Ο
φυλλομάντης
Απόψε
βράδυ Αυγούστου οχτώ
Ναυαγισμένο
στα ρηχά των άστρων
Το
παλιό μου σπίτι με τα σαμιαμίθια
Και
το χυμένο το κερί στο κομοδίνο επάνω
Πόρτες
παράθυρα ανοιχτά
Το
παλιό μου σπίτι αδειάζοντας
Φορτίο
της ερημιάς μέσα στη νύχτα·
Σαστισμένες
φωνές κι άλλες που ακόμη
Τρέχοντας
μες στις φυλλωσιές αστράφτουν σαν
Μυστικά
περάσματα πυγολαμπίδας
Από
βάθη ζωής αναστραμμένης
Μες
στο κρύο ασπράδι των ματιών
Εκεί
που ακινητεί ο Καιρός
Κι
η Σελήνη με τ' αλλοιωμένο μάγουλο
Απελπιστικά
σιμώνει το δικό μου·
Ένα
θρόισμα σαν από χαμένης
Που
ξανάρχεται αγάπης σκοτεινό αρχινούν:
«Μη».
Κι υστέρα πάλι «Μη» «Μωρό μου»
«Τι
σου 'μελλε» «Μια μέρα θα το θυμηθείς»
«Παιδί
παιδάκι με τα καστανά μαλλιά»
«Εγώ
που σ' αγαπώ» «Πες πάντα» «Πάντα».
Κι
όπως μέσα στην απληστία του μαύρου
Που
ανοίγεται στα δύο περιβολιού
Σβηστό
απανθρακωμένο
Πάει
και καταποντίζεται όλο το έχει σου
Ανεβαίνει
απ' της ψυχής τ' απόνερα ένα
Κύμα
θολό που οι φυσαλίδες του είναι
Άλλα
τόσα παλιά ηλιοβασιλέματα
Παράθυρα
τρεμάμενα στο φως του εσπερινού
Μια
στιγμή που προσπέρασες την ευτυχία
Σαν
τραγούδι οπού κρύφθηκε μήπως το δεις
Δακρυσμένο
για σένα ένα κορίτσι -
Όλα
της αγκαλιάς τα ιερά και του όρκου
Τίποτα
τίποτα δεν πήε χαμένο
Απόψε
βράδυ Αυγούστου οχτώ
Μέσ'
απ' τη χλώρη του βυθού και πάλι
Το
ίδιο εκείνο ατέρμονο ανατρίχιασμα
Μονοθροεί
και συνθροεί τα φύλλα
Μονολογεί
στην αραμαϊκή του απόκοσμου:
«Παιδί
παιδάκι με τα καστανά μαλλιά
Σου
'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά»
«Σου
'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά».
Κι
άξαφνα σαν τα πριν και τα μετά ιδωμένα·
Βατές
όλες οι θάλασσες με τα λουλούδια
Μόνος
άλλ' όχι μόνος· όπως πάντα·
Όπως
τότε νέος που προχωρούσα
Με
κενή τη θέση στα δεξιά μου
Και
ψηλά μ' ακολουθούσε ο Βέγας
Των
ερώτων μου όλων ο Πολιούχος.
Οδυσσέας Ελύτης (1965)
Ποιητική συλλογή «Τα Ετεροθαλή» (1974)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου