νñKος Θ. Ϡαναγιωτάρας - Παλιννόστησηˑ casu Odysseus - ανάγνωσμα β'

 #διαβάζω_για_σένα

Ο ποιητής νñKος Θ. Ϡαναγιωτάρας

Παλιννόστησηˑ casu Odysseus

Ανάγνωσμα β’

Κάθε απώλεια μια αλήθεια˙

αποκτά την ιδιότητα της παραπλάνησης,

καταργεί το ψέμα του χθες.

Αύριο θα επιμένουν οι ποιμένες

πως θα είναι μια απολεσθείσα αλήθεια,

ένας προσωπικός παράδεισος!

 

Στην δική μου Οδύσσεια

δεν υπάρχει επιστροφή,

υπάρχει προορισμός και προσδοκίες˙ αφορισμός. Υπάρχει επίγνωση

και μια ανυπότακτη κατάρα…

fons malorum;¹ ἐπιχείρημα διὰ τοῦ βαλαντίου²

μέχρι και οι θεοί μας αντιγράφουν˙

ars est celare artem.³

 

 

Πολεμάμε με τα κύματα για να μην χαθεί ο προορισμός

για να μεγαλώνει το απέθαντο γαλάζιο

και να πικραίνεται ο Άδης,

να στερεύει ο Αχέροντας.

 

 

Άπληστοι οι θεοί μας, εις μάτην οι θυσίες μας όλες.  

Καμία ρυτίδα μηδέ τύψεις, μόνο θύελλες

στα σπλάχνα και στο αίμα μας… στα παιδιά μας!

 

_______________________________

¹  η πηγή των κακών

²  δωροδοκία

 ³  τέχνη είναι να αποκρύπτεις την τέχνη

 

* * *

 

 

 

Μην σηκώνετε τις άγκυρες αν δεν αντέχετε την περιπλάνηση,

την πλάνη˙

η σκουριά των είναι η αθανασία μας

κι η θάλασσα μια φιλήδονη αποπλάνηση.

 

Αναρωτιέται η ψυχή και πλανάται το κορμί.

Ασύλητος τάφος σαν δεν ερωτευτεί,

σαν δεν κατακτηθεί! 

 

Γιατί ερωτεύτηκα την θάλασσα μίσησα το χώμα

κι όλη του την θαλπωρή,

απαρνήθηκα την επιστροφή

κι αρκέστηκα στην συντριβή!

 

 

Τον Έρωτα δεν τον σκοτώνει η προσμονή μήτε η απόσταση,

τον αλλάζει όμως η όμπρα

κάθε που το φθινόπωρο αργεί

κι οι γερασμένοι ίσκιοι των τρεμάμενων χεριών,

των φθαρμένων στον χρόνο χαδιών.   

 

 

‘Χάριτας ὁμολογῶ σοι’⁴ ψέλλιζαν τα χείλη λίγο πριν το δείλι

μια στον γαρμπή και μια στον γραίγο. 

 

_______________________________

⁴  Σου οφείλω ευγνωμοσύνη

 

* * *

 

Ακόρεστη η δίψα της θάλασσας για λακριντί˙

‘φιλήκοον εἶναι καὶ μὴ πολύλαλον το χούι μου’ σφύριζε

και ξανασφύριζε

με τους παφλασμούς της στην κουπαστή.

 

Που χρόνος για συζήτηση,

υφάντρα των ανέμων η ελευθερία μου,

απόκτησε ένα γαλάζιο στήθος και χάθηκε σαν τρελή στο πέλαγος.

 

 

Βασανιστικός ο έρωτας της αναζήτησης…

ο Νέστωρας δεν μπορεί να περιμένει, δεν έχει λόγο μήτε χρόνο,

δεν έχει ανάγκη, έχει διαγράψει όλα τα ‘πρέπει’.

 

Όλο το άνθος της θάλασσας στα κουπιά μας,

στην αέναη φυγή μας,

κάπως έτσι μυρίζει η ελευθερία μας˙

έτσι μαραζώνει η επιστροφή μας!

 

Nascentes morimur.⁵ Δεν σώνεται η ζωή αν δεν τιμωρήσει τον θάνατο.

Σαν άλλος Οιδίποδας

θα κοιτάζω ίσια στα μάτια την δική μου Μήδεια,

την δική σας Γλαύκη

για να έχω λόγους να μην επιστρέψω˙

να με αδικώ εις γνώση μου… μνηστήρας κι εγώ, σε ξένο παλάτι

χωρίς Πηνελόπη˙ να κλέβω τους πένητες

για να εξαγοράσω τον Τειρεσία,

για να δικαιώσω τον Ελπήνορα. Χωρίς ζωή δεν υπάρχει θάνατος!

 

_______________________________

⁵ Με την γέννησή μας πεθαίνουμε

 

©  νñKος Θ. Ϡαναγιωτάρας