Μνήμη 21ης…
Πάνω στις ερπύστριες του χρόνου ολισθαίνουν τέσσερις
χειμώνες
το παγερό τους
χαμόγελο νεκρώνει την εποχή της αθωότητας
κάθε πρωί
ακολουθώ τυφλά την ίδια διαδρομή
κάθε απόγευμα
επιστρέφω από την ίδια διαδρομή
στο ενδιάμεσο
κενό ροκανίζω σαδιστικά
τα υπολείμματα
της αντοχής μου
ο ήχος της
μηχανής αποτρέπει τις αποκλίσεις
από το
προσχεδιασμένο μοντέλο
μεταρρυθμίσεις
και βελτιώσεις δεν περιλαμβάνονται
στη διαδικασία
παραγωγής
οι μηχανικές
κινήσεις γεννούν αγκυλώσεις και παραμορφώσεις
όταν η αυλαία
φωτίζεται
τα μικροσκοπικά
πιόνια σχηματίζουν γιγαντόσωμες σκιές
ενσαρκώνουν το
ρόλο τους με αξιοθαύμαστη υποκριτική ικανότητα
πείθουν και τον
πιο δύσπιστο θεατή ότι πρωταγωνιστούν
κι ας είναι εκ
γενετής κομπάρσοι
διατάζω τα
δάχτυλά μου να πάψουν πλέον να τα κουρδίζουν
δηλώνω ανυπακοή
στον απύθμενο βυθό της μετριότητας
γίνομαι ρωγμή
στο συρματόπλεγμα της κοινής αποδοχής
σας αποκηρύσσω,
με αποκηρύσσω
πριν
καταλήξουμε βαρίδια στο πληγωμένο σώμα της ανθρωπότητας.
© Δημήτρης Φιλελές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου