Η 21η

Ξημέρωμα 21ης Απριλίου 1967. Ο ξάδελφός μου ο Στέλιος εισβάλλει από την αυλόπορτα φωνάζοντας "Θεία! Θεία! Θεία!". Η μητέρα μου ξεκλειδώνει ανήσυχη την πόρτα και βγαίνει στο κεφαλόσκαλο. Ο Στέλιος συνεχίζει "Στρατιωτικός νόμος... Δικτατορία... Χούντα...". Η μητέρα μου μένει άφωνη. Από το απέναντι ταρατσάκι ανοίγει η πόρτα της σοφίτας και εμφανίζεται ο κύριος Κώστας, ο αδελφός της απέναντι γειτόνισσας, με τα σώβρακα, για πρώτη φορά στη ζωή του. Δε μιλάει, δεν κινείται. Ξαναμπαίνει μέσα και μετά από λίγο εξαφανίζεται κρατώντας ένα μικρό βαλιτσάκι. Από κείνη τη μέρα δεν τον ξαναείδαμε ποτέ...

Η 21^η

Δοξαστικό στους αφανείς ήρωες

του αντιδικτατορικού αγώνα

Σωπαίνουν γύρω τα πουλιά και κλαίνε οι ραχούλες

πισωγυρίζουν ποταμοί, στερεύουν οι βρυσούλες

θεριά πατούν τον τόπο μας, στους κάμπους αλωνίζουν

ακρίδες μαύρες που πετούν και σπίτια ξεκληρίζουν

η καταχνιά μας τύλιξε, βουβές μας ζώσαν ώρες

στα τρίστρατα μοιρολογούν μανάδες πενθοφόρες

μαύρη απλώνεται η νυχτιά, μαύρη η αυγή χαράζει

μαύρο το χέρι του φονιά τους δίκαιους δικάζει

βαριά τα σήμαντρα χτυπούν, βαριές χτυπούν οι μέρες

βαριά πολέμου τύμπανα, αντάρα και φοβέρες

καρδιά, το αίμα πάγωσε, ατσάλι γίνε, πέτρα

το φόβο σου αμπάρωσε, με την οργή σου μέτρα

μιλήστε λιανοντούφεκα στα χέρια τ’ αντρειωμένα

και σεις μαχαίρια κοφτερά στο αίμα ευλογημένα

σε κορφοβούνια απάτητα σε μήνες και σε χρόνους

και σε κλεισούρες άπαρτες ξορκίστε τους δαιμόνους

ασπίδα στήστε το κορμί σε πέτρινα γεφύρια

στης μάχης μέσα τον αχό ξυπνούν τα πανηγύρια

σύρτε, αδέρφια, το χορό στου χάρου το καρτέρι

αντάμα με το θάνατο ας στρώσουμε νυχτέρι

να πιούμε κόκκινο κρασί και με σπονδές στο χώμα

ν’ αγιάσουμε τη μαύρη γης που παίρνουμε για στρώμα

και του παππού τα κόκαλα βάλτε για προσκεφάλι

ψηλά προστάζει η λευτεριά να ‘χουμε το κεφάλι

φύτρα γι’ αγριολούλουδα ας είναι η σπορά μας

παρά τα όρνια άσπλαχνα να τρών’ τα σωθικά μας

κι όσοι θα μείνουν από μας ας ιστορούν στον κόσμο

πως με της σάρκας τη φωτιά ανοίξαμε το δρόμο.

© Δημήτρης Φιλελές