ΒΡΕ ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΑΔΕΡΦΕ

Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν

σαν κολασμένοι τριγυρνούν

και κλαίνε και πονάνε.

Στάσου και σκέψου μια στιγμή

πόσοι σκοτώνονται στην γη

την ώρα που μιλάμε.

Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ

τσιγάρο πρέφα και καφέ

Βρε δε βαριέ... , βρε δε βαριέσαι αδερφέ.

Σώτια Τσώτου

Την ώρα που η αριστερή κυβέρνηση αναζητά εναγωνίως εναλλακτικές μεθόδους φορολόγησης των ήδη εξαθλιωμένων οικονομικά πολιτών, την ώρα που στην αξιωματική αντιπολίτευση μαίνεται η εσωκομματική αντιπαράθεση για την ανάδειξη αρχηγού ικανού να την επαναφέρει στην εξουσία, την ώρα που οι κάθε λογής ιέρακες (εγχώριοι, ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί) βρίσκουν απίθανες ευκαιρίες πλουτισμού από την κρίση, την ώρα που η επαναστατική αγροτιά μετρά πόσα ακόμη από τις επιδοτήσεις μπορεί να καταναλώσει σε εισαγόμενες ιερόδουλες, την ώρα που η παιδεία μας αναβαθμίζεται μέσα από την ανεργία των εκπαιδευτικών και το στοίβαγμα των μαθητών σε σχολεία - χώρους στάθμευσης ψυχών, την ώρα που οι άρρωστοι των νοσοκομείων βιώνουν τον έσχατο εξευτελισμό και οι γιατροί μάχονται να μην προδώσουν τον όρκο τους, την ώρα που οι τηλεοπτικοί σταθμοί διαγκωνίζονται για την πιο πετυχημένη εκπομπή μαγειρικής και οι ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες έχουν καθιερώσει την ηλιθιότητα ως εθνικό τρόπο διασκέδασης, η ζωή είναι αλλού...

Η ζωή χάνεται στα μανιασμένα κύματα του Αιγαίου όπου κατά χιλιάδες σπρώχνονται οι πρόσφυγες από τους γείτονες δουλέμπορους με την ανοχή και την ενοχή του επίσημου κράτους τους (έχουν κι εκεί εκλογές...) και τα ανθρώπινα κουρέλια, όσα γλιτώσουν, προετοιμάζονται για πολτοποίηση στις κρεαταγορές των εύπορων χωρών. Τα παραμορφωμένα πτώματα των αδικοχαμένων παιδιών που κάθε λίγο ξεβράζει η θάλασσα γίνονται θέ(α)μα των σπαραξικάρδιων δελτίων ειδήσεων, όπου οι κάθε λογής κροκόδειλοι οδύρονται καταλογίζοντας ευθύνες σε όλους τους άλλους εκτός από τους ίδιους.

Και ο θεατής, ο μέσος πολίτης, κάθεται στον καναπέ του, συγκινείται, δακρύζει, συγκλονίζεται με την αδικία - κι έτσι βαρυκαρδισμένος σκύβει το κεφάλι πάνω απ' τη μακαρονάδα του, παίρνει βαθιά ανάσα και... συνεχίζει το φαγητό του, γιατί αν κρυώσει, δεν τρώγεται. Και μετά, βαρυστομαχιασμένος, σκέφτεται πώς θα πληρώσει ή δεν θα πληρώσει όλα αυτά που του ζητάνε ως εθνικό χρέος.

Γιατί οι διάττοντες αστέρες των Μ.Μ.Ε., έμμισθοι συμμέτοχοι και συνένοχοι της διαδικασίας πέψης της ανθρώπινης συμφοράς, γνωρίζουν πολύ καλά ότι κι αυτό θα το συνηθίσουμε, κι αυτό θα περάσει, κι αυτό θα ξεχαστεί. Γιατί ξέρουν πώς να μας κάνουν να αποκοιμηθούμε πενθώντας εξ αποστάσεως με ήσυχη και καθαρή συνείδηση.

Όσο γλυκιά είναι η έλξη του βούρκου, άλλο τόσο πικρή είναι η γεύση της αλήθειας.

Πόσο ακόμα θα επιλέγουμε τη ρουφήχτρα της ανθρωπιάς μας προσδοκώντας την εξ ουρανού λύση των επίγειων προβλημάτων από τους επόμενους σωτήρες της χώρας και της ανθρωπότητας;