#διαβάζω_για_σένα
Τρία ποιήματα για τα Χριστούγεννα
Νύχτα Χριστουγεννιάτικη
Την άγια
νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
λυγούν τα
πόδια
και
προσκυνούν γονατιστά τη φάτνη τους
τ’ άδολα
βόδια.
Κι ο
ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα
σταυροκοπιέται
και λέει με
πίστη απ’ της ψυχής τ’ απόβαθα
Χριστός
γεννιέται!
Την άγια
νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
κάποιοι
ποιμένες
ξυπνούν από
φωνές ύμνων μεσούρανες
στη γη
σταλμένες.
Κι
ακούοντας τα Ωσαννά απ’ αγγέλων στόματα
στο σκόρπιο
αέρα,
τα
διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα
με τη
φλογέρα.
Την άγια
νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
- ποιος δεν
το ξέρει; -
των Μάγων
κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα
λάμπει τ’
αστέρι.
Κι όποιος
το βρει μες στ’ άλλα αστέρια ανάμεσα
και δεν το
χάσει
σε μια άλλη
Βηθλεέμ ακολουθώντας το
μπορεί να
φτάσει.
Γεώργιος Δροσίνης
Να ‘μουν του στάβλου έν' άχυρο
Να ‘μουν του στάβλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.
Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,
το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.
Να λάμψω από τη λάμψη του κι εγώ σαν διαμαντάκι
κι από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.
Να μοσκοβοληθώ κι εγώ από την ευωδία,
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.
Να ‘μουν του στάβλου έν' άχυρο ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.
Κωστής Παλαμάς
Μες την αχνόφεγγη βραδιά
πέφτει ψιλό-ψιλό το χιόνι,
γύρω στην έρμη λαγκαδιά
στρώνοντας κάτασπρο σεντόνι.
Ούτε πουλιού γροικάς λαλιά,
ούτ’ ένα βέλασμα προβάτου,
λες κι απλωμένη σιγαλιά
είναι κει ολόγυρα θανάτου.
Μα ξάφνου πέρα απ’ το βουνό
γλυκός σημάντρου ήχος γροικιέται,
ωσάν βαθιά απ’ τον ουρανό
μέσα στη νύχτα να σκορπιέται.
Κι αντιλαλεί τερπνά-τερπνά
γύρω στην άφωνη την πλάση,
και το χωριό γλυκοξυπνά
την Άγια μέρα να γιορτάσει.
Κωνσταντίνος Χατζόπουλος
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου