ΝΑΥΑΓΙΟ

 

ΝΑΥΑΓΙΟ

 

Στη λάσπη τρώει σκουριά τη λαμαρίνα

που τη στιγμάτισε αρρώστια στη Σαγκάη

στα δυο σκισμένη, σάπια η καρίνα

που σώθηκε απ' τον κυκλώνα στη Βομβάη.

 

Κουφάρι απ’ τα όρνια φαγωμένο

στου φεγγαριού το φως γυμνό να παραδέρνει

το παλαμάρι χρόνια ξεφτισμένο

κι ο μαύρος γύπας διψασμένος γυροφέρνει.

 

Στη γέφυρα κουρνιάζουνε οι γλάροι

μες στο σκοτάδι κουφοβράζει το μπουρίνι

σβηστά καραβοφάναρα και φάροι

κι ο ξέμπαρκος στην αμμουδιά βρίζει και πίνει.

 

Απονιφάδι, σκέλεθρο, ρημάδι

άσωτος γιος τις αμαρτίες ξεπληρώνει

φούντο η ζωή, κομμένο παραγάδι

αλλού καρδιά, αλλού κορμί, αλλού τιμόνι.

 

Στεγνό μελάνι, φύλλα κίτρινα ξερά

στο ημερολόγιο σταμάτησε ο χρόνος 

φρακάρει η άγκυρα στα βρόμικα νερά

το στερνοπαίδι καταβρόχθισε ο Κρόνος.

 

© Δημήτρης Φιλελές

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή "Αντι...σώματα"

(Εκδόσεις "Απόπειρα", Αθήνα, 2020)