ΤΟ ΨΕΜΑ

ΤΟ ΨΕΜΑ

Το ψέμα πάντα ντύνεται με λούσα και στολίδια

την Κυριακή στης εκκλησιάς τα πρώτα τα στασίδια

μ' ένα μακρύ μακρύ σταυρό και με κερί δυο πήχες

παίζει κορόνα γράμματα στα δάχτυλα τις τύχες

γονατιστό προσεύχεται στης εκκλησιάς την πόρτα

φυτρώνει σα ζιζάνιο ανάμεσα στα χόρτα

νηστεύει,  καθαρίζεται και πάει να μεταλάβει

τους άλλους σπρώχνει γύρω του το νάμα να προλάβει

άφεση παίρνει αμαρτιών, τη βγάζει παλληκάρι

με το γεμάτο του πουγκί που αδειάζει στο παγκάρι

φουσκώνει σα γαλόπουλο και το λειρί υψώνει

κορδώνεται και πρήζεται και σκάει σαν μπαλόνι

κι όσο βροντούν τα όβολα και γλυκοκουδουνίζουν

τ' ανθρώπινα τα βλέμματα τόσο τα μαγνητίζουν

κι όταν σκολάσει η λειτουργιά κι η εκκλησιά απολύσει

μπορεί να τρέξει λεύτερο, στις γλώσσες να τσουλήσει

να πάρει τον κατήφορο κι όπου το βγάλει ο δρόμος

να γίνει αλήθεια η ψευτιά και της ζωής ο νόμος

σαν φίδι κουλουριάζεται που κόβει την ανάσα

σαγόνια ανοίγει διάπλατα και στρώνεται στη μάσα

σαν ψείρα βγαίνει στο γιακά κι όθε  χωθεί φωλιάζει

και το μυαλό παραπατά, σαν σούπα νερουλιάζει

ψαρεύει σε θολά νερά και σαν χταπόδι απλώνει

παραμονεύει στη σκιά, ύπουλα βεντουζώνει

ψάρι που πλέει στον αφρό, φελλός που δεν πατώνει

το παραμύθι να πουλά παίρνει σκοινί κορδόνι

με τα κοντά ποδάρια του στα σβέλτα σκαρφαλώνει

τον κόσμο διπλοχαιρετά ψηλά απ' το μπαλκόνι

γεννήθηκε για ν' αγαπά παρά και εξουσία

γι' αυτά και με το διάβολο κάνει συνεργασία

μα μέχρι να ξυπνήσουμε, το πλοίο έχει  σαλπάρει

και τα ποντίκια στήνουνε τρελό χορό στ' αμπάρι

καμένη πίσω αφήνουν γη με μία μαύρη τρύπα

κι ένα κοπάδι πρόβατα στην αγκαλιά του γύπα.

© Δημήτρης Φιλελές