Ώρα μηδέν

 

Ώρα μηδέν

 

Όνειρα κάλπικα σαν ρούχα στριμωγμένα

αποσκευές στου αποχωρισμού τα τρένα

ψυχές που ψάχνουν μες στη λάσπη για συμπόνια

κι όλο πληθαίνουν της ανάγκης τα βαγόνια.

 

Όνειρα εφήμερα μες στον καπνό πνιγμένα

στο βήμα σέρνουν του πολέμου την καδένα

στη σκοτεινιά φτεροκοπούν οι νυχτερίδες

λάμψεις του φόβου μαρμαρώνουν τις ελπίδες.

 

Ώρα μηδέν, η τρύπια στέγη τρόμο στάζει

Παρασκευή Μεγάλη πένθιμη χαράζει

οι μαυροφόρες ένα σιωπηλό ποτάμι

σφαίρα η ζωή, το κλείστρο οπλίζει τη θαλάμη.

 

Όνειρα απόνερα στου δρόμου την ορφάνια

μάτια που μάταια αντικρίζουν τα ουράνια

λέξεις κενές πετροβολούν χωρίς συγνώμη

μαντατοφόροι συμφοράς οι ταχυδρόμοι.

 

Όνειρα χίμαιρες κι ο νους σε παραζάλη

φεγγάρι κόκκινο σαν του βυθού κοράλλι

σκόνη που κόβει την ανάσα στ' ανηφόρι

τα χέρια τρίβουν της σφαγής οι σταυροφόροι.

 

Ώρα μηδέν, της ιστορίας το γρανάζι

σφίγγει σαν μέγγενη που σαν κλαράκι σπάζει

ό,τι στο διάβα του βρεθεί και δεν λυγίσει

και για το δίκιο του τολμά να πολεμήσει.

 

© Δημήτρης Φιλελές