νñKος Θ. Ϡαναγιωτάρας – ἐԯ’ αὐϯѻфώϱῳ – MIA OLBIA EBϪOMAϪA...

 #διαβάζω_για_σένα

Ο ποιητής νñKος Θ. Ϡαναγιωτάρας 

MIA OLBIA EBϪOMAϪA META℥Y ANOI℥JC 

KAI фʘINOӅWPOY + 1 MEPA

 

 

Την κρεμάστρα έντυσα με την λαγνεία,

μια ιδέα γυναίκας θελκτικής

Γιατί περνάνε τα χρόνια τ’ ανυπάκουα

με την ντουλάπα ανοικτή

Γιατί είναι κόλαση και φρίκη οι σκοτωμένες νύχτες

οι ανέραστες στο κομοδίνο μάσκες…

 

 

Κοντά στα δυο στήθη της Σαλαμίνας

δυο ξηγημένοι νέγροι αυτοκτόνησαν

Κι άλλοι έγχρωμοι πόνεσαν – λαϊκοί, τσιγγάνοι

        με τις πόρτες πίσω τους κλειστές.

Ο Λόπε Ντε Βέγκα, μετά από τόσες γυναίκες

ζει μονάχος του το duende της Ισπανίας…

 

 

Ίσως να βρεις εδώ ό,τι νόμισες χαμένο

ίσως σου μιλήσουν τ’ άστρα που καθρεφτίζονται στο Αιγαίο

Όχι πως έχουν λόγο τα χαμένα να βρεθούν,

όχι πως κατά βάθος είναι χαμένα

Αλλά γιατί πάντα επιστρέφουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν,

γιατί κέρδος φορές είναι μόνον η ζημία…

 

 

Ξέροντας πως δεν θα γινόταν τίποτε το εξαίσιο

η Ναυσικά θέλησε να γίνει θεσπέσιο φρούτο – λωτός.

Το φεγγάρι μας πρόδωσε, σκίστηκε στο καμπαναριό της Καρακαντούς   

η Κασσιφόνη θρηνεί το φευγιό του πατέρα της,

Υπάρχει ένα κυνόροδο στον κήπο της, η σκιά του φυγομαχεί,

μας κλέβει την θέα του παλλόμενου στήθους της…

 

 

Ο Σύντροφος κι οι σύντροφοί του μας πούλησαν ευθαρσώς

για μια θέση στο δημόσιο, για μια βόρεια αλλοδαπή

Έκαστος για την πάρτη του κι ο καφές βαρύς γλυκός,

ξεθυμασμένο ουίσκι και τσιγάρα duty free

Σ’ αντίθεση με το καθάριο νερό της Κασταλίας

κι εκείνο το θαρραλέο άνθισμα της μυγδαλιάς τον Γενάρη…

 

 

Ο τάπητας της δικαιοσύνης φορές γλιστράει, μπερδεύει τον βηματισμό

τις προθέσεις της ενάγουσας και του εναγόμενου

Που σκηνοθέτησαν την κλοπή των οργάνων αλήθειας,

την χρυσή του έαρος μέθη πριν την είσοδό μας στην Απέλλα,

Ω! λύρα μου Απολλώνια, γλυκά της Θέμιδας μάτια

άλλος θα χαίρεται μετά το ‘δια ταύτα’ το κάρπισμα του έρωτά σου…

 

 

Στα ερείπια κορμιά μας συχνάζουν οι ενεστώτες ηδονής,

αιμομιξίες στα ψηφιδωτά και τα χαλάσματα με διάφανη

συνείδηση.

Είδηση η ευτυχία των στείρων γυναικών των δύσκολων καιρών

της πάλαι ταλαιπωρημένης-καθυστερημένης δημοκρατίας,

Ευγενές μέταλλο από φύση της – πολύτιμη – άκρως ελληνική,

μον’ που της έκλεψαν την ιδιότητα της αυτοπροστασίας της…

 

 

…να ψαύσω πως μίαν αλήθεια μέσα στα τόσα

ψέματα,

 

Τώρα που πλημμύρισε απιστία

ο θώκος τους,

 

Απληστία κι αμφιβολία 

τα μάτια μας;

 

                                                      vñKos  Ѳ. ϠavayıѠꞆá℘as

 

 

Απόσπασμα από το ποιητικό έργο ἐԯ’ αὐϯѻфώϱῳ