρου ανοίγει η αγκαλιά φωλιά για τ’ άψυχα πουλιά.

Στης Σμύρνης τον κατακλυσμό μάταια ψάχνουμε σωσμό

στον κόκκινο αφρό νεκρά χέρια κομμένα με σπαθιά

έγραψε η μοίρα το χρησμό στης πόλης τον αφανισμό

κουρέλια δέρνονται κορμιά βαριά κατάρα η προσφυγιά.

Δίκοπος πόνος και βουβός γιατί μας πέταξ’ ο Θεός

στου αδελφού τη λησμονιά στ’ άγριο μάτι του φονιά

ο μαύρος ο ξεριζωμός μες στα τραγούδια μας καημός

σκορπίσαμε στην απονιά φύλλα στη βαρυχειμωνιά.

Της Σμύρνης η καταστροφή δρόμος χωρίς επιστροφή

τα σπίτια μας χαλάσματα το παρελθόν φαντάσματα

κι όσοι γλιτώσαν τη σφαγή ποτίσαμε την ξένη γη

μ’ αίμα ιδρώτα κλάματα τ’ αγέλαστα χαράματα.

© Δημήτρης Φιλελές