Τρία ποιήματα στο περιοδικό "Κλεψύδρα"

κ λ ε ψ ύ δ ρ α

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Τεύχος 18, Μάιος 2021

 

Εκδότης : Παπούλιας Εμμ. - Σκύφας Αθ. & Σία Ο.Ε.

Σόλωνος 101, Αθήνα, 106 78

http://www.enastron.com

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Ξαγρύπνησα

περιμένοντας να φανεί

έστω για μια μόνο νύχτα

το άστρο της σωτηρίας

να φωτίσει το δρόμο

των κατατρεγμένων

που πορεύονται ατέλειωτα

σκοτεινά χιλιόμετρα

δίχως προορισμό

να ρίξει μια δέσμη φωτός

στα αφρισμένα κύματα

που ανυπεράσπιστα κορμιά δέρνονται

δίχως ελπίδα στεριάς

να ρίξει μια αχτίδα ζεστασιάς

στα κουλουριασμένα

απομεινάρια της ζωής

που βρίσκουν καταφύγιο

κάτω από μουχλιασμένα χαρτόνια

 

ξημέρωσα

αντικρίζοντας πάλι μόνο

φανταχτερά πλαστικά λαμπιόνια

κρεμασμένα σε καχεκτικά δέντρα

σε γιορταστικές βιτρίνες

σε σιωπηλούς βρώμικους τοίχους

σε σιδερόφραχτα σκουριασμένα μπαλκόνια

που για λίγες μέρες

μασκαρεύουν την αλήθεια

παραπλανώντας προσωρινά

τα αθώα παιδικά βλέμματα

 

όταν ο φόβος πάψει

να σκεπάζει την πραγματικότητα

θα γιορτάσω μαζί σας.

ΑΠΟΓΝΩΣΗ

 

Οι βαρυσήμαντες δηλώσεις

διά στόματος αρμόδιων

είναι πολλαπλές στρώσεις καλλυντικών

επικαλύπτουν την αγριότητα της αλήθειας

με δηλητηριώδεις τεχνητές ουσίες

παραπλανούν την όραση

αλλοιώνουν τη γεύση

αποτιτανώνουν την όσφρηση

αποπροσανατολίζουν την αφή

γλιστρούν κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα

ερωτοτροπούν χυδαία με τις επιθυμίες

μέχρι το ξημέρωμα

όταν το τσαλακωμένο πια προσωπείο τους

συναντά το γεμάτο απόγνωση βλέμμα

τα αντανακλαστικά αφυπνίζονται

σπρώχνουν ανυπότακτα το πρόσωπο 

στην άβυσσο της φαντασίωσης

για τη συντήρηση της ψευδαίσθησης

με την προσδοκία της προόδου

της πλαστικής χειρουργικής

 

εσύ πού κοιτάζεις

τώρα που σου μιλώ;

ΑΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΑ

 

Δεν ακούτε

τον τριγμό των ψυχών

που υποχωρούν τσακισμένες

στο πέρασμα

της πύρινης λαίλαπας ;

δεν οσμίζεστε

την πικρή αποφορά

της καμένης σάρκας

κάτω απ' τα χαλάσματα ;

δεν ακούτε

τις οιμωγές των παιδιών

και τους επιτάφιους θρήνους

των μανάδων ;

δεν αηδιάζετε

με τον οχετό της απανθρωπιάς

που ντύνεται το μανδύα

της απονομής δικαιοσύνης

με λουτρά αίματος ;

δεν ακούτε

το βρυχηθμό της θάλασσας

που καταπίνει αδιάκοπα

ελπίδες και όνειρα ;

δε βλέπετε

το δάκρυ του ουρανού

που κάθε βράδυ βυθίζεται

στη ματωμένη έρημο ;

τι γεύση νιώθετε στο στόμα

όταν οι οστεοθλάστες θρυμματίζουν

τα υπολείμματα συναισθημάτων

όταν η γλώσσα αναδεύει

τα σωθικά

μέσα στο σάπιο κουφάρι σας ;

πώς επιμένετε να ανήκετε

στο ανθρώπινο είδος

όταν η κινητήρια δύναμή σας

είναι το ένστικτο

του αρπακτικού ;

 

Σας διαγράφω

οριστικά και αμετάκλητα!

© Δημήτρης Φιλελές