Αλλά...

 

Αλλά...

Φωταγωγήσαμε τους κεντρικούς δρόμους

αλλά οι άστεγοι ζουν στα σκοτεινά παράπλευρα σοκάκια

ανάψαμε τα λαμπιόνια του πλαστικού έλατου

αλλά έχουμε ακόμα πολύ σκοτάδι να διαβούμε

ντύσαμε πόρτες και παράθυρα με πολύχρωμες γιρλάντες

αλλά οι καρδιές μας είναι γυμνές σαν τα δέντρα του χειμώνα

ο στρουμπουλός καλοκάγαθος γέροντας πάλι μοιράζει δώρα

αλλά δεν του περισσεύει λίγο φαΐ για τα πεινασμένα παιδιά

οι τηλεοράσεις διαφημίζουν ζωή πασπαλισμένη με χρυσόσκονη

αλλά στα φτωχόσπιτα στάζει η θλίψη από το ταβάνι

ανταλλάσσουμε ευχές αγάπης και αισιοδοξίας για ευτυχές νέο έτος

αλλά κάθε χρόνο η δυστυχία απλώνει όλο και πιο μακριά τα πλοκάμια της

προσχεδιάζουμε με ανόητη ακρίβεια την εκπλήρωση μελλοντικών επιθυμιών

αλλά γινόμαστε άβουλοι θεατές της κατάρρευσης του πύργου με τα τραπουλόχαρτα

πιστεύουμε πως κρατάμε την τύχη σαν ταύρο από τα κέρατα

αλλά αποφεύγουμε να δούμε την οδύνη ελπίζοντας πως δεν θα μας αγγίξει

έχουμε χαρακτηριστεί ως καταναλωτές

αλλά είμαστε όλοι πρακτικά αναλώσιμοι

η σύγχρονη Βαβέλ μας βούλιαξε πάλι

μέσα σε μια στιγμή στο λιμάνι της Πάρου.

 

© Δημήτρης Φιλελές