Δημήτρης Φιλελές: Τα ποιήματα του Αυγούστου 2021

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2021

Τα ποιήματα του Αυγούστου 2021

Ναγκασάκι, 9 Αυγούστου 1945

Αρκετή

δεν είναι μία μόνο

άνθρωποι άπληστοι

ακόμα και στο φόνο.

© Δημήτρης Φιλελές, 9 Αυγούστου 2021

https://www.facebook.com/dimitris.fileles/posts/10226373304665740

Μινώταυρος

Οι ρόδινες γλώσσες της φωτιάς

καταβροχθίζουν ανελέητες

την αντικρινή πλαγιά

στο πέρασμά τους ξετυλίγουν

το νεκρικό σάβανο της καμένης γης

τα πλάσματα της φύσης συρρικνώνονται

σε άμορφη μάζα

τα τείχη του μπετόν πέφτουν αμαχητί

ο μύθος της ευωχίας εξανεμίζεται

καθώς το νερό που ματαιοπονεί

να σιγάσει τη λαίλαπα

η γκρίζα βροχή της στάχτης

καθίζει στην καρδιά μας

η τοξική εισπνοή της αλήθειας

διαπερνά τα σπλάχνα μας

ανοχύρωτες οι ζωές μας περιφέρονται

στο λαβύρινθο της μεγαλόστομης απραξίας

ετήσιος φόρος αίματος στο Μινώταυρο

ενώ ο Θησέας κείτεται άψυχος

στο βάραθρο της Σκύρου.

© Δημήτρης Φιλελές, 10 Αυγούστου 2021

https://www.facebook.com/dimitris.fileles/posts/10226378714160974

Ευθύνη

Το στενό πέρασμα στη βαθιά χαράδρα είναι μονόδρομος

ο στρογγυλοπρόσωπος ήλιος από πάνω σαν ζεστό καρβέλι ψωμί χαμογελάει τρανταχτά

χάσκει από κάτω ο γκρεμός με βράχια κοφτερά καθώς του χάρου το δρεπάνι

οι αποφασισμένοι δεν αναρωτιούνται ποιο θα είναι το τέλος της πορείας

προχωρούν μπροστά δίχως να κοιτάζουν ποιος πίσω τους ακολουθεί

ούτε νοιάζονται του κόπου τους το γλυκό καρπό αν γευτούν

ζευγολάτες είναι που χρέος έχουν να οργώσουν τη γη και να ρίξουν το σπόρο τους.

Ο Ρήγας με τα πυρωμένα λόγια απ' της καρδιάς του το κόκκινο μελάνι

ο Αντώνης με τα λιανισμένα κόκαλα από του δήμιου το σφυρί

ο παπα-Θύμιος στα τέσσερα κομματιασμένος από της προδοσίας το μαχαίρι

ο Θανάσης άγγελος αιμόφυρτος με τις φτερούγες ραγισμένες

ο Δυσσέας ο θεριακωμένος με το φλογισμένο καριοφίλι και το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια

ο γερο-Θοδωρής ο βροντόφωνος στρατηλάτης με το γερακίσιο βλέμμα

ο Νικήτας με το στομωμένο σπαθί στη αντρίκια φούχτα

ο μπαρμπα-Γιάννης με το κορμί ζωγραφισμένο με λαβωματιές

ο Κωνσταντής ο λιονταρόψυχος με το δαυλό της κόλασης στο άτρομο χέρι

ο Μάρκος με το σφηνωμένο βόλι στο μεσόφρυδο

ο Γρηγόρης ανοχύρωτος ψυχωμένος για τη στερνή μάχη με το μαύρο καβαλάρη

ο μπάσταρδος γιος της Καλογριάς, ο αθυρόστομος χτικιάρης, καβάλα στ' άλογο με το βόλι καρφωμένο στ' άντερα

όλοι αυτοί και όσοι μαζί τους

με αίμα πότισαν το χώμα

και με τα κόκαλά τους έσπειραν τη λευτεριά

φορτώθηκαν στους ώμους

το βάρος της ευθύνης

και ανηφόρισαν το μοναχικό μονοπάτι της δόξας.

© Δημήτρης Φιλελές, 12 Αυγούστου 2021

https://www.facebook.com/dimitris.fileles/posts/10226390636139016

Γοργόνα

Αμίλητη ακίνητη με βλέμμα πετρωμένο

να 'ναι της θάλασσας στοιχειό γράφει το πεπρωμένο

κορμί γυναίκας το μισό, τ' άλλο μισό σαν ψάρι

στο διάβα της να μη βρεθεί να σμίξει παλληκάρι.

Κι όσο η μοίρα την κρατά στη θάλασσα δεμένη

άλλος τα στήθη της καημός σαν άγκυρα βαραίνει

ο αδελφός που κυβερνά όλη την οικουμένη

αν ζει ακόμα ή χάθηκε στη μαύρη γη την ξένη.

Προβάλλει μεσοπέλαγα στων καραβιών την πλώρη

κι όποιο στη ρότα της σταθεί κακότυχο βαπόρι

πρέπει με το χαμόγελο τα χείλη της να βάψει

πριν της ουράς ο πάταγος στα κύματα το θάψει.

Ένα μονάχα ερώτημα το νου της τριβελίζει

ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος, ποιος ξέρει, ποιος γνωρίζει;

αλίμονό του αν ναύτης πει πως είναι πεθαμένος

κι απ' το τεφτέρι της ζωής για πάντα ξεγραμμένος.

Η κόρη ανεμοδέρνεται, στο κλάμα της πλαντάζει

και τα ουρανοθέμελα με την ουρά τραντάζει

στα δύο σκίζει το νερό, στερεύει το πηγάδι

και το καράβι σύψυχο κατρακυλά στον Άδη.

Μ' αν ακουστεί ο Αλέξανδρος πως ζει και βασιλεύει

να δεις τ' ανήμερο θεριό πώς ξάφνου γαληνεύει

στον ήλιο καθρεφτίζεται και τα μαλλιά χτενίζει

και το καράβι -ώρα καλή!- στο πέλαγο αρμενίζει.

Κοιμάται ο Αλέξανδρος στο νεκρικό κρεβάτι

κι αν καβαλάρης διάβηκε τον Τίγρη, τον Ευφράτη

κι σαν τον ήλιο έλαμψε η ακριβή του νιότη

ίδιο το μνήμα του στη γη σαν του απλού στρατιώτη.

© Δημήτρης Φιλελές, 14 Αυγούστου 2021

https://www.facebook.com/dimitris.fileles/posts/10226401836979030

Όνειρο

Είδα στον ύπνο μου πως άλλο δεν πεινάνε

και δεν πεθαίνουν τα παιδιά στην Αφρική

και άσπροι μαύροι πως μαζί καλοπερνάνε

απ' άκρη σ' άκρη σ' όλη την Αμερική.

Εργάτες σκλάβοι δεν μαζεύουν τα διαμάντια

μέχρι να βγει η τελευταία τους πνοή

και κάποιος πλούσιος μοιράζει τα καζάντια

να πάψουν πια να υποφέρουν οι λαοί.

Στα πεζοδρόμια η σάρκα δεν πουλιέται

ούτε κι η σκόνη που σκοτώνει τα παιδιά

σε σάπιες βάρκες η ζωή πως δεν κρεμιέται

άδεια κουφάρια δε γεμίζει η αμμουδιά.

Είδα πουλιά να φτερουγίζουν οι ιδέες

χωρίς τουφέκια να περνούν οι κυνηγοί

να κυματίζουνε του δίκιου οι σημαίες

και η αγιάτρευτη να κλείνει η πληγή.

Είναι οι άνθρωποι αισθήματα γεμάτοι

με αγάπη λύνουν όλες τις διαφορές

και πως δε βγάζουνε του γείτονα το μάτι

ούτε στο δρόμο τους σκορπάνε συμφορές.

Είδα πως έσβησαν οι φλόγες του πολέμου

κι είχε σαν ήλιος η ειρήνη απλωθεί

και το καρβέλι σ' όλους μοίραζες, Χριστέ μου

χωρίς να πρέπει πια κανείς να σταυρωθεί.

Στο πρώτο φως τα φρούδα οράματα θολώνουν

μέσα στον ύπνο με τρομάζει μια κραυγή

άπληστες φλόγες το τοπίο ερημώνουν

αλάτι σπέρνουνε οι βάρβαροι στη γη.

Μ' ένα σταυρό καθένας είναι φορτωμένος

που ως το τέλος της ζωής του τον τραβά

γεννιέται, ζει και ξεψυχάει καρφωμένος

ο όχλος σώζει το φονιά το Βαρραβά.

https://www.facebook.com/dimitris.fileles/posts/10226419445939243

Νυχτωδία του Αυγούστου

Δύο σύννεφα κρατούν ένα σκοινί με διπλή πλεξούδα αστεριών. Το φεγγάρι ισορροπεί πάνω σ' ένα ξεχασμένο ποδήλατο χωρίς φρένα. Παλινδρομεί σαν έμπειρος ακροβάτης από τη μια άκρη στην άλλη χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Να πέσει. Να μην πέσει.

Μια πυγολαμπίδα του γαργαλάει τις γυμνές πατούσες. Ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται κάτω από την πλακουτσωτή μύτη του. Αφήνει ξαφνικά τα χέρια. Αιωρείται στο κενό. Πιάνεται στη ράχη μιας πεταλούδας. Φτερουγίζουν μαζί πάνω από τα κεραμίδια των σπιτιών. Σταματούν σε μια αυλή μέσα στο χωνί του ροδαλού ιβίσκου. Η πεταλούδα αποξεχνιέται στη λαίμαργη βοσκή της.

Το διπλανό παράθυρο έχει φως. Τα παραθυρόφυλλα συνομωτούν αμίλητα διάπλατα ανοιχτά. Ένα κορίτσι ολόγυμνο πάνω στο κρεβάτι. Στα μαύρα σγουρά μαλλιά αργοδιαβαίνει η νύχτα. Τα σφιχτά στήθη μοσχοβολούν γιασεμί. Οι ροδόχρωμες θηλές αχνίζουν πόθο νεανικό.

Το φεγγάρι γλιστράει απαλά στο αφράτο προσκέφαλο της άγουρης ήβης. Το μελωδικό θρόισμα του ανέμου σμίγει τα βλέφαρα αξεχώριστα. Τι όμορφο που είναι της νιότης το αγκάλιασμα!

https://www.facebook.com/dimitris.fileles/posts/10226448589987826

ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΔΙΣΤΙΧΑ