ΑΚΟΥΣΤΕ...
ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΘΕΟΥ
— Λοιπόν, είπε ο αρχαίος θεός, ήρθε η ώρα να πεθάνω.
Το γέλιο του Λουκιανού ακούγεται στον Όλυμπο.
Αφού όμως αυτό είναι το θέλημά σου,
ώ άνθρωπε, τι μπορώ να κάμω;
Είσαι το υπέρτατο Ον που πλάττει κι' αφανίζει
— και τίποτε δε μπορεί να γλυτώσει απ' την καταστροφή
όταν αποφασίσεις να το λησμονήσεις.
Εμείς οι Θεοί το ξέρουμε!
Αν κι' η σκέψη μας είναι περιορισμένη, κρατεί όμως
απ' τη μεγάλη σου διάνοια που την εδημιούργησε
— και μπορεί κάποτε, τολμώντας,
να φτάσει ως το Απόλυτο, που είσαι συ.
Σου χρωστούμε τα πάντα. Καταδέχτηκες
να μας δώσεις τη γραμμή του σώματός σου.
Σε μιαν απελπιστική μακαριότητα θα νυστάζαμε άνεργοι,
γράφοντας συνταγές αρετής,
αν δεν είχες προνοήσει από ευσπλαχνία να μας χαρίσεις
το σώμα σου και τα πάθη του!
Χάρις σ' εσένα γνωρίσαμε
το ανθισμένο μονοπάτι της αμαρτίας.
Απογύμνωσες τη διάνοιά σου για να μας δώσεις τις ιδέες της,
την ψυχή σου για να μας χαρίσεις την αγάπη της και το θυμό της
— και καταδέχτηκες απ' το μεγάλο σου έργο, απ' τη φωτιά,
ν' αφήσεις ν' ανάψουμε τον κεραυνό μας που σε σκοτώνει.
Τώρα τελείωσαν όλα.
Δεν έζησα παρά μια στιγμή — μόνο χίλια χρόνια —
κι είναι θλιβερό να πεθαίνει ένας Θεός νέος
μέσα σ' ένα λαό σαν τους Έλληνες.
Ποτέ πια δε θα πετάξω απ' τον Όλυμπο στον Ταΰγετο
μαζί με τ' αλαφρά σύννεφα που τα κυνηγούν ανοιξιάτικοι άνεμοι.
Ποτέ δε θ' αγναντέψω το λυγερό ελιγμό του Αλφειού
μέσα στο απαλό τοπίο της Ολυμπίας
— μήτε θα λούσω το κορμί μου ανάμεσα στις Κυκλάδες,
την ώρα που τα κύματα εναντιώνονται στο λευκό πανί
που πηγαίνει για τη χρυσή Δήλο!
Μα μήπως είμαι αθάνατος ; Θεός είμαι.
Θ' ακολουθήσω το θέλημα εκεινού που μ' έπλασε.
Άνθρωπε, δημιουργέ, παράλαβέ μου το πνεύμα!
Ζαχαρίας Λ. Παπαντωνίου, "Πεζοί Ρυθμοί",
Εκδοτικός Οίκος "Ελευθερουδάκης", Αθήνα, 1922
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου