ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ

ΑΚΟΥΣΤΕ...

... ένα ακόμη από τα διαμάντια 

της παραδοσιακής μας ποίησης 

με το διαχρονικό μαράζι της ξενιτιάς, 

που ακόμη και σήμερα ταλαιπωρεί 

όχι μόνο τους ανθρώπους του τόπου μας, 

αλλά και όσους ζουν σ' αυτή την ευαίσθητη "γειτονιά" 

του πλανήτη μας...

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ

Ερόδισε η ανατολή και ξημερώνει η δύση,

γλυκοχαράζουν τα βουνά κι ο αυγερινός τραβιέται,

παν τα πουλάκια στη βοσκή κι οι λυγερές στη βρύση.

Βγαίνω κι εγώ κι ο μαύρος μου και τα λαγωνικά μου.

Βρίσκω μια κόρη που ‘πλενε σε μαρμαρένια γούρνα.

Τη χαιρετάω, δε μου μιλεί, της κρένω, δε μου κρένει.

"Κόρη, για βγάλε μας νερό, την καλή μοίρα να ‘χεις,

να πιω κι εγώ κι ο μαύρος μου και τα λαγωνικά μου."

Σαράντα σίκλους έβγαλε, στα μάτια δεν την είδα,

κι απάνω στους σαρανταδυό τη βλέπω δακρυσμένη.

"Γιατί δακρύζεις, λυγερή, και βαριαναστενάζεις;

Μήνα πεινάς, μήνα διψάς, μην έχεις κακή μάνα;"

Μήτε πεινώ, μήτε διψώ, μήτ’ έχω κακή μάνα.

Ξένε μου, κι αν εδάκρυσα κι αν βαριαναστενάζω,

τον άντρα `χω στην ξενιτειά και λείπει δέκα χρόνους,

κι ακόμη δυο τον καρτερώ, στους τρεις τον παντυχαίνω,

κι αν δεν ερθεί, κι αν δε φανεί, καλόγρια θε νά γένω,

θα πάγω σ’ έρημα βουνά, να στήσω μοναστήρι,

και στο κελί θα σφαλιστώ, στα μαύρα θελά βάψω,

εκειόν να τρώγει η ξενιτιά κι εμέ τα μαύρα ράσα.

Κόρη μου, ο άντρας σου πέθανε, κόρη μου, ο άντρας σου χάθη,

τα χέρια μου τον κράτησαν, τα χέρια μου τον θάψαν,

ψωμί κερί του μοίρασα, κι είπε να τα πλερώσεις,

τον έδωκα κι ένα φιλί, κι είπε να μου το δώσεις.

Ψωμί κερί του μοίρασες, διπλά να σε πλερώσω,

μα γιατ’ εκείνο το φιλί, σύρε να σου το δώσει.

Κόρη μου, εγώ είμαι ο άντρας σου, εγώ είμαι κι ο καλός σου.

Ξένε μου, αν είσαι ο άντρας μου, αν είσαι κι ο καλός μου,

δείξε σημάδια της αυλής και τότες να πιστέψω.

Έχεις μηλιά στην πόρτα σου και κλήμα στην αυλή σου,

κάνει σταφύλι ραζακί και το κρασί μοσκάτο,

κι όποιος το πιει δροσίζεται και πάλι αναζητά το.

Αυτά είν’ σημάδια της αυλής, τα ξέρει ο κόσμος όλος,

διαβάτης ήσουν, πέρασες, τα είδες και μου τα λέεις.

Πες μου σημάδια του σπιτιού και τότες να πιστέψω.

Ανάμεσα στην κάμαρα χρυσό καντήλι ανάφτει,

και φέγγει σου που γδύνεσαι και πλέκεις τα μαλλιά σου,

φέγγει σου τις γλυκές αυγές που τα καλά σου βάζεις.

Κάποιος κακός μου γείτονας σου τα ‘πε και τα ξέρεις.

Πες μου σημάδια του κορμιού, σημάδια της αγάπης.

Έχεις ελιά στα στήθη σου κι ελιά στην αμασκάλη,

κι ανάμεσα στα δυο βυζιά τ’ αντρού σου φυλαχτάρι.

Ξένε μου εσύ είσαι ο άντρας μου, εσύ είσαι κι ο καλός μου.