ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΦΑΝΗΣ ΛΙΟΥΠΑ

Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Πρέβεζας εκθέτει τις εικαστικές δημιουργίες της η Φανή Λιούπα μέχρι τις 6 Αυγούστου. Με μια πρώτη ματιά στο χώρο, ο επισκέπτης αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια πολυθεματική παρουσίαση έργων τέχνης που δε διευκολύνει το μάτι να εστιάσει εύκολα στα θέματα και στην αφορμή από την οποία προέκυψαν. Χρειάζεται, λοιπόν, μια πιο προσεκτική προσέγγιση και μια επιπλέον ερμηνεία από την ίδια τη δημιουργό, μια σεμνή παρουσία που κινείται με πολύ μεγάλη διακριτικότητα στο χώρο και με λόγο λιτό, μεστό και κατανοητό σε εξοικειώνει όχι μόνο με τα έργα της αλλά και με το νόημα της τέχνης στην καθημερινότητά της.
Συμπυκνώνω σε μερικές μόνο προτάσεις το στίγμα του ανθρώπου και του καλλιτέχνη : Είναι η πρώτη φορά που εκθέτει μετά από παρότρυνση φίλων της. Η επιλογή των έργων έγινε έτσι, ώστε να δείξει τις διαφορετικές φάσεις από τις οποίες περνά η δουλειά της αλλά και εκείνη ως άνθρωπος. Τα θέματά της προκύπτουν μέσα από διάφορα ερεθίσματα μέσα από διαρκή αναζήτηση. Ζωγραφίζει καθημερινά γιατί εξασκώντας την τεχνική φτάνει στην πιο ολοκληρωμένη έκφραση της τέχνης. Λόγος ήρεμος, σταθερός, εκ των έσω.
Κάνω μια δεύτερη ανάγνωση του χώρου, διακρίνω καλύτερα τις ενότητες επιχειρώντας ταυτόχρονα να ανιχνεύσω τις γενεσιουργές αιτίες κάθε έργου. Θέλω όμως να κάνω ένα βήμα παραπέρα. Ζητώ να φωτογραφίσω τα έργα που η ίδια η δημιουργός τους θα προτιμούσε περισσότερο να αναδείξει. Επιλογή σύντομη και αβίαστη, διαδικασία απλή, νέα ερωτήματα, νέες απαντήσεις και πάλι από πολύ βαθιά.

Δυο μικρών διαστάσεων πίνακες που απεικονίζουν ανοιγμένα ρόδια πάνω σε παλιές δαντέλες. Η αίσθηση της παράδοσης που υποχωρεί. Η τέχνη της γιαγιάς που απαξιώνεται από το σύγχρονο τρόπο ζωής και κινδυνεύει να χαθεί οριστικά. Η αντίσταση του καλλιτέχνη σε όποια προσπάθεια αποκοπής από τις ρίζες του.

Ένα φανάρι αναμμένο κάτω από ένα μαντρότοιχο. Η αναζήτηση, ο εντοπισμός και η ανάδειξη του παράδοξου στη ζωή μας. Το απρόσμενο που πάντα γεννά απορίες, ενδεχομένως δίνει αφορμή για νέους διαλόγους για να προκύψουν ίσως νέα συμπεράσματα. Ένας άλλος τρόπος ίσως για να πάψουμε να γινόμαστε αβασάνιστα αφοριστικοί θεωρώντας πως υπάρχει μόνο ό,τι εμείς γνωρίζουμε.
Τα πόδια, αυτό που δε φαίνεται... Εκφραζόμαστε με το βλέμμα, με τις κινήσεις των χεριών, με τη γλώσσα του σώματος, αλλά δε βλέπουμε, δεν προσέχουμε τα πόδια που αποτελούν το απαραίτητο στήριγμα σε κάθε διαδικασία, δίνοντας δυνατότητα κίνησης και μετακίνησης ζώντας τα ίδια στην αφάνεια.
Οι βάρκες, το ταξίδι... Η ανάγκη της αναζήτησης, της εξερεύνησης, της ανακάλυψης νέων γνώσεων, η ικανοποίηση της μόνιμα ανικανοποίητης περιέργειας... Άλλοτε πάλι η φυγή, η αναχώρηση, η απομάκρυνση απ’ ό,τι βαραίνει και φυλακίζει την ανθρώπινη ψυχή... Κι άλλοτε το ταξίδι για το ταξίδι, για μια γεμάτη εμπειρίες διαδρομή...
Ολοκληρώνοντας την εικαστική μας περιήγηση, δυο ζωγραφικά έργα με μονογραμμή. Μα τι άλλο, η πορεία της ζωής. Η πορεία κάθε ύπαρξης στο χώρο και στο χρόνο που όλα μπορούν να συμβούν και τα πάντα συμπεριλαμβάνονται. Τίποτε δε μπορεί να θεωρηθεί έκπληξη ή απίθανο για οποιονδήποτε. Για να είμαστε όλοι ανεξαιρέτως προετοιμασμένοι για όλα κάθε στιγμή.

Συμφωνούμε να σταματήσουμε εδώ. Σε διαφορετικό χώρο και χρόνο θα συνεχίσουμε ένα ταξίδι που μόλις τώρα ξεκινά...