ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΟΥ 2004

Όταν η Αθήνα ανακηρύχθηκε διοργανώτρια πόλη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, είναι αλήθεια πως δε συντάχθηκα την πλειοψηφία του αλαλάζοντος ετερόκλητου πλήθους που είχε πεισθεί πως έπρεπε να πλέει σε πελάγη ευτυχίας και να πετάει σε εθνικώς υπερήφανα σύννεφα. Αντίθετα, παρέμεινα σθεναρά αντίθετος με την ανάληψη μιας εμπορικής δραστηριότητας που θα υπερχρέωνε την ήδη υπερχρεωμένη χώρα μας και που είχε τόση σχέση με το ολυμπιακό πνεύμα όση και ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Συνυπολογίζοντας ακόμη και το ότι αποτελεί ιδιαζόντως ειδεχθές οικονομικό έγκλημα να παρέχεις αφειδώς χρήματα σε ένα κράτος που η κυρίαρχη ιδεολογία των διαχειριστών του είναι το «άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις», η μεγιστοποίηση της βιτρίνας και η απαξίωση των αξιών και των αξίων.

Γλύπτης : Θεόδωρος Παπαγιάννης - Βοηθός : Κ. Βουττιάς

Η Ολυμπιάδα λοιπόν έγινε, η διοργάνωση υπήρξε απόλυτα επιτυχημένη, τα τρωτά της πόλης κουκουλώθηκαν ικανοποιητικά για ένα περίπου δίμηνο και όταν το πανηγύρι τελείωσε, βρεθήκαμε και πάλι στην πραγματικότητα που όλοι γνωρίζαμε. Υπερκοστολογημένα έργα, υπερδιογκωμένο χρέος, ολυμπιακές εγκαταστάσεις σε εγκατάλειψη και η πόλη να ξεβράζει από τα σπλάχνα της όσα με μεγάλη επιμέλεια είχαμε φροντίσει να κρυφτούν.

Γλύπτης : Παρμακέλης

Επειδή όμως «ουδέν κακό αμιγές καλού» ή και το αντίστροφο, υπήρξαν και θετικές δραστηριότητες που η υψηλή ποιότητα και αισθητική τους δεν ήταν κατάλληλες για τα φώτα της δημοσιότητας. Όπως, για παράδειγμα, το Συμπόσιο Γλυπτικής που πραγματοποιήθηκε από το Δήμου Διονύσου τον Ιούλιο του 2004. Μια ομάδα σημαντικών Ελλήνων γλυπτών όπως ο Παπαγιάννης, ο Χουλιάρας, ο Κουτσούρης, ο Ρόκος και άλλοι προσέφεραν την εργασία και την τέχνη τους με συμβολική αμοιβή δημιουργώντας έργα σε μάρμαρο που θα μπορούσαν να κοσμήσουν κομβικά σημεία της πόλης.

Γλύπτης : Ρόκος - Βοηθός : Δ. Σκαλκωτός

Το θυμήθηκα τις προάλλες καθώς διέσχιζα την κεντρική λεωφόρο της περιοχής αντικρίζοντας το ένα και μοναδικό έργο του Θεόδωρου Παπαγιάννη που «εκτίθεται» στο πλάι του δρόμου και... όποιος δεν προσπερνά, το βλέπει... Έτσι μπήκα στον πειρασμό να μάθω την τύχη των υπόλοιπων έργων. Και επειδή ρωτώντας πας στην πόλη, η πληροφορία μου δόθηκε από τον φύλακα της πύλης των Λατομείων Διονύσου : «Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, λίγο πιο πάνω λίγο πιο κάτω, υπάρχει ένας μαντρότοιχος και πίσω απ’ αυτόν μια άλλη μάντρα και μέσα σ’ αυτήν υπήρχαν κάποια έργα, αν εννοείς αυτά, αλλά αυτά είναι από παλιά και δεν ξέρω αν είναι ακόμα εκεί.»

Γλύπτης : Χαρίλαος Κουτσούρης

Και, ω του θαύματος, τα έργα βρίσκονται ακόμα εκεί! Πού θα μπορούσαν, άλλωστε, να πάνε με τόσο βάρος (κυρίως καλλιτεχνικό) που έχουν; Οι μαρμάρινοι όγκοι ακουμπισμένοι πάνω στα ξύλα που αρχικά τοποθετήθηκαν για να λαξευτούν από τους γλύπτες και τους βοηθούς τους, διάσπαρτοι σε μιαν αλάνα κι από μέσα τους να έχουν πλέον ξεπροβάλει οι μορφές και τα συμπλέγματα που έφερε στο φως η σμίλη των καλλιτεχνών. Βρέθηκα κυριολεκτικά μέσα σ’ έναν κήπο με αγάλματα και δεν ήξερα ποιο να πρωτοθαυμάσω και για ποιο να πρωτολυπηθώ που δε βρίσκεται στη σωστή του θέση, σε ένα κεντρικό σημείο της δύσμορφης πόλης που ζούμε, μήπως και κάποιοι αγχωμένοι νεοέλληνες καταφέρουν να σταματήσουν μπροστά σε κάτι πραγματικά όμορφο.

Γλύπτης : Γ. Σταματόπουλος - Βοηθός : Στ. Τικέλλης

Ας ελπίσουμε πως μετά τον ζεστό μήνα Αύγουστο και μετά την επιστροφή των ιθυνόντων από τα λουτρά και μετά τη διεξαγωγή των δημοτικών εκλογών για την ανάδειξη νέων τοπικών αρχόντων, κάποιος θα βρεθεί να ενδιαφερθεί για την τύχη της ομορφιάς και της τέχνης που τόσο πολύ λείπει από την καθημερινότητά μας.