ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ

Περιμένοντας το βράδυ

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδια

κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα

κι η μουσική είναι φίλη μας - και συχνά μέσα στον ύπνο

ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες

στον καθρέφτη πρόσωπα

που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο ή ένα παράθυρο

και ξανάρχονται επίμονα

σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας - το μέλλον είναι άγνωστο

το παρελθόν ένα αίνιγμα

η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.

Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος

άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι

οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό

οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο

κι η εξήγηση θα ‘ρθεί κάποτε

όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση.

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα - τι έρωτες Θεέ μου, τι ηδονές

τι όνειρα,

ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

Τάσος Λειβαδίτης