Μοναχικός ταξιδευτής

 

Μοναχικός ταξιδευτής

 

Μοναχικός ταξιδευτής και οδοιπόρος

με μια κιθάρα σαν παλιά αγαπημένη

σκορπίζω νότες σαν πουλιά στην οικουμένη

ρίχνω τις λέξεις μου στη γη να γίνουν σπόρος.

 

Του δρόμου γίνομαι παιδί και πίσω αφήνω

όσα βαραίνουν την καρδιά μου σαν μολύβι

όσα το σύννεφο σκεπάζει και μου κρύβει

στο φως περνώ και ερωτεύομαι ένα κρίνο.

 

Κλείνω τ’ αυτιά μου στις σειρήνες των καιρών

με το δισάκι μου πορεύομαι κι αντέχω

μου φτάνει μόνο το σαρκίο που κατέχω

ρύσαι ημάς από πνευμάτων πονηρών.

 

Μοναχικός ταξιδευτής κι αντιρρησίας

πληγές γιατρεύω απ’ τις αδέσποτες τις σφαίρες

νερό μαζεύω για τις άνυδρες ημέρες

δεν μου ταιριάζει η αγκαλιά της εξουσίας.

 

Δεν έχω χάρτη για να ξέρω πού πηγαίνω

ούτε πυξίδα μήπως χάσω την πορεία

δηλώνω απών απ’ την επίσημη ιστορία

έχω της Σφίγγας πια το αίνιγμα λυμένο.

 

Κλείνω τ’ αυτιά μου στις σειρήνες των καιρών

με το δισάκι μου πορεύομαι κι αντέχω

μου φτάνει μόνο το σαρκίο που κατέχω

ρύσαι ημάς από πνευμάτων πονηρών.

Ποίηση : Δημήτρης Φιλελές

Μουσική & Ερμηνεία: Νίκος Βρεττός